*τίτλος εμπνευσμένος από το ρητό του Ελληνοκύπριου συγγραφέα και ποιητή Κώστα Μόντη.
Φωτογραφία: Γιάννης Νικολάου.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο με το που στάθηκα μπροστά στη σκάλα που βλέπεις, χιλιάδες σκέψεις -συνειρμικές ή και όχι τόσο- πλημμύρισαν το μυαλό μου.
Ήθελα να την κατέβω αλλά ποιος ανεβαίνει μετά;
Και να την κατέβω να πάω που;
Και ένας ανεξήγητος φόβος… Και μια ανησυχία για το που οδηγεί… Και μετά κι άλλες σκέψεις…
Κι εκείνο το ρητό που λέει ότι πίστη σημαίνει να ανεβαίνεις στο πρώτο σκαλοπάτι, ακόμα και όταν δεν βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα…
Και μετά ακόμα πιο συνειρμικά η σκέψη του Μόντη: “Πόση πτώση άραγε μας μένει ως την κορφή”;
Και αν, αλήθεια, δεν φτάσουμε ποτέ στην κορφή;
Και αν, αλήθεια, όλο αυτό που ζούμε έχει μόνο σκαλιά προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω;
Και αν…; Και πόσα ακόμα αν…; Και πόσοι ακόμα φόβοι; Ανησυχίες; Σκέψεις; Προβληματισμοί;
Και έως πότε;
Και εκεί που η μία σκέψη έσερνε την προηγούμενη, μια άλλη οπτική ήρθε να κάνει τη διαφορά και να αλλάξει το “ρου” της ιστορίας μου.
Ένα ακόμα “και αν”. “Κι αν η σκάλα συμβολίζει το ανέβασμα και όχι το κατέβασμα; Και αν απλά παρασύρεσαι από το πού βρίσκεσαι εκείνη τη μία στιγμή που την βλέπεις”; Και μετά παύση. Καμία επεξήγηση, κανένας πλεονασμός, κανένα επιχείρημα, καμία ανάγκη πειθούς.
Λες;!
