Τώρα που τελειώνει αυτό το τριήμερο, θα μοιραστώ μαζί σου τί διαπίστωσα στη διάρκειά του.
Ή μάλλον θα σε ρωτήσω πρώτα: Εσύ, αλήθεια, ξέρεις το παιδί σου;
Εγώ όχι. Ξεκάθαρα όχι. Απόλυτα όχι. Απογοητευτικά όχι.
Το τριήμερο που πέρασε, λοιπόν, διαπίστωσα ότι ο Άλκης είναι αισίως “4 και…” και εγώ έχω περάσει τελικά πολύ λίγο χρόνο μαζί του. Ποσοτικά θες… ποιοτικά θες… ό,τι θες… η απάντηση θα είναι πάλι “ΟΧΙ”.
Σε αντίθεση με τη μαμά μου. Ξέρει τι τρώει, ξέρει τί θέλει και πότε το θέλει, ξέρει τί χρειάζεται, ξέρει από την έκφραση του προσώπου του πότε πεινάει, πότε πονάει, πότε είναι θλιμμένος, πότε είναι ευτυχισμένος. Εκείνη ξέρει, εγώ όχι. Κι εκείνος ξέρει. Ξέρει ότι η γιαγιά του ξέρει και η μαμά του δεν έχει ιδέα.
Έρχεται σε εμένα για αγκαλιές, έρχεται για χάδια, έρχεται διστακτικά να μου ζητήσει να παίξουμε (επειδή ξέρει ότι μάλλον μια δικαιολογία θα είναι η απάντηση), έρχεται για να ζητήσει δώρα, το κινητό αλλά όχι γιατί πεινάει, όχι γιατί θέλει να αλλάξει ρούχα, όχι γιατί θέλει να πει τι τον προβληματίζει, τι τον απασχολεί, τι φοβάται και τι χρειάζεται.
Και αν θέλω να είμαι ειλικρινής, όλο το τριήμερο ψάχνω δικαιολογίες για να μου τις σερβίρω και να…αναπαυτώ. Μα δουλεύω όλη μέρα…μα έχω τα “δικά” μου, μα χρειάζομαι λίγο προσωπικό χρόνο…μα κάνω το καλύτερό μου… Μα, πίστεψέ με, φορές φορές καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή…!
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, έμαθα για τον Άλκη ότι…
… μιλάει ακατάπαυστα όλη τη μέρα.
… του αρέσει να τραγουδάει όταν ζωγραφίζει, όταν παίζει με τα αυτοκινητάκια του, όταν τρώει τις πατάτες του βυθίζοντάς τες σε μουστάρδα.
… ξέρει να κάνει προσευχή και θέλει να την κάνουμε πριν φάμε στο τραπέζι όλοι μαζί.
… ότι θέλει να ζητήσει κάτι, σου εξηγεί ότι “το χρειάζεται”, καθιστώντας αυτό το κάτι αμέσως απαραίτητο.
…μετά το “ευχαριστώ, πρέπει να λέμε πάντα “παρακαλώ”.
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, έμαθα (και υπόσχομαι να μην το ξεχάσω) ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο “δικό μου” από τον Άλκη.
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, έμαθα ότι δεν είναι πανάκεια το να του ζητάω κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί -για να ξεπλύνω τις τύψεις μου -“συγνώμη που δεν είμαι καλή μαμά”, μαζί με φιλί καληνύχτας, ούτε πρέπει να με ανακουφίζει το “δεν πειράζει, μαμά” του.
Αυτές τις μέρες έμαθα ότι οι στιγμές μαζί του είναι πολύτιμες και δεν έχω κανένα δικαίωμα να χάνω τόσες και άλλες τόσες και άλλες τόσες…!
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μην μου το ξαναεπιτρέψω…
Είπαμε, choosehappiness είναι να γίνεσαι κάθε μέρα λίγο καλύτερος.
Για εσένα και για εκείνους που αγαπάς.
Και, αλήθεια, αγαπάς κανέναν περισσότερο από το παιδί σου;
