Το παρακάτω μήνυμα έφτασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από μια κοπέλα που δε γνωρίζω προσωπικά αλλά συχνά-πυκνά ανταλλάσσαμε μηνύματα στο πλαίσιο της γνωριμίας μας μέσα από το Choosehappiness.
Αφού πρώτα, λοιπόν, με ρώτησε πού χάθηκα και μου εξήγησε ότι έπαιρνε δύναμη από τη σελίδα μας (παρακινώντας με να τη συνεχίσω) μοιράστηκε μαζί μου κάποιες σκέψεις της που μου επίτρεψε και να δημοσιεύσω. “Είμαι βέβαιη ότι πολλές γυναίκες θα ταυτιστούν, ίσως μάλιστα καταφέρουμε η μία να πάρουμε δύναμη από την άλλη“, μου διευκρίνισε.
“Πώς φανταζόμουν τη ζωή στα 36 μου; Δεν την φανταζόμουν. Δεν έκανα σχέδια. Δεν ονειρεύτηκα ποτέ μου νυφικά, δεν έβλεπα στο πρόσωπο των ερωτικών μου συντρόφων το πρόσωπο του μωρού μας και άλλα τέτοια που “πάθαιναν” οι φίλες μου, ειδικά όσο μεγάλωναν. Και μετά γνώρισα τον Στέφανο. Και μετά τον ερωτεύτηκα. Και μετά παντρευτήκαμε. Και μετά άρχισαν όλοι να ρωτάνε πότε θα κάνουμε μωρό. Και εμείς θέλαμε. Και προσπαθούσαμε. Και αγχωνόμασταν. Και το κρύβαμε ο ένας από τον άλλον. Και περιμέναμε γιατί το άγχος δε βοηθάει και γιατί το μωρό έρχεται όταν χαλαρώνεις και… και… και… Και η περίοδος ερχόταν κάθε μήνα “νταν” και εγώ έκανα το ένα τεστ μετά το άλλο (σε βαθμό που δεν ήξερα πια αν το τεστ πάνω στο τραπέζι ήταν σελφ ή εγκυμοσύνης και με ποιο αποτέλεσμα έπρεπε να νιώσω ευτυχής κάθε φορά). Και μετά εξετάσεις. Πολλές εξετάσεις. Και του Στέφανου, αλλά κυρίως δικές μου. Μικροευρήματα που κάθε φορά που λύναμε το ένα, ένα επόμενο έκανε την εμφάνισή του. Και σπερματεγχύσεις και εξωσωματικές και κανένα θετικό τεστ. Και δεν τα γράφω όλα αυτά για να περιγράψω το ιατρικό ιστορικό μου. Παρά μόνο για να μοιραστώ τις σκέψεις μου, μήπως πάψουν να κουδουνίζουν στο κεφάλι μου. Ειλικρινά δεν το αντέχω άλλο να κουδουνίζει… Ούτε εγώ, ούτε ο Στέφανος! Φορές φορές, μάλιστα, καταλαβαίνω ότι αλλάζει δωμάτιο για να μην το ακούσει κι αυτός να κουδουνίζει. Λες να ακούγεται και στους γύρω μου, Παναγία μου; Εάν με ρωτούσες τι νιώθω, θα σου έλεγα “μισή”. Μα πώς θα αναρωτιόσουν, ίσως εύλογα. Πώς μπορεί να νιώθει κάποιος μισός, όταν δεν έχει δει πώς είναι να νιώθει ολόκληρος; Δεν έχω απάντηση. Αλλά “μισή” νιώθω. Τίποτα δε μου δίνει χαρά. Τίποτα δε θέλω. Τίποτα δε με γεμίζει. Τίποτα δε με συμπληρώνει. Τίποτα δεν μου φτάνει. Είναι στιγμές που νιώθω ότι αγαπάω όλα τα μωρά του κόσμου και άλλες που νιώθω ότι τα μισώ. Άσε που κανείς δεν ξέρει πώς να μου φερθεί; Να με συμπονέσει; Να μου πει “δεν πειράζει, όλα θα γίνουν”; Να μου δείξει φωτογραφία από τα παιδιά του ή να το αποφύγει τεχνηέντως; Να τολμήσει να μου γκρινιάξει που όλο αρρωσταίνει ο μικρός Γιωργάκης ή θα φρικάρω που εγώ δεν έχω μικρό Γιωργάκη, κι ας αρρώσταινε συνέχεια το μυξιάρικο; Και τι δε θα έδινα να είμαι μαμά… Αλήθεια και τι δε θα έδινα… Και τι δε θα έδινα ένα ανθρωπάκι να κυλιέται κάτω και να κυλιέμαι κι εγώ μαζί του… Και τι δε θα έδινα να μην κοιμάμαι τα βράδια από την γκρίνια του… Και τί δε θα έδινα να μην είχα χρόνο για τον εαυτό μου και για τον άνδρα μου… Και τί δε θα έδινα να κυκλοφορώ με τα βυζιά από έξω για να το θηλάζω κι εκείνο να θέλει κι άλλο και άντε λίγο ακόμα… Και τι δε θα έδινα να τον διαβάζω για την επόμενη μέρα στο σχολείο και ας μην ήθελε να βάλει τον κώλο του κάτω κι ας πηγαίναμε τελικά αδιάβαστοι την επόμενη μέρα… Και τι δε θα έδινα να μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδάκι και να νιώσω την ίδια ακριβώς χαρά όταν θα με πρωτοπεί “μαμά” ή “μανούλα” ή έστω “ειιιιι, εσύυυυυυυ”! Το κεφάλι μου, τελικά, συνεχίζει να κουδουνίζει κι ας μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Κι ας ξανάλλαξε δωμάτιο ο Στέφανος…! Γιατί τα γράφω, όμως, όλα αυτά; Δεν έχω ιδέα. Ίσως για να σε κάνω εσένα να εκτιμήσεις τί έχεις, ίσως για να πω στη διπλανή ότι δεν είναι μόνη της που περνάει αυτόν τον ίδιο με εμένα Γολγοθά, ίσως για να πω στις φίλες μας ένα “συγνώμη” που δεν ξέρουν πώς να μας φερθούν, ίσως για να έχω να θυμάμαι τί ένιωθα όταν με το καλό κρατάω τον μικρό Γιώργο στην αγκαλιά μου. Γιατί, ξέρεις, η ελπίδα αλήθεια πεθαίνει τελευταία! Και η δική μου ελπίδα δεν σκοπεύω να πεθάνει ποτέ! Ακούς; Ποτέ!”
Άκουσα.
Αλήθεια άκουσα.
Και θα έγραφα πολλά αλλά είναι από εκείνες τις φορές που χρειάζομαι λίγο χρόνο για να αντιδράσω.
Εσύ;
Μήπως είσαι λίγο πιο ετοιμοπόλεμη από εμένα;
