Όση ώρα έγραφα το κείμενο που ακολουθεί, προσπαθούσα μέσα μου να καταλήξω σε τίτλο. Φλέρταρα με το : “Όταν στη φιλοξενία δε χωράνε εκπτώσεις…” αλλά κατέληξα σε αυτόν που τελικά και έβαλα.
“Γεύσεις, μουσικές και…ταξίδια”, λοιπόν…
Κι αν δεν καταλαβαίνεις το κομμάτι με τα…ταξίδια είναι απλά επειδή δεν ξέρεις τους ιδιοκτήτες από τις “Έξι βρύσες”. Και κάπου σε αυτό το σημείο, ήρθε η ώρα να τους μάθεις…!
Ο Κώστας, η Πόπη και ο Γιάννης (“τα…Μαναζάκια”, όπως έχω ακούσει πολλές φορές να τους λένε), στην παραπάνω φωτογραφία είναι με τους γονείς τους, πριν από περίπου 45 χρόνια. Τότε που κανείς δε φανταζόταν και τίποτα δεν προμήνυε ότι αυτή η οικογένεια θα συνδεθεί άρρηκτα με την εστίαση στην πρωτεύουσα της Χαλκιδικής, στον Πολύγυρο.
“Η ιδέα προέκυψε από τον Κώστα. Η Πόπη ήταν ανένδοτη -τι σχέση έχει μια κομμώτρια με τέτοια εγχειρήματα;-, εγώ εργαζόμουν σε ρεσεψιόν ξενοδοχείων, από πού κι ως πού; Ε και κάπως μας έβαλε στο κόλπο, ώσπου μια ωραία πρωία την έκανε για την Αφρική“, συμπληρώνει ο Γιάννης γελώντας. “Βέβαια, πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, εδώ τριγυρίζει. Βλέπεις, ο δολοφόνος πάντα στον τόπο του εγκλήματος επιστρέφει“, τον πειράζω κι εκείνος συμφωνεί.
Με πιάνω να μονοπωλώ την κουβέντα μας καθώς του απαριθμώ -με νοσταλγία ομολογουμένως-όσα έζησα στις “Έξι βρύσες” τους τη δεκαετία περίπου που έμεινα στον Πολύγυρο. Εκείνο το πιάτο με χοιρινό και δαμάσκηνα που δοκίμασα από το Μαρόκο, εκείνο το λαχταριστό γιουβέτσι, εκείνες οι χειροποίητες πίτσες, για να μη σου μιλήσω για τις θεματικές βραδιές burger, κρασιού και κοκτέιλ που όλοι θυμόμαστε.
“Η αλήθεια είναι πώς εδώ και 24 χρόνια έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας σε αυτό το μαγαζί. Υπηρετούμε μια ιδέα που με τα χρόνια ωρίμασε, εξελίχθηκε όπως εξάλλου ωριμάσαμε και εξελιχθήκαμε κι εμείς. Τα πρώτα χρόνια ήταν τόσο δύσκολα. Τί να πρωτοδιαχειριστείς; Τα χρέη; Τις παραξενιές του κόσμου; Με θυμάμαι να κοιμάμαι για καιρό μέσα σε ένα δωματιάκι, από το φόβο μου μήπως γίνει κάτι κακό και δεν το προλάβω...”, μου εξηγεί.
Και κάπου εκεί διαπιστώνω για ακόμη μια φορά, ότι πίσω από τα προσεγμένα πιάτα, από τις όλο φροντίδα γεύσεις, πίσω από το μελετημένο ντεκόρ και τις διαλεγμένες μουσικές, κρύβονται αγώνες, προσπάθεια, πείσμα και απόφαση για ένα μικρό βήμα στην αρχή και μεγάλα άλματα στη συνέχεια, κάθε φορά που είναι επιτακτική ανάγκη να συμβούν και μικρά -ή μεγαλύτερα- θαύματα.
Συνεχίζοντας στο ίδιο κλίμα, ρωτάω τον Γιάννη τι κληρονομιά του έχει αφήσει η πολυετής του ενασχόληση με τον χώρο της εστίασης. Κι όμως… Δεν εστιάζει ούτε στα δύο εμφράγματα, ούτε στα επτά μπαλονάκια, ούτε στις τενοντίτιδες σε όλο του το σώμα, ούτε καν στην ύπουλη την κατάθλιψη που τον επισκέφθηκε και δεν έλεγε να τον εγκαταλείψει… “Επιλέγω να κρατήσω τις ομορφιές, τα “ευχαριστώ”, τις επισκέψεις φίλων από όλον τον κόσμο -κι ας μας έπιανε συχνά το παράπονο που δεν μας επέλεγαν και κάποιοι από τους κοντινούς φίλους και γνωστούς μας-, τα χαμόγελα, τις όμορφες μουσικές, τα ατελείωτα πάρτι… Ξέρεις, εγώ δεν έχω παιδιά και σκυλιά για να σκέφτομαι ότι πρέπει να μαζέψω λεφτά και να κάνω εκπτώσεις στην ποιότητα μας και σε αυτά που προσφέρουμε στον κόσμο. Στόχος μας είναι να γινόμαστε κάθε φορά καλύτεροι και με τίμιο τρόπο να μπορούμε να δίνουμε στους πελάτες προσιτές γαστρονομικές προτάσεις και ποικιλία στις επιλογές“, τονίζει.
Διαπιστώνω ότι ο τρόπος που μου εξιστορεί τη ζωή του μέσα από τις “Έξι Βρύσες” είναι ταξιδιάρικος και μοιράζομαι αυτήν μου τη διαπίστωση μαζί του: “Ταξιδιάρικος, ε; Πώς θα μπορούσε αλλιώς; Η μουσική και τα ταξίδια είναι η ζωή μου. Με την Όλγα μου επιδιώκουμε να κάνουμε τουλάχιστον ένα με δύο το χρόνο, να γνωρίζουμε κόσμο, να συλλέγουμε εμπειρίες και κάπως έτσι να τις μεταφέρουμε μετέπειτα και στο μαγαζί. Ο Πολύγυρος είναι ένα μέρος μικρό, κι όμως έχει περίπου σαράντα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Οφείλουμε να μη μένουμε στάσιμοι, αντίθετα κάθε μέρα να μπορούμε να προσφέρουμε κάτι καινούριο και ποιοτικό στον κόσμο μας”.
Δράττομαι της ευκαιρίας και του επισημαίνω το…Όλγα μου που είπε μόλις πριν από λίγο. Λίγο πριν το ίδιο “μου” είχε επιλέξει και για την αδερφή του, την Πόπη του. “Θα ήμουν αχάριστος εάν δεν αναγνώριζα την προσφορά της Πόπης. Τίποτα δεν θα είχαμε καταφέρει χωρίς εκείνη. Είναι στήριγμα, είναι βράχος, είναι κυματοθραύστης. Από την άλλη, η γυναίκα μου, η Όλγα είναι θησαυρός. Πολλές φορές, ξέρεις, ούτε εγώ το πιστεύω πώς στάθηκα τόσο τυχερός“, συνεχίζει να μιλάει με νοιάξιμο και περηφάνια για τις γυναίκες της ζωής του.
Δεν αγαπάει να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια και το ξέρω από παλιά. “Κάποια στιγμή έλεγα ότι θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στη Θεσσαλονίκη να ανοίξω ένα μικρό μπαράκι με τις μουσικές που αγαπάω. Μετά κατάλαβα ότι έτσι θα δώσω ικανοποίηση σε κάποιους και αποφάσισα να αλλάξω απλά τον τρόπο που σκέφτομαι. Έγινε, λοιπόν, ένα “κλικ” και για αρχή αποφασίσαμε να βάλουμε όρια και να στηριχθούμε στα “θέλω” μας. Τελικά μόνο έτσι, με την οριοθέτηση, σε σέβεται και ο άλλος, ακόμα κι αν αυτός είναι πελάτης. Οι “Έξι Βρύσες” για την οικογένειά μου είναι επένδυση. Οικονομική και συναισθηματική. Δεν κάνω σχέδια, όνειρα κάνω. Εξάλλου υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση από τα όνειρα;”
Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί γράφουν για τις “Έξι βρύσες” ότι, σύμφωνα με το μύθο, οι ανύπαντρες γυναίκες πρέπει να πιούν νερό και από τις 6 βρύσες για να καλοπαντρευτούν ενώ αυτές βρίσκονται μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο όπου μπορείτε να απολαύσετε έναν καφέ ή φαγητό κάτω από τα δέντρα. Δίκιο έχουν…
Αλλά, πίστεψέ με, για τις Έξι βρύσες πρέπει να αποκτήσεις το συντομότερο δυνατό ίδια γνώμη…
Ξέρω…
Φρόντισε να μάθεις κι εσύ και δε θα χάσεις!