Με τον Γιώργο επικοινώνησα πολύ καιρό πριν, συνεπής στην επιθυμία μου να σας παρουσιάζω στο Choosehappiness.gr ανθρώπους με ταλέντο, αλλά πάνω από όλα ανθρώπους με ήθος.
Μετά κάπως “γέλασε” ο Θεός με τα σχέδια και τα…κουτάκια μου και ήρθε η ζωή να ανατρέψει τη “συνέπειά” μου, με αποτέλεσμα να υπάρξω ξεκάθαρα ασυνεπής ως προς τον χρόνο που δεσμεύτηκα -πρώτα από όλα σε εμένα- να σας μιλήσω για εκείνον και τη μουσική του. Για τη μουσική και, ναι, λίγο και για τη ζωή του.
Ξέρεις… για τη ζωή του μουσικού που προφανώς και δεν είναι παιχνιδάκι, αλλά αντίθετα μοιάζει γρίφος για δυνατούς λύτες!
Ξέρεις… για τη “μούσα” που δεν έχει αλλά είναι ανοιχτός στις προτάσεις μας (του έχω ήδη κάνα δυο)!
Ξέρεις, για αυτή τη φλόγα που δεν είδα μεν στα μάτια του -καθώς δεν είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω από κοντά-, αλλά τη βρήκα στα τραγούδια του (και αυτό το εκλαμβάνω ως τη μεγαλύτερη ευκαιρία της “συνάντησής” μας)!
Γιώργος Χριστοδούλου, λοιπόν, και κάτι -πες το διαίσθηση- μου λέει ότι κάπου μέσα στις νότες του ΘΑ ΣΕ ΒΡΕΙΣ…
Χωρίς φανφάρες… Χωρίς υπερβολές… Χωρίς περιττές κορώνες…
Με αλήθεια… Με “μπέσα”… Με γνησιότητα…
(Μη το θεωρείς δεδομένο, ποτέ δεν είναι…)
Η επαφή του με το τραγούδι.
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να πω ότι τραγουδούσα από μικρός, στις χορωδίες, με θυμάμαι πάντα με ένα μικρόφωνο στο χέρι κτλ…αλλά ούτε καν υπήρξαν αυτά (γέλια). Η αλήθεια είναι πως ούτε φανταζόμουν ποτέ να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο! Το τραγούδι μπήκε… “αναγκαστικά” στη ζωή μου. Όσο περνούσε ο καιρός στα χρόνια της κρίσης κι έπειτα, τα σχήματα στα μαγαζιά ολοένα και μίκρυναν. Εκεί που παίζαμε πέντε και επτά άτομα full band, φτάσαμε να πηγαίνουμε τρεις… δύο …ακόμα και μόνος μου πια (γέλια). Οπότε για να έχουμε δουλειές πιεζόμουν να βοηθάω κι εγώ στο τραγούδι. Στην αρχή ήμουν πολύ ντροπαλός και επιφυλακτικός για το αν μπορώ να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο. Όσο περνούσε ο καιρός, παρ’ όλα αυτά, αγάπησα αυτόν τον τρόπο έκφρασης και δεν τον αλλάζω με τίποτα!
Ποιος είναι ο Γιώργος, αλήθεια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και τώρα είμαι μόνιμος κάτοικος στον όμορφο Καταχα του Nομού Πιερίας. Από το 2002 ασχολούμαι ενεργά με τη μουσική, πρώτα ως μουσικός σε σχήματα και αργότερα ως τραγουδιστής. Λατρεύω τις ζωντανές εμφανίσεις και την άμεση επικοινωνία που μου προσφέρουν με το κοινό. Γράφω και ερμηνεύω δικά μου κομμάτια κυρίως με Έντεχνο ύφος όπως το “Δεν είσαι εδώ” και το “Μάτια μου”, αλλά και Λαϊκά όπως το “Καψούρα” και το “Τόσες ερωτήσεις”.
Εύλογο ερώτημα: Πώς επιβιώνει ένας τραγουδοποιός μέσα από την τέχνη του στην Ελλάδα του 2021;
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση που χρήζει απαντήσεων από διαφορετικές οπτικές, αλλά εγώ θα πω τη δική μου. Καταρχάς να τονίσω πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε κανένα φοβερό τραγουδοποιό, ούτε καλό τραγουδιστή, ούτε δα κανένα πολύ καλό μουσικό. Απλά κάνω αυτό που αγαπάω με σεβασμό σε αυτούς που με τιμάνε όταν έρχονται να με ακούσουν κι επίσης σεβόμενος τον κάθε ιδιοκτήτη που με φιλοξενεί στο μαγαζί του.
Για να επιβιώσει ένας μουσικός/τραγουδιστής/τραγουδοποιός στη χώρα μας, θα πρέπει να βρει μια κανονική δουλειά (γέλια). Βασικά θαρρώ πως χρειάζεται τέσσερα πράγματα : ταλέντο, αφοσίωση, καθαρό χαρακτήρα και μεγάλη δόση τύχης! Χρειάζονται κάποιες συγκυρίες κι όταν σου δοθούν οι οποίες ευκαιρίες, να τις αρπάξεις από τα μαλλιά. Σε αυτή τη δουλειά εκτίθεσαι. Πρέπει να μπορείς να το διαχειριστείς αυτό. Μετά, απλά κυνήγησε το! Οι χώροι που μπορούν να σε φιλοξενήσουν είναι πολλοί. Οι αμοιβές δεν ξέρω αν κρίνονται ικανοποιητικές, αλλά στις μέρες μας, αυτό είναι υποκειμενικό… έως ουτοπικό (γέλια)! Παρ’όλα αυτά κι επειδή ο χώρος αυτός είναι σκληρός και γεμάτος από φιλόδοξους τραγουδιστάδες, που μπορούν να σε λοιδορήσουν για να “ανέβουνε” αυτοί, μέχρι να γίνεις ο δεύτερος Αλκίνοος Ιωαννιδης, don’t quit your day job, που λένε κι οι Αμερικάνοι (γέλια)!
Το “μέλλον” του.
Δεν συνηθίζω να κάνω μελλοντικά σχέδια όσον αφορά το τραγούδι… Επειδή για μένα έχει εξελιχθεί σε ένα μαγευτικό ταξίδι, αφήνω το καραβάκι της μουσικής να με παρασύρει, όπου φυσάει το αεράκι του. Γεμίζει η ψυχή μου εξίσου, είτε παίζω σε μια μεγάλη εκδήλωση με πολύ κόσμο και μεγάλη απήχηση, είτε παίζω σε μια μικρή ταβέρνα με λίγους και καλούς! Από την πρώτη στιγμή που θα ξεκινήσω να παίζω και να τραγουδάω και μέχρι το τελευταίο τραγούδι, ασυναίσθητα χαμογελάω…Όταν σταματήσω να έχω αυτό το χαμόγελο, θα σταματήσω και τη μουσική.
(Συνειδητά αποφάσισα να μην “πειράξω” τις απαντήσεις του Γιώργου και να στις παραθέσω όπως έφτασαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Θέλεις επειδή εκτίμησα την ειλικρίνεια του και φοβήθηκα να την “σκαλίσω”… θέλεις επειδή ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε… θέλεις επειδή μερικοί άνθρωποι -πόσο μάλλον καλλιτέχνες- δεν χρειάζονται “φτιασίδια” για να ξεχωρίσουν…)
Εις το επανιδείν!
