Επιμέλεια: Νατάσα Τσιτλακίδου.
Αγαπημένες μανούλες, ευχαριστούμε πολύ για την άμεση ανταπόκριση σας και τα ενθαρρυντικά σας λόγια.
Η παιδοψυχολόγος, κυρία Λιάνα Σχοινά, δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά σας.
Ματίνα από Θεσσαλονίκη: “Έχουμε μία κορούλα 4 ετών και πριν από μια βδομάδα αποκτήσαμε και δεύτερη. Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. Ωστόσο επειδή έχουμε κάποια απειρία, μήπως θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποιες συμβουλές για το πώς να συμπεριφερθούμε στη μεγάλη μας κόρη ώστε να μην την κάνουμε άθελά μας να ζηλέψει”;
“Αγαπητή κα Ματίνα,
Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά είναι πολύ προσκολλημένα στους γονείς και δεν θέλουν να τους μοιραστούν. Εξηγήστε στο μεγαλύτερο παιδί ότι η αγάπη σας γι’ αυτό δεν θα αλλάξει και ότι θα το αγαπάτε και θα το φροντίζετε το ίδιο. Βάλτε το παιδί να συμμετέχει στις προετοιμασίες. Διαλέξτε μαζί τα νέα αντικείμενα για το μωρό και επιτρέψτε στο παιδί σας να τα επεξεργαστεί και να παίξει λίγο μαζί τους. Μην ξαφνιαστείτε αν ξαναγυρίσει σε πιο παιδικές συμπεριφορές. Συχνά τα παιδιά με τον ερχομό ενός νέου μέλους παλινδρομούν σε προηγούμενα στάδια ανάπτυξης. Δώστε του την προσοχή που χρειάζεται και επιβραβεύστε τις προσπάθειές του όταν τα καταφέρνει. Ζητήστε από τον μπαμπά ή τα άλλα μέλη της οικογένειας να περάσουν περισσότερο χρόνο με το μεγαλύτερο παιδί. Η καινούρια αυτή συνήθεια καλό θα ήταν να αρχίσει πριν γεννηθεί το μωρό, ώστε με τον ερχομό του νέου μέλους να υπάρχει ήδη μια διαμορφωμένη ρουτίνα κι ένα δέσιμο μεταξύ τους”.
Εύα από Θέρμη: “Είμαι μαμά δύο αγοριών. Ο μεγάλος είναι 9 ετών και ο μικρός 6. Ο μικρός μας είναι παιδί με κάποια κινητικά ζητήματα. Έτσι η προσοχή μας στρέφεται περισσότερο σε εκείνον. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε και δεν κατανοούμε και τις ανάγκες του μεγάλου μας παιδιού. Τι μπορούμε να κάνουμε για να νιώσει ότι και αυτός είναι ξεχωριστός για εμάς”;
“Αγαπητή κα Εύα,
Πολλές φορές τα αδέλφια συνεννοούνται καλύτερα μεταξύ τους παρά µε τους γονείς. Νοιώθουν ότι καταλαβαίνουν
καλύτερα τα προβλήματα του άλλου σε σχέση µε τους γονείς. Αυτό που δύσκολα κάνουν οι γονείς είναι να βάζουν κανόνες για όλη την οικογένεια, ακόμα και για το παιδί µε κινητικά ζητήματα. Να αντιμετωπίζουν ίσα όλα τα
µέλη το κάθε ένα µε τις δυνατότητές του, να μιλούν ανοιχτά για τα προβλήματα και να παίρνουν από κοινού
αποφάσεις. Μα παρόμοια προβλήματα δεν συναντάμε και στις οικογένειες που δεν έχουν παιδί µε κινητική δυσκολία; Είναι γεγονός όμως ότι τα αδέλφια, αν δεν έχουν δημιουργηθεί άλλα προβλήματα σχέσεων ή συμπεριφορών, ωριμάζουν νωρίτερα. Αυτό συμβαίνει όταν οι γονείς δίνουν λογικές ευθύνες σε αυτά για τη
φροντίδα του αδελφού και τα βοηθούν να αναπτύξουν στρατηγικές για να εξηγήσουν την ιδιαιτερότητα του αδελφού τους στους φίλους τους, κάτι βέβαια που οι ίδιοι πρώτα έχουν καταφέρει να κάνουν. Η πιο ομαλή συνθήκη και για τις δύο πλευρές είναι η οικογένεια να ζει µε το παιδί που αντιμετωπίζει κινητικά θέματα ή τον ενήλικα και όχι να ζει για αυτόν”.
Ελένη από Βέροια: “Έχουμε μία κορούλα 8 ετών. Είναι ένα καλόβουλο και γλυκό παιδί. Ωστόσο έχει αρκετό άγχος. Όποτε είναι να ξεκινήσει κάτι καινούργιο ή όταν συναγωνίζεται με άλλα παιδάκια σε κάποιο άθλημα είτε σε κάποιο παιχνίδι. Δείχνει περισσότερο να ανησυχεί μήπως δεν τα καταφέρει παρά να διασκεδάζει. Πώς μπορούμε να τη βοηθήσουμε να το αποβάλει όλο αυτό;”
“Αγαπητή κα Ελένη,
Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί να διακρίνει και να επικοινωνήσει το άγχος του, με απώτερο σκοπό να μπορέσει να το επεξεργαστεί μαζί σας και να το αντιστρέψει από κακό σε καλό, αρκεί να είστε πρόθυμοι να συνεργαστείτε μαζί του, να το ακούσετε με προσοχή, να ενδυναμώσετε το δεσμό σας και να ενισχύσετε την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Αλλάζοντας τη δική σας συμπεριφορά , η αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού σας θα γίνει γρήγορα εμφανής. Πιο συγκεκριμένα, ακούστε ενεργητικά το παιδί όταν είναι αγχωμένο, χωρίς να ασκείτε κριτική και προσπαθήστε να αντιληφθείτε αυτό που δεν μπορεί να πει. Σεβαστείτε τα συναισθήματά του ακόμη και εάν δεν τα κατανοείτε, με αυτόν τον τρόπο το παιδί ανακουφίζεται. Πληροφορείστε το παιδί για το τι ακριβώς είναι αυτό που του συμβαίνει, και τονίστε του ότι δεν ευθύνεται το ίδιο γι’ αυτό και ότι είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που έχουν παρόμοια συναισθήματα. Εξετάστε τις επιλογές θεραπείας και συζητήστε τες με το παιδί. Διερευνήστε το δικό σας άγχος και αν υπάρχει μετριάστε το. Σκεφτείτε να απευθυνθείτε σε ψυχολόγο. Μην ξεχνάτε ότι αποτελείτε πρότυπο προς μίμηση για το παιδί. Αφήνετε το παιδί να παίρνει πρωτοβουλίες και αποφεύγετε να είστε υπερπροστατευτικοί μαζί του, δείξτε του εμπιστοσύνη. Βεβαιωθείτε ότι τρέφεται, ξεκουράζεται και ασκείται σωστά. Βεβαιωθείτε ότι υπάρχει χρόνος για να μπορεί να απολαμβάνει την ηλικία του και ότι δεν έχει επιφορτιστεί με υποχρεώσεις τις οποίες δεν μπορεί να αντέξει”.
Περιμένουμε και τις δικές σου ερωτήσεις, ανησυχίες και προβληματισμούς στο e-mail: natasatsitlakidou@gmail.com.
*Θέλεις να διαβάσεις και τις υπόλοιπες απαντήσεις της παιδοψυχολόγου μας; Κάνε μια αναζήτηση, εδώ: https://choosehappiness.gr/category/%ce%bc%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%b4%ce%b5%cf%83-%ce%b5%ce%bd-%ce%b4%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b1%cf%83-%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%84%ce%bb%ce%b1%ce%ba/