Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Το Πάσχα το αγαπώ!
Στο ερώτημα: Χριστούγεννα ή Πάσχα; Απαντώ Πάσχα!
Όχι μόνο, επειδή γιορτάζω, καθότι Αναστασία, αλλά επειδή έχω και τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις.
Μεγάλη Τετάρτη, στο σπίτι της γιαγιάς μου στη Μαρίνα, στους πρόποδες του Βερμίου, ετοιμάζαμε τα τσουρέκια. Όλο το σόι της μαμάς μου. Γιαγιά, παππούς, θείες, θείοι, ξαδέρφια. Η δική μου δουλειά να χτυπάω στο χρυσαφί γουδί της γιαγιάς Ευδοκίας, με το γουδοχέρι το μαχλέπι το κακουλέ και τη μαστίχα Χίου. Αυτή η μυρωδιά. Αξέχαστη! Όλο το σπίτι μοσχοβολούσε. Φωνές, γέλια, παιχνίδια, στην αυλή, μήλα, σχοινάκι, κρυφτό, και στο τέλος πεζοπορία με τη θεία Μαρθούλα, στους αγρούς. Εγώ, ο αδερφός μου και τα ξαδέρφια μου, να μαζεύουμε λουλούδια, άγριες ανεμώνες και δάκρυα της Παναγιάς, για να τα χαρίσουμε στις μαμάδες μας. Στο διάβα μας, συναντούσαμε χελώνες, σκαντζόχοιρους, πουλάκια, και αν είμασταν τυχεροί βλέπαμε από μακριά αλεπούδες.
Μεγάλη Πέμπτη το βάψιμο των αβγών. Ολόφρεσκα αβγά, από τις κοτούλες της γιαγιάς μου. Πολλά αβγά…Κόκκινα,
μπλε και πράσινα. Εγώ και ο αδερφός μου τα γυαλίζαμε με λίγο ελαιόλαδο. Ο μπαμπάς μου διάλεγε τα πιο δυνατά,
για μένα και τον αδερφό μου. Προσμέναμε με αγωνία τη βραδιά της Ανάστασης, για να δούμε ποιος θα νικήσει στο
τσούγκρισμα.
Κυριακή του Πάσχα. Η ημέρα της γιορτής μου. Ξύπνημα πολύ νωρίς το πρωί και γρήγορα στην αυλή του θείου μου
του Γιωργούλη στη Σκύδρα. Σιγά, σιγά κατέφθανε και το υπόλοιπο σόι από την πλευρά του μπαμπά μου. Θείοι,
θείες, περισσότερα ξαδέρφια, περισσότερες φωνές, μουσική στο παλιό κασετόφωνο, κάρβουνα, σούβλα και το κατσικάκι να στριφογυρίζει. Όλα τα παιδιά σε μια σειρά,για να γυρίσουμε τη σούβλα. Η μαμά μου, οι συννυφάδες
της και η κουνιάδα της, ετοίμαζαν το τραπέζι ή μάλλον τα τραπέζια. Γιατί είμασταν περίπου 15 άτομα. Οι άντρες στο ψήσιμο και τα παιδιά παιχνίδι. Σκαρφάλωμα στα δέντρα, αυτοσχέδιες κούνιες, και χαρά, μπόλικη χαρά!
Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, δυστυχώς πολλά αγαπημένα πρόσωπα «έφυγαν». Οι αναμνήσεις όμως
ζωντανές, φωτεινές, όπως το Άγιο Φως. Ζεσταίνουν τις καρδιές μας. Μας δίνουν, δύναμη και ελπίδα.
Εύχομαι αυτό να είναι το τελευταίο Πάσχα που θα ζήσουμε μακριά από τους αγαπημένους μας.
Να έχουν και τα δικά μας παιδιά τέτοιες όμορφες αναμνήσεις. Γέλια, χαρές, μυρωδιές, αγκαλιές.
