Επιμέλεια: Νατάσα Τσιτλακίδου.
Αγαπημένες μανούλες, ευχαριστούμε πολύ για την άμεση ανταπόκριση σας και τα ενθαρρυντικά σας λόγια.
Η παιδοψυχολόγος, κυρία Λιάνα Σχοινά, δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά σας.
Άννα από Σαλαμίνα: Ο μικρός μας, 3,5 ετών, δείχνει να βιώνει έντονα το άγχος του αποχωρισμού. Θέλει να είναι
συνέχεια στο ίδιο δωμάτιο με εμάς, να κοιμάται αγκαλιά μας, να παίζει μαζί μας, να μας νιώθει γενικώς συνέχεια δίπλα του. Πρέπει να μας ανησυχεί αυτό το…άγχος του;
Αγαπητή κα Άννα από Σαλαμίνα,
Το άγχος του αποχωρισμού θεωρείται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες των εφτά μηνών έως έξι περίπου ετών. Τα νήπια και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι φυσιολογικό να παρουσιάζουν κάποιου βαθμού άγχος σε περιπτώσεις απομάκρυνσης από το σπίτι και πραγματικού ή ενδεχόμενου αποχωρισμού από τα
άτομα στα οποία είναι προσκολλημένα. Όταν ωστόσο το άγχος αυτό είναι υπερβολικής έντασης και εκδηλώνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, τότε ενδέχεται να αποτελεί ένδειξη της διαταραχής άγχους του αποχωρισμού. Συνεπώς δε θα πρέπει να σας ανησυχεί το άγχος του μικρού σας.
Δήμητρα από Θεσσαλονίκη: Ο σύζυγός μου δεν μπορεί να διαβάσει την κόρη μας με ψυχραιμία και ενώ ξεκινάνε
αγαπημένοι, στο τέλος καταλήγουμε να έχουμε φωνές και…δράματα. Δυστυχώς, όμως, εγώ αδυνατώ να τη βοηθήσω στα μαθηματικά και δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να έχουμε και δεύτερη δασκάλα. Τι προτείνετε;
Αγαπητή κα Δήμητρα από Θεσσαλονίκη,
Αρχικά, ο σύζυγός σας θα πρέπει να προσδιορίσει το μαθησιακό επίπεδο στο οποίο το παιδί καταφέρνει να ανταποκριθεί χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, και να του προσφέρει συνεχή ανατροφοδότηση, ώστε το παιδί να γνωρίζει κάθε φορά πόσο αποτελεσματική ήταν η προσπάθειά του. Προκειμένου να εξασφαλιστούν οι συνθήκες
όπου το παιδί θα έχει επιτυχία, θα πρέπει οι απαιτήσεις να αυξάνονται προοδευτικά ακολουθώντας μικρά βήματα. Επίσης είναι σημαντικό να επικεντρωθεί στην προσπάθεια άσκησης του παιδιού στον αυτοέλεγχο και στην
αυτοκαθοδήγηση , καθώς επίσης και στη βελτίωση του επιπέδου της αυτοεκτίμησης του. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να εξετάσετε και το ενδεχόμενο για πιθανές μαθησιακές δυσκολίες.
Αριστούλα από Αμερική: Ο γιος μου, 5 ετών, αυνανίζεται συχνά. Ξέρω ότι δεν πρέπει να του το απαγορεύω ή να τον μαλώνω, αλλά δεν μου είναι εύκολο να το αφήνω ασχολίαστο ή να μην ενοχλούμαι. Ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση από πλευράς μας;
Αγαπητή κα Αριστούλα από Αμερική,
Ο παιδικός αυνανισμός προκαλεί συνήθως μεγάλη αμηχανία, ντροπή και θυμό στους ενήλικες που συχνά δεν είναι σίγουροι για το πως θα πρέπει να αντιδράσουν σε μια τέτοια περίπτωση. Από την ηλικία 2-3 ετών τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν να αυνανίζονται, αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και εξαφανίζεται συνήθως από μόνο του με τον καιρό. Υπάρχει περίπτωση ένας γονιός να δει το μικρό παιδί του να αυνανίζεται και να αντιδράσει παρορμητικά, δημιουργώντας του την εντύπωση πως έκανε κάτι πολύ άσχημο και ανεπίτρεπτο. Ακόμα και μια τέτοιου είδους αντίδραση δεν είναι καταστροφή αν, στη συνέχεια, ο γονιός πιάσει το παιδί από το χεράκι του ή το πάρει αγκαλιά, το οδηγήσει στο δωμάτιό του και του εξηγήσει ήρεμα και χαλαρά πως αυτό που κάνει δεν είναι κακό, ξέρει πως το ευχαριστεί, πως είναι κάτι που κάνουν τα περισσότερα παιδάκια στην ηλικία αυτή αλλά πως θα πρέπει να γίνεται όταν κάποιος είναι μόνος του και στον προσωπικό του χώρο. Τα περισσότερα πράγματα που κάνουν τα παιδιά είναι κατά κανόνα φυσιολογικά.
Περιμένουμε και τις δικές σου ερωτήσεις, ανησυχίες και προβληματισμούς στο e-mail: natasatsitlakidou@gmail.com.