Όταν πρωτοδιάβασα αυτό που είπε ο ψυχαναλυτής Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ “Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα να γίνω”, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην 23χρονη σήμερα Βασιλική Κισσοπούλου.
Μπορεί η σχέση μου με τον αθλητισμό να είναι η ακριβώς η ίδια σχέση που έχω και με την πυρηνική φυσική, δηλαδή καμία, αλλά αυτό το κορίτσι με εντυπωσίασε από την πρώτη κιόλας στιγμή που το είδα στο Καυταντζόγλειο. Και θα μου πεις εύλογα: “Τί δουλειά έχεις εσύ στο Καυταντζόγλειο;” Επειδή όμως αυτή είναι μια μεγάλη και βαρετή ιστορία, προτιμώ να σου πω μια άλλη.
Μια ιστορία πολύ πιο ενδιαφέρουσα, μια ιστορία με πρωταγωνίστρια ένα κορίτσι που – εάν θέλεις πάμε και στοίχημα- θα σε απασχολήσει πολύ στο μέλλον με το ήθος της. Και τις επιτυχίες της. Ή για να το θέσω πιο σωστά, με το ήθος και τις επιτυχίες της μαζί. Γιατί, επίτρεψέ μου να ξέρω κάτι παραπάνω, το πρώτο χωρίς το δεύτερο ή το δεύτερο χωρίς το πρώτο, είναι μισό κέρδος. Και η Βασιλική έχει ήδη αποδείξει ότι δεν αγαπάει τα…μισά.
Η πρωταγωνίστρια του “παραμυθιού” μας, λοιπόν, ασχολείται με τον αθλητισμό – και συγκεκριμένα με το στίβο- εδώ και 13 ολόκληρα χρόνια.
Τί συμβαίνει στο… παραμύθι μας, όμως, όταν ξεκινάει κανείς την πορεία του με αλλεπάλληλες διακρίσεις σε σχολικά και διασυλλογικά πρωταθλήματα και μετά ακολουθούν αλλεπάλληλοι τραυματισμοί;
Τι συμβαίνει, αλήθεια, όταν εκεί που βλέπουν όλοι ένα λαμπρό μέλλον για εσένα, έρχεται η μία αναποδιά μετά την άλλη;
Και τι συμβαίνει όταν η ηρωίδα μας πεισμώνει, όταν αποφασίζει ότι δεν είναι αυτό που της συνέβη αλλά αυτό που επιλέγει να γίνει και ξαφνικά, Ω ΝΑΙ, καταφέρνει να κάνει ρεκόρ τόσο στα 100μ. όσο και στα 100μ. με εμπόδια;
Θα ζήσει τελικά αυτή καλά κι εμείς καλύτερα;
(Αν και μεταξύ μας, σε αυτό το “παραμύθι”, δεν περιμένουμε να φτάσουμε στην τελευταία σελίδα του για να συναντήσουμε το…happy end. Το συναντάμε σε κάθε βήμα της, σε κάθε σταθμό της, σε κάθε δύσβατο μονοπάτι, σε κάθε μετάλλιο… Εξάλλου έτσι δε συμβαίνει και με όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους;)
Μια φορά κι έναν καιρό…
“Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το στίβο και συγκεκριμένα με τα “εμπόδια” από τα 10 μου, έχοντας έναν εξαιρετικό προπονητή. Όταν κατέληξα στα χέρια της σημερινής μου προπονήτριας, της Ολυμπίας Πετσούδη, στα 16 μου, έκανα “μήκος” αλλά αποφασίσαμε να επιστρέψω στα εμπόδια. Εκεί άρχισα να έχω τις πρώτες μου επαφές με την ιδέα του πρωταθλητισμού. Με την καθοδήγηση της Ολυμπίας, ακολουθούσα πλέον 5 με 6 φορές την εβδομάδα ένα πρόγραμμα που είχε σχεδιασμό και αγώνες και το κυριότερο στόχους για την κάθε αγωνιστική σεζόν. Άλλαξε η ζωή μου. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι άλλαξε η διάθεση μου και ο τρόπος που έβλεπα την καθημερινότητα μου. Ήθελα να είμαι συνεπής και επιδίωκα να έχω τον τρόπο ζωής ενός πρωταθλητή. Σε καμία περίπτωση τόσα χρόνια δεν με πίεσε η προπονήτρια μου, ούτε στο ελάχιστο, και αυτό ήταν τελικά που με πείσμωσε. Ήταν δική μου επιλογή να κυνηγήσω το…όνειρο και δεν το έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;”.
Οι δράκοι και ο…κακός λύκος.
“Έχω κάνει 2 χειρουργεία μέχρι σήμερα και είχα και ένα σοβαρό οστικό οίδημα. Έχω περάσει 6 μήνες προπόνησης με ολική ρήξη χιαστού όταν ο γιατρός μού έλεγε χαρακτηριστικά ότι θα του πάω το γόνατο στο χέρι. Συγγενείς, ειδικοί και κοντινά μου πρόσωπα μού πρότειναν συχνά να τα παρατήσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πέρασε ούτε καν σαν ιδέα από το μυαλό. Για εμένα δεν ήταν αυτή η λύση. Ποτέ η παραίτηση δεν μπορεί να είναι λύση. Ναι, ήταν ένας διαρκής αγώνας από τα 16 και μέχρι τα 21 μου, με συνοδοιπόρους τον γιατρό και την προπονήτρια μου. Αλλά, αλήθεια, τόσα χρόνια δεν φλέρταρα ποτέ με την παραίτηση, Φλέρταρα πολύ με τον πόνο και την αποχή αλλά ποτέ με την ολική απουσία. Είχα έναν εξαιρετικό γιατρό τον Μανώλη Παπακώστα, ο οποίος σε συνεργασία με την προπονήτρια μου κατάφεραν όχι μια, ούτε 2 αλλά 3 φορές να με φθάσουν εκεί που ήμουν…ακέραιη. Η Ολυμπία δεν με άφησε στιγμή, δούλεψε μαζί μου ως εκεί που δεν πάει, μου τα έδωσε και μου τα δίνει όλα, όλες τις γνώσεις της σε εμένα και στους συναθλητές μου και μας βγάζει τον καλύτερο μας εαυτό. Είμαι ευγνώμων για αυτά τα 2 άτομα. Πιστεύω σε εμένα όπως και η προπονήτρια μου, κάθε μέρα προπόνηση, ήμουν κάθε μέρα εκεί δεν το άφησα , δεν ήθελα, όσο μάταιο και αν φαινόταν. Κάποιες στιγμές πραγματικά φαινόταν σαν να τρέχω στο ίδιο σημείο, σαν να πέφτω σε έναν τοίχο, σαν να οδηγώ σε αδιέξοδο. Για τους άλλους μόνο. Για εμένα δεν ήταν ποτέ, ούτε πρόκειται. Η παραίτηση για εμένα ισούται με ήττα, ήττα για το όνειρο. Πώς να ρίξει κανείς τον κόπο του στο κενό; Δεν πιστεύω ότι η προσπάθεια δεν θα σε βγάλει πουθενά, το να δίνεις το “είναι” σου κάθε μέρα. Κάθε σταγόνα ιδρώτα σε φέρνει πιο κοντά στον στόχο, ώστε να πλησιάσει το σώμα σου εκεί που σε έχει φτάσει το μυαλό σου, εκεί που βρίσκεσαι όταν κλείνεις τα μάτια σου και η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, εκεί που βρίσκεται η ανακούφιση. Η ιδέα της παραίτησης για εμένα έχει μηδενική αξία. Για μένα κάθε μέρα είναι ένα βήμα ακόμα ,δεν ξέρω πόσα βήματα ακόμα έχω, δεν ξέρω αν ήταν λιγότερα αυτά τα βήματα χωρίς τους τραυματισμούς ,αλλά σίγουρα δεν θέλω να σταματήσω να περπατάω.. ή μάλλον να τρέχω”.
Τα…μαθήματα!
“Όλα όσα έζησα μέχρι σήμερα μου χάρισαν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Έμαθα να ξεπερνάω δυσκολίες, να ξεχωρίζω ποιες αξίζουν την προσοχή μου και ποιες όχι , να καταλαβαίνω πότε πραγματικά χάνω και πότε κερδίζω, να μην είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου. Το νούμερο ένα, όμως, είναι ότι έμαθα να συγκεντρώνομαι. Η συγκέντρωση γενικά για μένα δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο, για να μάθω όμως και να εκτελέσω κάτι και να το πετύχω έπρεπε να μάθω να συγκεντρώνομαι. Διδάχτηκα, επίσης, να απομονώνω άτομα και καταστάσεις. Εάν θέλεις με πιστεύεις αλλά δε θεωρώ ότι στερήθηκα κάτι. Ήτανε επιλογή μου να “στήσω” τα πάντα πάνω στην προπόνηση, ακόμα κι όταν δεν φαινόμουν πολύ αθλητική, ακόμα κι όταν απουσίαζα για μήνες, ακόμα κι όταν είχα την ευκαιρία να το αφήσω λίγο στην άκρη, ήθελα και θέλω να δουλεύω την κάθε μέρα μου για αυτό. Οπότε όσο δεν στερούμαι την προπόνηση μου, δεν στερούμαι κάτι”.
Πώς με φαντάζομαι σε…5 χρόνια!
“Σε 5 χρόνια.. θα ήθελα μια διάκριση, έναν καλό χρόνο στα πόδια μου. Δε θέλω να το ζήσω μόνη μου, όμως όλο αυτό! Θέλω να αγκαλιάσω την προπονήτριά μου σε κάποια κερκίδα και να της πω: “Είδες; Τα καταφέραμε!!!” Θέλω να την δικαιώσω, ακριβώς όπως θέλω να δικαιώσω και τους κοντινούς μου ανθρώπους. Κάπως έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θα νιώθω ολοκληρωμένη. Με το να τους δώσω πίσω όσα μου δίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο αυτό ονειρεύομαι, μόνο αυτό θα ήθελα να συμβεί”!
Έλα κι εσύ στην παρέα μας,εδώ: https://www.facebook.com/villyargiroudi/