Το Σάββατό μου έκλεισε με μία δύσκολη είδηση και έπιασα τον εαυτό μου να έχει την ανάγκη να κάνει -ταυτόχρονα μην σου πω- όλα όσα ήξερα ότι δεν έπρεπε. Το λες και αυτοκαταστροφή…
Ήθελα να πάω να καθίσω, που λες, σε μια γωνίτσα…
…να φάω μια γουρουνοπούλα…
…μετά από πάνω ένα ταψί cheesecake με μπόλικη μαρμελάδα…
…να πιω ένα bloody mary… (αυτό, οκ, δεν θα μπορούσε να γίνει, ποιος να μου το κάνει;;;)
…να επικοινωνήσω με εκείνη την τοξική σχέση ζωής που με νύχια και με δόντια προσπαθώ να αποφύγω…
και να κάνω άλλα χίλια δύο πράγματα που, ναι, θα μπορούσαν να γίνουν από εκείνη την -κατά τα άλλα φαινομενικά ακίνδυνη- γωνίτσα.
Λένε ότι η αυτοκαταστροφική τάση είναι ένας έντονος και επίμονος τρόπος συμπεριφοράς. Μην πάει ο νους σου απαραίτητα στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ. Μη γελιέσαι. Στο μυαλό μου, όπου αυτοκαταστροφή, κάπου εκεί θα βρεις και τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και την ενοχή.
Εχθές το βράδυ, λοιπόν, απείχα τόσο δα λίγο από αυτή τη γνώριμη συμπεριφορά αλλά ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑ.
Και, ναι, αυτές οι μικρές νίκες είναι που πρέπει να σε κάνουν περήφανο.
Δεν σου υπόσχομαι ότι θα αντισταθώ και σήμερα. Δεν βάζω καν το χέρι μου στη φωτιά ότι θα τα καταφέρω και αύριο.
Είμαι απλά περήφανη που τα κατάφερα εχθές.
Η αυτοκαταστροφή θα σε χτυπήσει εκεί που είσαι αδύναμος και επιρρεπής. Σκέψου την σαν έναν ύπουλο εχθρό που σε χτυπάει πάντα πισώπλατα, πάντα υποχθόνια, πάντα στην αχίλλειο πτέρνα σου.
Ποιος θα νικήσει αυτήν την φορά;
Προτιμώ ΕΣΥ.
Εσύ;