Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Η φιλία είναι μία από τις ιερότερες έννοιες. Φίλοι είναι όλοι αυτοί που μας αποδέχονται όπως ακριβώς είμαστε, χωρίς να προσπαθούν να μας αλλάξουν.
Η φιλία μεταξύ των γυναικών είναι αρκετά πιο περίπλοκη από αυτήν μεταξύ των αντρών. Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, καθώς, από τη φύση μας, εμείς οι γυναίκες έχουμε περιπλοκότερη αντίληψη. Από τα πρώτα μας χρόνια στο σχολείο, αντιλαμβανόμαστε ό,τι δεν ταιριάζουμε με όλα τα άλλα κορίτσια. Ξεχωρίζουμε την παρέα μας. Και αντιδράμε έντονα, απέναντι σε οποιαδήποτε νέα
«εισβολή».
Όσο περνάει ο καιρός και μπαίνουμε στο στάδιο της εφηβείας, τα πράγματα στον τομέα της φιλίας δυσκολεύουν. Εκεί τρώμε τις πρώτες «σφαλιάρες». Λόγια πίσω από την πλάτη μας, διαδόσεις και κακεντρέχειες. Εμφανίζονται στο προσκήνιο τα αγόρια. Μπορεί να μας φλερτάρει το αγόρι που αρέσει στη φίλη μας ή να μας αρέσει το ίδιο αγόρι…Ένας μικρός χαμούλης. Παίρνουμε τα
πρώτα μας «μαθήματα», περί συμπεριφοράς των δύο φύλλων. Κι όμως μια φιλία που θα ξεκινήσει σε αυτό το στάδιο της ζωής μας, μπορεί να έχει διάρκεια. Μπορεί να είναι φιλία μιας ζωής, φιλία αδελφική.
Στον εργασιακό χώρο, οι κανόνες αλλάζουν. Περνάμε σε άλλο επίπεδο. Οι γυναίκες καριέρας είναι ένα αρκετά «επικίνδυνο είδος» -περί φιλίας μιλώντας πάντα-…Χαμόγελα, ευγένειες, καφεδάκια και παρεούλα εκτός γραφείου. Όμως άπαξ και αντιληφθούν ό,τι είσαι ικανή -άρα απειλή-, τότε αμέσως θα σπεύσουν όχι απλά να σε ρίξουν αλλά να σε «γκρεμοτσακίσουν». Μιλώ εκ πείρας. Τα
μάτια μου έχουν δει πολλά… Προσωπικά, όσο καιρό εργαζόμουν φρόντιζα να κρατώ μια ουδέτερη και διπλωματική στάση για να καταφέρω να «επιβιώσω». Γνωριμίες κάνεις άπειρες. Οι περισσότερες όμως δεν έχουν μήτε ουσία μήτε διάρκεια. Παρόλα αυτά, ακόμη και σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο, ενδέχεται να συναντήσεις αξιόλογους ανθρώπους που θα κερδίσουν επάξια μια θέση στην καρδιά σου.
Υπάρχουν και οι φιλίες φυσικά, που προκύπτουν μέσα από το σχολικό περιβάλλον των παιδιών μας. Για χατίρι του παιδιού μας, πολλές φορές, «αναγκαζόμαστε» να δώσουμε το παρών, σε παιδικά πάρτι, συμμαθητών και συμμαθητριών του. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να κακοχαρακτηριστούμε οικογενειακώς… Όλως παραδόξως μπορεί κάποιο από τα πάρτι να έχει ενδιαφέρον. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ίσως καταφέρουμε να συνεννοηθούμε με κάποια μαμά. Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές, απλά καθόμαστε σε μια καρέκλα, «φοράμε» το καλό μας χαμόγελο, κουνάμε συναινετικά το κεφάλι, πότε αριστερά, πότε δεξιά, μέχρι να ζαλιστούμε. Δίχως να προλάβουμε να αρθρώσουμε λέξη ή έστω να αρπάξουμε κανένα λουκανοπιτάκι. Φυσικά δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους- και το αντίστροφο-. Στην αρχή, ομολογώ ό,τι μου φαινόταν αδιανόητο πως θα κάνω καλή
παρέα με κάποιες άλλες μανούλες. Ακόμη πιο αδιανόητο ότι μπορεί να «γεννηθεί» μια δυνατή φιλία.
Κι όμως, η ζωή δε σταματά να μας εκπλήσσει… Πραγματικές φιλίες μπορεί να προκύψουν ακόμη και μέσα σε μια αίθουσα γυμναστηρίου. Οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αρκεί να είμαστε «ανοιχτοί» και να μην προκαταβάλουμε καταστάσεις.
Σαφώς και υπάρχουν φιλίες μεταξύ γυναικών. Αληθινές φιλίες, με δόσιμο καρδιάς και μοίρασμα χαράς, λύπης, στιγμών και ψυχών. Φιλίες όχι απαραίτητα με συνεννόηση, σίγουρα όμως με κατανόηση.
