Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Όπως σας έχω ξαναπεί, μου αρέσει να μοιράζομαι, σκέψεις, βιώματα, ομορφιές. Να μοιράζομαι συναισθήματα. Πιστεύω πως ανθρώπινο είναι οτιδήποτε αληθινό και καθαρό. Οτιδήποτε «αγγίζει» τον Θεό.
Αυτές οι δύο ταινίες που θα σας προτείνω είναι απόλυτα ανθρώπινες.
Πριν από λίγο καιρό, στην κρατική τηλεόραση προβλήθηκε η ταινία γαλλικής παραγωγής, “MA MERE, LE CRABE ET MOI” . Σε ελληνική μετάφραση, «Η μαμά μου, ο καρκίνος και εγώ».
Δεν κατάφερα να τη δω την ημέρα προβολής της. Όμως, μέσα από την πλατφόρμα ΕΡΤflix, μπόρεσα και την είδα, ένα πρωινό, που τα παιδιά μου έλειπαν στο σχολείο και ο σύζυγός μου ήταν στη δουλειά. Η ταινία αυτή με ταρακούνησε.
Μια διαζευγμένη μητέρα με μία κόρη στην εφηβεία, μαθαίνει ότι έχει καρκίνο στο στήθος. Δυσκολεύεται πολύ να τ’ αποκαλύψει στην κόρη της. Όταν το κάνει, ο κόσμος τους γκρεμίζεται. Ο χρόνος παγώνει. Οι αισθήσεις μουδιάζουν. Τα δεδομένα γίνονται σκόνη. Κι όμως υπάρχει ελπίδα. Όταν υπάρχει αγάπη η νίκη είναι εφικτή. Η αγάπη από όπου κι αν προέρχεται, εάν είναι πραγματική και βαθιά, τότε ναι, μπορεί να νικήσει ακόμη και τον πιο ισχυρό εχθρό.
Καθώς είμαι μαμά που έχω και εγώ κόρη στην εφηβεία, βρήκα αρκετά κοινά με την πρωταγωνίστρια. Ένιωσα τον πόνο της, κατανόησα τις αντιδράσεις της.
Το μαγικό όμως με την ταινία αυτή, είναι ότι ακόμη πιο πολύ, κατάλαβα και δικαιολόγησα την κόρη. Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, στη δική μου εφηβεία. Και τότε ναι, όλα ξεκαθάρισαν. Ακριβώς έτσι. Ακριβώς έτσι θα αντιδρούσα. Κανένα “κατηγορώ” προς αυτό το κορίτσι, μονάχα “δικαιολογώ”, μονάχα “κατανοώ”.
Η δεύτερη ταινία, υπάρχει στην ψηφιακή πλατφόρμα Netflix και έχει τίτλο “Pieces of a woman”. Σε ελληνική μετάφραση «Τα θραύσματα μια γυναίκας».
Τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε έναν φυσιολογικό τοκετό που συμβαίνει, κατ’ επιλογή, στο σπίτι.
Τα πράγματα όμως, δυστυχώς κάποιες φορές, στη ζωή, δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε, όπως ονειρευόμασταν.
Τότε με όσες δυνάμεις και κουράγια μας απομένουν προσπαθούμε να αντιληφθούμε, να εξηγήσουμε, να ρίξουμε ευθύνες. Να μάθουμε το «γιατί;».
Οι απαντήσεις μπορεί να μη μας αρέσουν, ή ακόμη και να μην υπάρχουν. Γιατί έτσι… Γιατί αυτό ήταν το γραφτό…
Ο χρόνος δε γιατρεύει τις πληγές, ούτε παίρνει τον πόνο. Ο χρόνος ξεδιαλύνει, ο χρόνος αποκαλύπτει, ο χρόνος δικαιολογεί. Έτσι σχέσεις που δεν έχουν δυνατά θεμέλια, διαλύονται. Άνθρωποι αδύναμοι καταρρέουν. Η ζωή όμως όπως κι ο χρόνος δε σταματά. Βρίσκει τρόπο, βρίσκει χώρο και συνεχίζει…
Ανεπιφύλακτα σας προτείνω να δείτε αυτές τις δύο ταινίες. Στο κάτω κάτω, δεν πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο και τα δάκρυα, διότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά σημάδια ζωής…