Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Γιν και γιανγκ, θηλυκό και αρσενικό, αγάπη μέχρι το άπειρο… Σύμβολα βαθιά φιλοσοφημένα, σύμβολα γνώριμα, σύμβολα απλά μα συνάμα πολύπλοκα…
Γιν και γιανγκ. Γιν, ο σκοτεινός στρόβιλος που συμβολίζει τις σκιές, το κακό, το θηλυκό.
Γιανγκ, ο φωτεινός στρόβιλος, που συμβολίζει τη λάμψη, το καλό, το αρσενικό.
Και τα δύο αρμονικά δεμένα.
Βέβαια, το θηλυκό, εντάξει, να το δεχτώ ό,τι έχει ένα μυστήριο παραπάνω και δικαίως το σκοτάδι του ταιριάζει αρκετά.
Όμως η κακία;
Από την άλλη το αρσενικό, είναι πιο απλό – στη σκέψη μα και στα λόγια-, είναι σαφώς περισσότερο ξεκάθαρο.
Είναι όμως πάντοτε καλό;
Και τα δύο αυτά στοιχεία, μας χαρακτηρίζουν και ως μονάδες. Όλοι μας έχουμε μια θετική, ευχάριστη και αισιόδοξη πλευρά.
Παράλληλα όμως, έχουμε και μια άλλη, αρνητική, δύστροπη και απαισιόδοξη.
Όπως, «κουβαλάμε» και αγαπάμε και τις δύο πλευρές του εαυτού μας, έτσι μπορούμε να συνυπάρξουμε και να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο εντελώς διαφορετικό από εμάς. Το θηλυκό και το αρσενικό.
Το σύμβολο της γυναίκας, ένας κρίκος που έχει στη βάση του ένα σταυρό. Δύο ανοιχτά χέρια, μια αγκαλιά. Σταθερότητα και ασφάλεια.
Το σύμβολο του άντρα, ένα κρίκος που πάνω του έχει ένα βέλος. Ο «κυνηγός» που αναζητά το στόχο. Δύναμη και παρορμητικότητα.
Δύο κρίκοι διαφορετικοί όπως και οι βέρες του γάμου. Έτσι διαφορετικοί, ξεκινάμε την κοινή μας ζωή και ελπίζουμε πως στο μέλλον θα αλλάξουμε τον άλλο, θα γίνουμε όμοιοι…
Και πώς θα φτάσουμε, στο για πάντα μαζί, στο άπειρο; Άπειρο…
Το σύμβολο αυτό αποτελείται από δύο κρίκους που ρέουν ο ένας μέσα στον άλλον. Ασταμάτητα, αέναα. Δύο άνθρωποι ενωμένοι για πάντα.
Έχουν ξεπεράσει κάθε σκόπελο, δεν θέλουν να αλλάξουν ο ένας τον άλλο. Αγαπούν με πάθος και λαχτάρα, πραγματικά και απόλυτα. Σέβονται, εκτιμούν και αναγνωρίζουν. Ζουν ήρεμα και απλά. Αυτή είναι ή δύναμή τους. Υπάρχουν τέτοια τυχερά και ευλογημένα ζευγάρια.
Είναι εκείνα, που η ένωση τους είναι δυνατή σαν τον ποταμό που κυλά ασταμάτητα, άπειρα…