Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
«Πάστα Φλώρα» για πάντα.
Λίγο πολύ, όλοι είμαστε φαν του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Πόσες φορές έχουμε δει και ξαναδεί αυτές τις ανεπανάληπτες και κατά έναν μαγικό τρόπο -συνήθως- επίκαιρες ταινίες. Σκεφτόμουν ποιες μαμάδες- ηρωίδες -πρωταγωνίστριες ξεχώρισαν και έμειναν βαθιά στη μνήμη μας;
Η Γεωργία Βασιλειάδου ως μαμή, εργάζεται σκληρά για να σπουδάσει τον γιο της και έρχεται αντιμέτωπη με τον νεοφερμένο γιατρό του χωριού, στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή». Η Ελένη Ζαφειρίου μάνα τεσσάρων κοριτσιών -σε ηλικία γάμου- και σύζυγος, στρατηγού εν αποστρατεία, με ηθικές αυστηρές αρχές στην ταινία «Η θεία από το Σικάγο». Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την Τασσώ Καββαδία, τη δύστροπη μάνα και σκληροπυρηνική πεθερά, στην ταινία «Η αμαρτία της ομορφιάς».
Αλλά μία είναι αυτή που κατέχει την κορυφαία θέση στην καρδιά μου. Η μία και μοναδική Πάστα Φλώρα! Η ανεπανάληπτη Μαίρη Αρώνη, στάζει στην κυριολεξία, μαρμελάδα, ενσαρκώνοντας τον ρόλο μιας, ολίγον τι, εξεζητημένης μαμάς στην ταινία της Φίνος Φιλμ, «Μια τρελή, τρελή οικογένεια». Μαμά με δύο κόρες, που δεν πατούν στη γη, παντρεμένη -αλλά στα χωρίσματα-, με έναν άβουλο, δειλό σύζυγο, προσπαθεί να παραμείνει ατάραχη -καθώς απεχθάνεται τη φασαρία-, από τις απρόσμενες οικογενειακές εξελίξεις. Μπορεί η Πάστα Φλώρα εκ πρώτης όψεως να φαίνεται άμυαλη και ονειροπαρμένη, στην πραγματικότητα όμως, ξέρει πάρα πολύ καλά τι κάνει και καταστρώνει με έξυπνο τρόπο, τα σχέδιά της. Οι ατάκες της απερίγραπτες, ξεκαρδιστικές.
Πάστα Φλώρα.: «Τι δουλειά κάνετε;»
Μίλτος: «Με τον πατέρα μου».
Π.Φ.: «Α, μπράβο, αυτό είναι πολύ καλό. Εκτιμώ πολύ τα παιδιά που αφοσιώνονται στην οικογένεια τους. Και ο μπαμπάς;»
Μ.: «Συνταξιούχος».
Μίκα: «Μαμά χωρίζω».
Π.Φ.: «Αυτό είναι όλο; Μπα σε καλό σου. Και κάνεις τόσο θόρυβο…».
Τζορτζ: «Να φύγω μαντάμ;» Π.Φ.: «Ναι φύγε Τζορτζ. Πρόσεξε μη σε χτυπήσει κανένα τρόλεϊ. Πολύ θα με λυπήσεις».
Π.Φ.: «Στέλιο, δεν πιστεύω να φύγεις και εσύ;»
Στέλιος: «Εγώ μόλις ήρθα».
Π.Φ.: «Αχ ήρθες, πότε ήρθες; Καλησπέρα Στέλιο.»
Και τόσες άλλες…
Naturalment…
Γενικά, αυτή η ταινία «ακουμπάει» αρκετά στο σήμερα. Το σενάριο είναι μπροστά από την εποχή του. Οι ρόλοι, οι χαρακτήρες, τα σκηνικά όλα άπιαστα, όλα τρελά… Κι όμως στην ουσία τα πάντα κινούνται με βάση τη λογική, την ασφάλεια και την κανονικότητα.
Η Πάστα Φλώρα μπορεί να αγγίζει τα όρια της υπερβολής να δείχνει ξεροκέφαλη, ωραιοπαθής και λιγάκι σνομπ, όμως παρόλα αυτά έχει καταφέρει να μεγαλώσει δύο δυναμικές κόρες και να ταρακουνήσει, να «ξυπνήσει» τον σύζυγό της. Την εξυπνάδα της τη φανερώνει όποτε η ίδια θέλει. Κρύβει τη νοημοσύνη και τις ικανότητές της, καθαρά για προστασία. Έτσι καταφέρνει τον σκοπό της, χωρίς κανένας να το αντιληφθεί. Στο τέλος, όλα γίνονται όπως εκείνη τα έχει σχεδιάσει.
Ακόμη και μια τέτοια μαμά, όπως η Πάστα Φλώρα, μπορεί να μας παραδειγματίσει. Έχει και αυτή τα δικά της μυστικά επιτυχίας. Όπως το ό,τι φαινομενικά, είναι αμέτοχη στις ζωές των μελών της οικογένειάς της. Δεν γίνεται βάρος. Είναι πάντα εκεί, αλλά διακριτικά. Δίνει χώρο και χρόνο. Επεμβαίνει μόνο όποτε είναι αναγκαίο, δίχως όμως να επιβάλλεται. Η παρουσία της είναι έντονη ακόμη και όταν η ίδια είναι απούσα. Έχει χαρακτηριστικά που ελκύουν και γοητεύουν. Περιποιείται τον εαυτό της και του αφιερώνει στιγμές…
Χαρίζει απλόχερα, σε όλους, λιγάκι από τη γλύκα της.
Στο κάτω κάτω της γραφής είναι μια λαχταριστή, μαρμελαδένια ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ.
