Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Μάλλον, καταλαβαίνετε απολύτως τι εννοώ. Στις μέρες μας, που οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς «τρέχουμε και δε φτάνουμε», κάθε οικογένεια θα έπρεπε να είχε και τον δικό της ψυχολόγο. Πώς έχουμε τους οικογενειακούς γιατρούς, έτσι θα έπρεπε να είχαμε και τους οικογενειακούς ψυχολόγους.
Βέβαια, καλώς ή κακώς, από τα σχολεία των παιδιών μας και διάφορους φορείς δεχόμαστε καταιγισμό προσκλήσεων, σε διαδικτυακές συμμετοχές σε ομιλίες ψυχολόγων, παιδοψυχολόγων κ.τ.λ.. Πιστεύω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι όλα αυτά, μας έχουν πια κουράσει. Λόγια, λόγια, πληροφόρηση, παραπληροφόρηση…Τι γίνεται όμως στην καθημερινότητά μας, στην πράξη; Κατά πόσο εφαρμόζουμε όλα αυτά που ηχούν «σωτήρια» στα αυτιά μας;
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, να τα στηρίξουμε, να ανεβάσουμε το ηθικό τους, όταν εμείς, οι γονείς, «έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας»;
Ένα δύσκολο πρόβλημα ποτέ δεν έχει δύσκολη λύση. Η λύση πάντα είναι απλή. Η απλότητα είναι το κλειδί που ανοίγει την πύλη της ευτυχίας.
Για αυτό ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα.
Τα παιδιά ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσουν τα προβλήματα μας. Γιατί απλά είναι παιδιά. Νιώθουν ασφάλεια, προστασία, ένα συνεχές βλέμμα στοργής και μια έντονη ζεστασιά είτε είναι μέσα στην αγκαλιά μας, είτε όχι. Η ανεμελιά και η άγνοια κινδύνου που έχουν από τη φύση τους, εντέλει τα προστατεύει. Τα προστατεύει από την σκληρή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα, που εμείς οι γονείς γνωρίζουμε πολύ καλά και παλεύουμε να βελτιώσουμε, ν’ αλλάξουμε.
Εκεί που είσαι ήμουνα…
Ας σκεφτούμε όμως, ας θυμηθούμε πως κάποτε ήμασταν και εμείς παιδιά και είχαμε γονείς που αντιμετώπιζαν τα δικά τους προβλήματα και τις δυσκολίες της δικής τους εποχής.
Τι μας απασχολούσε τότε; Τα οικονομικά, οι πόνοι, οι αρρώστιες ή μήπως οι απώλειες;
Μάλλον όχι.
Μου πηγαίνει αυτό το μαλλί; Θα αρέσω; Είμαι άραγε κουλ; Μήπως με πουν φυτό; Ποιος τα είπε αυτά για μένα; Χαβαλέ, γέλια και ωχ, πότε πέρασε το τρίμηνο, αμάν οι βαθμοί… Αυτά, πάνω κάτω μας απασχολούσαν και τώρα, απασχολούν τα δικά μας παιδιά.
Εδώ που είμαι θα ’ρθεις…
Αυτό το «θα» κάνει όλη τη διαφορά. Αυτό το «θα» είναι η λύση. Και ναι είναι τόσο απλή!