Πιθανολογώ ότι σου έχω ξαναμιλήσει για τη “Χαρά” ΜΟΥ.
Και θα σκεφτείς εσύ τώρα: “Από πού κι ως πού ΣΟΥ”; (Και θα το σκεφτείς, ακόμα πιο δικαιολογημένα, εάν νιώθεις κι εσύ κατά βάθος τη “Χαρά” ΣΟΥ). Δεν έχω απάντηση στο εύλογο ερώτημά σου, αλλά η “Χαρά” είναι αλήθεια “ΜΟΥ”, γιατί….ΕΤΣΙ!
Είναι το μέρος που έχω πάρει τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου. Είναι το μέρος που έχω περάσει τα ωραιότερα βράδια της ζωής μου. Είναι το μέρος που έχω πιει τους γευστικότερους καφέδες της ζωής μου. Είναι το μέρος που θεωρώ “άβατο”, το μέρος που θεωρώ “ιερό”, το μέρος που θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβικής, της μετεφηβικής και της ενήλικης ζωής μου.
Το παγκάκι της φωτογραφίας με “μεγάλωσε”, με “ωρίμασε”, με “υποψίασε”, με “παρηγόρησε” και κάπως έτσι, σχεδόν καρμικά, με “στοίχειωσε”. Βλέπεις, από αυτό το παγκάκι απολάμβανα για χρόνια την ανατολή και τη δύση του ήλιου, τον έναστρο ουρανό και εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι…
Δίπλα μου, πάντα, σε εκείνο το ίδιο παγκάκι ο άνθρωπος που μοιραστήκαμε μαζί μερικές -αν όχι όλες- από τις σημαντικότερες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Κάθε βράδυ, λοιπόν, μαζί με πατατάκια -και δρακουλίνια ενίοτε-, με μπύρες (που ξεχνούσαμε πάντα να πάρουμε ανοιχτήρι) και με μουσική από το κινητό, αναλύαμε τα…θέματα ημερήσιας διάταξης. Φεύγοντας, συγκεντρώναμε τα σκουπίδια μας σε μια σακούλα και συμφωνούσαμε ότι “ευτυχώς που δεν έχει το παγκάκι αυτιά”, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το αμέσως επόμενο βράδυ.
Χρόνια μετά, σήμερα το μεσημέρι, ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να διακτινιστώ εκεί. Να φτιάξω δύο καφέδες, να καθίσω στο παγκάκι μας και να την περιμένω.
Ποιος ξέρει; Ίσως, τώρα που πέρασε μια…ζωή από τότε, να έπαιρνα μαζί μου και δύο αυτοκινητάκια για τους γιους μας… Και ας αποφάσιζαν μόνοι τους πώς θα συνεχιστεί η ιστορία! Τα παιδιά ξέρουν…