“Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο”.
Λέων Τολστόι, 1828-1910, Ρώσος συγγραφέας
Στα μηνύματά σας μάς περιγράφετε συχνά ομολογουμένως στενάχωρες οικογενειακές σας ιστορίες.
Επιτρέψτε μου να σταθώ στο ερώτημά μιας γυναίκας που νομίζω ότι τελικά συνοψίζει όλα σας τα ερωτήματα.
“Πρέπει να συγχωρώ τα πάντα στην οικογένειά μου, επειδή απλά φέρει αυτόν τον τιμητικό τίτλο;”
Η απάντησή μας (εμπειρική, χωρίς καμία απολύτως επιστημονική βάση):
ΟΧΙ. Είναι παγίδα. Και είναι μια παγίδα, στην οποία έπεφτα μέσα μέχρι και πολύ πρότινος.
Η οικογένειά μας ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι πρέπει να είναι η φωλιά μας. Ο σύμμαχός μας. Το λιμάνι μας.
Η οικογένειά μας ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι είναι οι άνθρωποι που μας ξέρουν καλύτερα από όλους και συνεπώς θα είναι πάντα εκεί για να μας προστατεύουν, να μας υπερασπίζονται, να μας στηρίζουν, να μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς και, τέλος, να μας κάνουν περήφανους.
Κάπου σε αυτό το σημείο, λοιπόν, έρχεται η ζωή να σου αποδείξει ότι ακόμα κι αν αυτός είναι ο ΧΡΥΣΟΣ -κατά τα άλλα- κανόνας, έχει τις σκοτεινές του εξαιρέσεις.
Ξέρεις καλά ότι εκεί έξω υπάρχουν συγγενείς που περιμένουν πώς και πώς να υπονομεύσουν, αδίσταχτα αδέρφια που βάζουν τρικλοποδιές χωρίς καμία ντροπή, μαμάδες που ξέχασαν εκείνη την πρώτη φορά που κράτησαν στην αγκαλιά τους το παιδί τους και μπαμπάδες που πρόδωσαν πολλάκις το ρόλο που κλήθηκαν να τιμήσουν.
Κατανοώ ότι πολλές φορές αρνούμαστε να πιστέψουμε καν ότι ο αδερφός μας, για παράδειγμα, ευθύνεται για κάτι πολύ κακό που “παίχτηκε” πίσω από την πλάτη μας. Πώς να πιστέψεις ότι ο άνθρωπος που μεγάλωσες μαζί, που μοιράστηκες το ίδιο δωμάτιο, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες σήμερα θα μπορούσε να σκάψει το λάκκο σου;
Κι όμως, η ζωή είναι σκληρή… Κι αν έζησες τέτοια “προδοσία”, το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα μας…!
Ναι, μπορεί να κλείσεις μια φορά τα μάτια σου και να κάνεις ό,τι δε συνέβη ποτέ…
Ναι, μπορεί να συγχωρήσεις μία και δύο και τρείς φορές και να υποκριθείς ότι “δεν μπορεί, κάτι θα κατάλαβες λάθος”!
Ναι, χίλια δύο μπορεί… Μέχρι να έρθει εκείνο το πλήρωμα του χρόνου που θα είσαι πια βέβαιος…
Όταν, λοιπόν,δε θα υπάρχει καμία άλλη φθηνή δικαιολογία να σε πείσει…
…όταν έχεις ζητήσει εξηγήσεις και αντ αυτού άκουσες ψέματα και ανακρίβειες…
…όταν αντί για ανοιχτές αγκαλιές, ήρθες αντιμέτωπος με κλειστές καρδιές…
…απλά πες “ευχαριστώ” για το μάθημα ζωής και τράβηξε οριστικά την πόρτα σου!
Απλά προστάτευσε τον εαυτό σου, τη νέα σου οικογένεια και, ναι, τον ψυχικό σου κόσμο!
Γιατί η προδοσία από την ίδια σου την οικογένεια, ΠΑΝΤΑ θα πονάει περισσότερο. Πάντα θα είναι ικανή να σε ρημάξει και, πίστεψέ με, δεν σου αξίζει κάτι τόσο “λίγο”.
Έχοντας την ευλογία να προέρχομαι από μια σπουδαία οικογένεια, από μια οικογένεια με πολλά προβλήματα που απέδειξε περίτρανα ότι είναι ΕΔΩ ο ένας για τον άλλον, στις χαρές και στις φουρτούνες, αναγνωρίζω πόσο πολύ θα μου στοίχιζε κάτι διαφορετικό από αυτό. Δεν σου κρύβω, μάλιστα, πως μέχρι και πριν από μερικά χρόνια δεν μου περνούσε καν από το μυαλό ότι υπάρχουν και άλλα “είδη” οικογένειας. Υπάρχουν, όμως…
Γι αυτό μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε προδίδει και να σε πληγώνει ανεπανόρθωτα, ακόμα κι αν αυτός θέλει να λέγεται οικογένεια.
Να συγχωρείς αλλά να φεύγεις!
Γιατί στην τελική υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να αγαπήσουν.
Δεν έμαθαν. Δεν τους έμαθαν. Ή στην τελική, επέλεξαν να ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο… (ή αυτόν που νόμισαν “εύκολο”!)
Γιατί στην τελική αυτοί οι άνθρωποι θα επιστρέψουν, αλλά θα είναι αργά…!
Προχώρησε μπροστά… Κανείς, ούτε καν αυτοί, δεν έχουν το δικαίωμα να σε τραβούν πίσω…
