Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Με περηφάνια και δίχως προκατάληψη
Μέρος Γ΄
Με αυτό το κείμενο θα ολοκληρώσω τις αναφορές μου στις χρυσές -κατά την ταπεινή μου γνώμη- στιγμές της τηλεόρασης. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα έντονα, για το κατά πόσο «happiness» θα αντλήσει κανείς, διαβάζοντάς το. Όμως κατέληξα, πως τελικά ευτυχία είναι να μπορείς να ζεις τη ζωή σου, αναγνωρίζοντας και κατανοώντας το βαθύτερο νόημά της. Να αποδέχεσαι την απώλεια σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής και να προχωράς…
Κάθε Παρασκευή στην ΕΡΤ2 στις 8 το απόγευμα, «Το μαγικό των ανθρώπων», μια εκπομπή – ιδέα και επιστημονική επιμέλεια της καθηγήτριας Ψυχολογίας και συγγραφέα, Φωτεινής Τσαλίκογλου- έρχεται για να σε συνταράξει και να σε αφυπνίσει. Σε κάθε της επεισόδιο αποκαλύπτονται ιστορίες και βιώματα ανθρώπων που έζησαν την απώλεια σε κάθε της μορφή.
Όπως τονίζει η κα. Τσαλίκογλου: «Δεν υπάρχει ζωή χωρίς απώλεια. Όλα ξεκινούν από μια απώλεια. Με ένα κλάμα γεννηθήκαμε και βγήκαμε από την κοιλιά της μάνας μας. Η πρώτη μας απώλεια: χάσαμε τη θαλπωρή του ενδομήτριου παράδεισου. Αυτό όμως -το κλάμα- είναι και το πρώτο τεκμήριο της ζωντάνιας. Η απώλεια δε γεννά μονάχα πόνο, θλίψη, οργή, παράδοση, αβουλία αλλά ανοίγει και έναν δρόμο ζωής».
Σε ένα καθηλωτικό επεισόδιο, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, μοιράστηκε κάποια κομμάτια της ζωής του και της προσωπικής του απώλειας, της απώλειας της μητέρας του, της Κατερίνας. Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε την ιστορία της μητέρας του, είτε μέσα από το βιβλίο του, «Το βιβλίο της Κατερίνας», είτε μέσα από τη θεατρική παράσταση- φαινόμενο, «Κατερίνα», με τη Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο.
Η ζωή του με μια μητέρα, όπως ήταν η δική του, η Κατερίνα του. Πόσο τελικά καθόρισε τη ζωή και τον ψυχισμό του, ως παιδί αλλά και ως ενήλικα, η ψυχική αρρώστια της μάνας που δεν μπόρεσε να βρει γιατρειά. Για τη σχέση μάνας-παιδιού, μεταξύ άλλων είπε: «Αλλόκοτη, βαριά, δύσκολη η σχέση με έναν άνθρωπο που κάποτε σε τάιζε, τρώγοντας ο ίδιος».
«Η αγάπη όταν βράζει γίνεται έρωτας».
Όταν η μητέρα του Αύγουστου Κορτώ νοσούσε, υπέφερε, η κατάθλιψη, και γενικότερα τα ψυχικά νοσήματα θεωρούνταν ταμπού. Δεν υπήρχαν οι κατάλληλες θεραπείες.
Στις μέρες μας, οι θεραπείες και η εξέλιξη στην ψυχολογία και στην ψυχοθεραπεία, έχουν σώσει ψυχές, έχουν σώσει ζωές. Από την άλλη βέβαια οι απανωτές, πρωτόγνωρες απώλειες, που βιώνουμε όλοι μας, αυτούς τους δύσκολους καιρούς έχουν επιφέρει αύξηση των ψυχικών νοσημάτων. Η κατάθλιψη «χτυπάει» αλύπητα και ύπουλα. Μπορεί ο πόνος της να μη «φωνάζει», όπως ο πόνος ενός τοκετού ή ενός σπασίματος οστού, ώστε να σε αναγκάσει να τρέξεις αμέσως σε έναν γιατρό, ωστόσο πρέπει να διαγνωστεί εγκαίρως και να δοθεί η κατάλληλη θεραπεία.
Ειδικά οι γυναίκες που είναι μανούλες και έχουν μια πιο δύσκολη, πιο πιεστική και πιο φορτωμένη καθημερινότητα, είναι περισσότερο ευάλωτες. Καλό θα είναι να μη ντρέπονται να ακουστούν. Να μιλάνε ανοιχτά για ότι τις βαραίνει. Γιατί μονάχα έτσι θα καταφέρουνε να απαλλαγούν από τα φορτία, από τις ενοχές, από τις σκιές.
Συνειδητοποιημένες- θωρακισμένες ψυχές, δυνατές- χαρούμενες μαμάδες, χαρούμενα παιδιά- ευτυχισμένη οικογένεια.
Για όλες τις «Κατερίνες»…
If I only could, I’ d make a deal with God, and I’ d get him to swap our places.
There is a thunder in our hearts.
It’ s you and me.
Let’ s exchange the experience.
If I only could, I’ d be running up that hill.