Διάβασα το κείμενο της Χριστίνας Πολίτη για τη…δύναμη της συγνώμης.
Την πρώτη φορά που το διάβασα, αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω, γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ την αδικούσα.
Το ξαναδιάβασα και έβγαλα από την φράση τη λέξη “προφανώς”.
Την τρίτη φορά που το διάβασα, θύμωσα τελικά πολύ.
Η Χριστίνα Πολίτη μου ήταν συμπαθής. Όχι, λάθος. Δεν μου ήταν. Εξακολουθεί να μου είναι.
Βλέπεις, σέβομαι ότι βρίσκεται -άδικα- στο μάτι του κυκλώνα.
Δε φταίει. Και γιατί να φταίει;
Ερωτεύτηκε. Εμπιστεύτηκε. Μυθοποίησε και καλείται να απομυθοποιήσει με τον πιο σκληρό και βίαιο τρόπο.
ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΚΕΙ.
“Είναι τεράστια η δύναμη εκείνου που δίνει πρώτος το χέρι”. ΜΑΛΙΣΤΑ.
“Δυστυχώς αυτό που βλέπω παγκοσμίως είναι η τάση για διχασμό”. ΜΑΛΙΣΤΑ.
“Το ιδανικό θα ήταν οι κοινωνίες να εξελίσσονται και να πορεύονται προς το φως και όχι προς τον σκοταδισμό”. ΜΑΛΙΣΤΑ.
“Η συμπόνοια και η κατανόηση είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην εκτροχιαστούμε εντελώς”. ΜΑΛΙΣΤΑ.
Κάτι άλλο;
Ό,τι τι;
Ξαφνικά ο θύτης είχε απλά… αθεράπευτα παιδιάστικη συμπεριφορά και το θύμα πρέπει να βρει ΚΑΙ τη δύναμη να συγχωρήσει;
Άσε με να μαντέψω. Δε διάβασα καλά το κείμενο και πρέπει να το διαβάσω και τέταρτη και πέμπτη και έκτη φορά. Θα το κάνω.
Μήπως, όμως, μερικές φορές μωρέ η σιωπή είναι ΑΛΗΘΕΙΑ χρυσός; Αναρωτιέμαι.
“Δεν μπορείς να είσαι αχρείος επί σαράντα χρόνια και να ζητάς άφεση αμαρτιών το τελευταίο λεπτό. Ο Θεός ξέρει να κρατάει καλύτερο λογαριασμό απ’ αυτό“, είπε ο θεατρικός συγγραφέας Mizner.
Φαντάζομαι τρίζουν τα κόκκαλά του…
*Για να διαβάσεις το κείμενο της Χριστίνας Πολίτη, εδώ: https://cosmopoliti.com/h-dynami-tis-sygnomis/