Γράφει η Βάσω Κασακόγια.
Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, να πάω να την ταΐσω, ή να πάρω δικιά μου;
Ή, τελικά, τίποτε από τα παραπάνω;
Αφορμή για το παρόν κείμενο, στάθηκε μία ατάκα που είδα σήμερα το πρωί στο facebook:
«Καλημέρα σ’ αυτούς που δεν εύχονται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Κατ’ αρχάς, για να προλάβω κάποιους επικριτές ή και επικροτητές, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τίποτα απ’ αυτά που γράφω δεν είναι δικό μου. Τίποτε καινούργιο δεν θα διαβάσετε γιατί όλες αυτές οι σκέψεις είναι κάποιου/κάποιων που τις είπαν κάπου/κάποτε. Δικός μου είναι μόνο ο τρόπος που τις εμπέδωσα, τις συνέθεσα και τις μεταφέρω και το κάνω επειδή μου αρέσει να μοιράζομαι την αλήθεια μου, όποτε μπορώ.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο γείτονάς μας έχει μια κατσίκα. Άσπρη άσπρη, καλοζωισμένη και καλοθρεμμένη, κούκλα ζωγραφιστή. Τη φροντίζει, την καμαρώνει και ανεβάζει φωτογραφίες της στο facebook #mylovelygoat, goatsitting, #goatsarethenewdogs κτλ). Ο λόγος που την ανεβάζει μπορεί να είναι επειδή θέλει να τον θαυμάζουν, ή επειδή θέλει να τον ζηλεύουν (αν τον ρωτήσεις θα το αρνηθεί βέβαια), ή ίσως επειδή πιστεύει ότι αν δεν ποστάρει κάτι ωραίο, κινδυνεύει να θεωρηθεί loser. Όπου κατσίκα βάλε σπίτι, οικογένεια, παιδιά, σχέση, δουλειά, ομορφιά, επιτεύγματα κτλ. Ό,τι έχει ο καθένας να επιδείξει τελοσπάντων.
Αλλά εδώ δεν θα αναλύσουμε τους λόγους για τους οποίους ο κάτοχος επιδεικνύει την κατσίκα του, μπορεί στο κάτω κάτω να την έχει απλά στην αυλή του. Άλλωστε όλοι έχουμε βρεθεί είτε στη θέση του γείτονα είτε στου απέναντι. Θα ασχοληθούμε με τις αντιδράσεις εμάς των υπολοίπων και συγκεκριμένα τις δικές μου.
Η αντίδραση σ’ ένα ερέθισμα δείχνει την ψυχολογική, συναισθηματική και νοητική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τη συγκεκριμένη στιγμή. Ψυχολόγος δεν είμαι αλλά από την εμπειρία μου, έχω καταλάβει ότι όταν είμαι σε καλή διάθεση όλος ο κόσμος μου χαμογελά, ενώ όταν είμαι σε κακή διάθεση, «κλαίνε θρηνούνε τα βουνά» όπως έλεγε κι ένα παλιό λαϊκό άσμα.
Το ερέθισμα λοιπόν στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μια φωτογραφία. Μια ψηφιακή απεικόνιση ενός ζώου. Ή, η εικόνα ενός ζώου στη διπλανή αυλή. Τίποτε παραπάνω. Το πώς αντιδρώ όμως, εξαρτάται από το πώς
αποκωδικοποιεί ο εγκέφαλός μου το οπτικό ερέθισμα σε συνδυασμό με τα αντίστοιχα συναισθήματα/σκέψεις που εγείρονται εκείνη τη στιγμή. Αν κυριαρχεί στο μυαλό μου η ιδέα της έλλειψης και της ανεπάρκειας, θα εγερθεί το αίσθημα της ζήλιας: «αφού δεν έχω εγώ, να ψοφήσει η κατσίκα του να μην έχει ούτε αυτός!» Αν κυριαρχεί το μυαλό μου η ιδέα της πληρότητας και της δικής μου αυτάρκειας, θα εγερθούν από ουδέτερα έως θετικά συναισθήματα:
«Α! κοίτα τι όμορφη κατσικούλα πήρε ο γείτονας, να τη χαίρεται!» Ή κάτι ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, δεν είμαι σε θέση να ελέγξω τις αντανακλαστικές μου σκέψεις και τα συναισθήματα που αυτές γεννούν. Και νοιώθω άβολα έως και άσχημα όταν μου έχει περάσει απ’ το μυαλό (ποιος; εγώ!) κάτι τόσο ποταπό και μάλιστα αφού θεωρούσα τον εαυτό μου καλό άνθρωπο.
Ε, λοιπόν, αν δεν είμαι από τους ‘τυχερούς’ που σκέφτονται αυτόματα θετικά, ς πιάσω δουλεία! Γιατί, αν θέλω να είμαι ήρεμη, θα πρέπει να μάθω να παρατηρώ και να δουλεύω επάνω στον εαυτό μου και όχι να τον δέρνω, γιατί μπορεί να έχει ειπωθεί ότι το ξύλο να βγήκε απ’ τον Παράδεισο, αλλά το συνεχές αυτομαστίγωμα θα κάνει τη ζωή μου Κόλαση.
Αν λοιπόν (και τονίζω το ‘αν’) θέλω να είμαι ήρεμη, ώστε να δω τι θα κάνω από δω και πέρα με το θέμα κατσίκα και με τη ζωή μου γενικότερα, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρατηρήσω τον εαυτό μου και να εκπαιδεύσω τον εγκέφαλό μου να σκέφτεται θετικά. Δική μου επιλογή είναι το πώς θα επιλέξω να
σκέφτομαι. Μπορώ πχ να νοιώσω ευγνωμοσύνη για το γείτονα που μου έδωσε την ιδέα να πάρω κι εγώ μια δική μου κατσίκα. Μπορώ επομένως να έχω διπλό όφελος απ’ αυτή την εμπειρία: 1 ον να παρατηρήσω τον εαυτό μου και να έχω κάποια δεδομένα από τα παραγόμενα συναισθήματα για το πώς λειτουργεί το υποσυνείδητό μου (οι αντανακλαστικές σκέψεις μου) και 2 ον να θέσω ως στόχο μου να κινητοποιηθώ και να πάρω κι εγώ μια δική μου κατσίκα. Ούτως η άλλως, το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο για μένα από το
να κάθομαι άπραγη και να μου απομυζούν την ενέργεια οι σκέψεις ζήλιας και ζηλοφθονίας και όλες αυτές οι άσχημες πτυχές που καλό θα ήταν να παραδεχτώ ότι υπάρχουν μέσα μου όπως και μέσα στον καθένα μας, αλλά να μην τις θρέφω. Γιατί αν το κάνω, στο τέλος της ημέρας θα είμαι ένας θλιμμένος και κατάκοπος άνθρωπος χωρίς ενέργεια (και χωρίς κατσίκα, που το πας αυτό;).
Περίπτωση πρώτη λοιπόν:
Σκέφτομαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και καλλιεργώ αυτή τη σκέψη. Τότε, σαν από ‘κακό μάτι’, η κατσίκα του γείτονα όντως ψοφάει! Έτσι έχουμε δύο θλιμμένους και θυμωμένους ανθρώπους, τον γείτονα που έχασε την κατσίκα του κι εμένα που, ενώ πήρα μια πρόσκαιρη ‘χαρά’ από την απώλειά του, νοιώθω ενοχές για τις σκέψεις μου και το πληρώνω ενεργειακά, γιατί όλα εδώ πληρώνονται κι αυτός είναι συμπαντικός νόμος. Μπορεί βέβαια η κατσίκα να είναι μια χαρά, κι εγώ να μείνω απλά με την κακία μου να με τρώει. Τι ωραία…
Περίπτωση δεύτερη:
Φτιάχνω ένα κέικ και πηγαίνω επίσκεψη στο γείτονα. Του ζητάω να τη δω, να την ταΐσω, να παίξω μαζί της και να τη χαρώ. Ξέρω ότι δεν είναι δική μου, αλλά θα περάσω λίγο χρόνο μαζί της, θα χαρεί κι ο γείτονας γιατί η κίνηση αυτή ουσιαστικά τον τιμάει, και μπορεί να φύγω για το σπίτι μου έχοντας περάσει όμορφα και μπορεί να μου δώσουν και λίγο γάλα. Αυτή η δράση αφ’ ενός θα με κάνει να ξεπεράσω τον εγωισμό μου και να του χτυπήσω την πόρτα, ίσως να οδηγήσει σε μια καλύτερη σχέση με το γείτονα και, σίγουρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου γιατί προσπάθησα.
Περίπτωση τρίτη:
Βάζω σαν στόχο να πάρω δική μου κατσίκα. Εδώ η ερώτηση που πρέπει να κάνω στον εαυτό μου είναι: τη χρειάζομαι πραγματικά ή θέλω απλά να μπω στο μάτι του γείτονα; Μπορώ να τη φροντίσω κι αν χρειαστεί να φύγω τι γίνεται; Δεν έχει σημασία τελικά τι θα κάνω αλλά να ξέρω γιατί το κάνω. Και πες ότι θέλω το κάνω για την εμπειρία. Κάνω οικονομία, της φτιάχνω σπιτάκι στην αυλή, ρωτάω τον κτηνίατρο, παίρνω πληροφορίες και τελικά την αγοράζω. Κι έτσι τελικά είμαι ένας άνθρωπος που έχει μια κατσίκα. Σιγά σιγά στην πορεία θα δω πως θα είναι αυτό και πρακτικά.
Περίπτωση τέταρτη:
Αποφασίζω να μην κάνω τίποτα. Μπορεί τελικά να μη χρειάζομαι μια κατσίκα. Μπορεί να μην αντέχω τη μυρωδιά της βρε αδερφέ, ή να μη θέλω να μπω στη διαδικασία της φροντίδας της. Και τελικά όλο αυτό να ήταν ένα καπρίτσιο, ή ένας μιμητισμός, αφού έτσι είμαστε οι άνθρωποι, επηρεάζουμε κι επηρεαζόμαστε διαρκώς μεταξύ μας. Οι περιπτώσεις φυσικά είναι ενδεικτικές και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί άλλες τόσες.
Ξαναγυρνάμε λοιπόν στη φωτογραφία της κατσίκας στο facebook και στις σκέψεις που πέρασαν απ’ το μυαλό μου όταν την είδα. Ποιες απ’ αυτές θα ήθελα να κρατήσω, ποιες να ενθαρρύνω και ποιες να προσπεράσω; Το
σίγουρο είναι ότι όλες οι επιλογές είναι μπροστά μου απλωμένες. Εγώ αποφασίζω. Και αν θέλω να είμαι καλά, θα πρέπει να αποφασίσω σοφά. Το ότι μπήκα στη διαδικασία της αυτοπαρατήρησης, είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Το ότι μπήκα στη διαδικασία να επιλέξω έξυπνα, δηλαδή να καλλιεργήσω σκέψεις που με βοηθούν να νοιώθω καλύτερα, είναι το δεύτερο μεγάλο βήμα. Το τρίτο μεγάλο βήμα είναι κατά τη γνώμη μου να αναγνωρίσω ότι και ο γείτονάς μου παλεύει ακριβώς με τις ίδιες σκέψεις, οπότε, έχει δεν έχει κατσίκα δεν είναι κατ’ ανάγκη ούτε πιο ευτυχισμένος, ούτε πιο δυστυχισμένος από μένα.
Η ‘αίγα’ του γείτονα, επομένως, μπορεί να γίνει μια καλή αφορμή να φτάσω από την ‘καταιγίδα’ της ζήλιας στην ‘αιγίδα’ της ωφελιμότερης σκέψης που, ακόμα κι αν δε μου λύσει τα προβλήματά μου, είναι τουλάχιστο μια ενεργειακή ασπίδα για τις δύσκολες στιγμές που διανύουμε όλοι μας αυτή την περίοδο.
Επιλέγεις να είσαι καλά λοιπόν;
Εάν ναι, τότε θέλει δουλειά παιδιά.
Καλή συνέχεια σε όλους!