Ξεκινάω με τη δική μου απάντηση: ΟΧΙ.
Οι “Τέλειοι Ξένοι” είναι μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της Ιταλίας (Perfetti Sconosciuti του Πάολο Τζενοβέζε – βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερου σεναρίου από την Ιταλική Ακαδημία), διασκευασμένη από τον Θοδωρή Αθερίδη. Εάν και προτιμώ την ιταλική βερσιόν, περιμένω πώς και πώς να παρακολουθήσω την ελληνική εκδοχή της σήμερα το βράδυ από τη συχνότητα του Star.
Συνοπτικά, μια παρέα φίλων συγκεντρώνεται για δείπνο. Η ψυχολόγος της παρέας, Μάρθα, προτείνει να παίξουν το εξής παιχνίδι: να αφήσουν τα κινητά τους ανοιχτά επάνω στο τραπέζι και να μοιραστούν με όλους ό,τι φθάνει σε αυτά.
Πώς σου φαίνεται σαν ιδέα; Και μη βιαστείς να πεις ανώδυνη. Αλήθεια, εσύ θα έπαιζες αυτό το παιχνίδι; Τολμάς; Ναι; Σοβαρά; Είσαι τόσο…καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται; Είσαι τόσο εκ των προτέρων βέβαιος ότι δε θα βρεθείς προ εκπλήξεων, ότι δε θα έρθεις σε άβολη θέση, ότι δεν θα παρακαλέσεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί;
Η εν λόγω ταινία, ειδικά με το ανατρεπτικό τέλος της, σου εγγυώμαι ότι θα σε βάλει σε δεύτερες και σε τρίτες και σε τέταρτες- θα τολμήσω να πω- σκέψεις.
Όση ώρα θα την παρακολουθείς, θα αμφιβάλλεις για όλους γύρω σου και ξέρεις γιατί; Γιατί κανείς, ούτε εσύ, ούτε εγώ, δεν είναι τελικά ειλικρινής, όσο κι αν το διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία.
“Ποιο είναι το αρνητικό σου στοιχείο;”. “Είμαι πολύ ειλικρινής”, σαν να σε ακούω να λες.
Μωρέ, αλήθεια;;;
Γι αυτό την επόμενη φορά που θα βιαστείς να το…φωνάξεις, χαμήλωσε λίγο τη φωνή σου.
Και μια τελευταία ερώτηση: Είσαι σίγουρος ότι θα’ θελες να ξέρεις όλη την αλήθεια, όσο κι αν πονάει;
Προσωπικά, ακόμα δεν έχω απάντηση.
Ίσως, αφού την δω ξανά σήμερα το βράδυ, επανέλθω με την απάντησή μου!
Συντονίσου!