Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Με περηφάνια και δίχως προκατάληψη
Μέρος Α΄
Όποτε κάτι με αγγίζει και πιστεύω ακράδαντα στην αλήθεια του και στην ποιότητά του, έχω μια βαθιά επιθυμία να το μοιραστώ. Τέτοιες ανεκτίμητες στιγμές αλήθειας, ανθρωπιάς και βαθιάς εξομολόγησης αξίζει να τις μοιραζόμαστε, να τις αφουγκραζόμαστε. Μέσα από αυτές παίρνουμε μαθήματα ζωής, εμπνεόμαστε, βελτιωνόμαστε.
Δεν είμαι φυσικά κριτικός τηλεόρασης. Καταθέτω τη δική μου οπτική και την προσωπική μου ταπεινή γνώμη.
Θα αναφερθώ σε κάποιες χρυσές στιγμές ορισμένων τηλεοπτικών εκπομπών, οι οποίες προσωπικά κατάφεραν να με ταρακουνήσουν, να με ευαισθητοποιήσουν και να με εμπνεύσουν.
Η εκπομπή «Η Ζωή Αλλιώς» με την Ίνα Ταράντου, η οποία προβάλλεται κάθε Σάββατο, στις πέντε, από την ΕΡΤ1, είναι κατά βάση μία ταξιδιωτική εκπομπή. Όμως οι άνθρωποι που φιλοξενούνται στην εκπομπή είναι εντελώς διαφορετικοί από τόπο σε τόπο και «κουβαλούν» μυστικά, ομορφιές και βιώματα ξεχωριστά, που αγγίζουν βαθιά τον τηλεθεατή.
Σε ένα από τα ταξίδια της εκπομπής, στην Κάρπαθο και συγκεκριμένα στο χωριό Αυλώνα, μία γυναίκα, μία μάνα, μία γιαγιά μέσα από απλές και σταράτες κουβέντες, κατάφερε να περιγράψει το νόημα της ζωής, να τα πει όλα!
Η γιαγιά Ανεζούλα Λεντή 83 ετών, που έζησε μια σκληρή, γεμάτη δυσκολίες ζωή, αποφάσισε πως όσο ακόμα έχει τα μάτια της ανοιχτά -όσο και να την πονά- πρέπει να εγκαταλείψει το νησί της και να πάει να ζήσει με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της, στην Αθήνα. Να τα χαρεί για όσο καιρό μπορεί. Τον θάνατο δεν τον φοβάται, «Άνθρωποι είμαστε, χορτάρι είμαστε». Το μόνο της παράπονο: Που δεν μπορεί, δεν έχει πια τη δύναμη, να κάνει ένα δικό της μποστάνι. Όχι για να πλουτίσει μα μονάχα για να ‘χει να δίνει. Να περνάνε οι περαστικοί και να τους δίνει. Κάποια στιγμή που η Ίνα Ταράντου της είπε ότι πρέπει να ήταν όμορφη γυναίκα στα νιάτα της, εκείνη αποκρίθηκε πως «οι ομορφιές δεν ισχούν (δεν μετρούν), ισχούν τα σωθικά του ανθρώπου. Οι ομορφιές είναι περαστικές αλλά τα μυαλά είναι αυτά που κρατούν τον άνθρωπο. Αν είχα φερμουάρ εδώ μπροστά στο στήθος, θα το άνοιγα να φαινόντουσαν τα εσώψυχά μου. Έτσι πρέπει να είναι οι άνθρωποι, να έχουν όλοι ένα φερμουάρ, να το ανοίγουν και να φανερώνουν τα ένστικτα, τα φυσικά τους και όλα αυτά που κρύβονται μέσα τους. Αυτά που λέω δεν είναι σαπουνόφουσκες. Πας να πεις τον πόνο σου και λες την ντροπή σου!».
Τα λόγια και η στάση ζωής αυτής της γυναίκας, η απλότητα και η καθαρότητά της μου έφεραν στο νου, μια άλλη γυναίκα μια άλλη μάνα -και προσφάτως γιαγιά- που αγαπώ και θαυμάζω, έναν δικό μου άνθρωπο, τη θεία μου Ελένη Παυλίδου, κατά κόσμο Νίτσα Γογοδώνη.
Η μικρή Ελενίτσα δεύτερη από τις τρεις κόρες της γιαγιάς μου της Ευδοκίας και του παππού μου του Κώστα, από πολύ νωρίς αναγκάστηκε να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά της. Έφυγε απότομα μέσα από την αγκαλιά της μάνας, από τα γέλια και τα παιχνίδια με τις αδερφές της και τα άλλα παιδιά του χωριού. Όταν γύρισε δούλευαν όλοι μαζί οικογενειακώς στα εργοστάσια.
Σκληρή ζωή, κακοτράχαλη. Όταν παντρεύτηκε βρέθηκε κάτω από την ίδια στέγη με τα πεθερικά της, ανθρώπους παλιάς κοπής. Κατάφερε όμως να φέρει στον κόσμο δύο λεβέντες γιους. Μια ζωή δούλευαν -και ακόμη δουλεύουν- και αυτή και ο άντρας της ο θείος μου ο Γιάννης, μέσα στα χωράφια. Η θεία μου έβαζε κάτω σε δύναμη δέκα άντρες.
Δυνατή σαν βράχος, με χέρια σκληρά, από τον κάματο, μα με καρδιά μαλακή και γλυκιά σαν το μέλι. Η «Αγία Τερέζα» των φτωχών και των αδυνάτων. Πάντα να δίνει ακόμη και από το υστέρημά της. Ίσως και από αυτό, από το δόσιμό της, ν’ αντλεί τη δύναμή της. Αν η ζωή της έδινε την ευκαιρία θα γινόταν μία εξαίρετη ηθοποιός της τάξεως της Γεωργίας Βασιλειάδου και της Ρένας Βλαχοπούλου. Φοβερή ατακαδόρισσα με έξυπνο χιούμορ, μπρίο και ωραία φωνή.
Έγινε όμως αυτή που είναι και είναι η θεία μου, η ηρωίδα μου.
Ότι μου χάρισες, πώς να στο ξεπληρώσω; Τον κόσμο όλο θα ’θελα στα πόδια σου να στρώσω. Για μένανε όλος ο κόσμος χωρεί μέσα σε μία μόνο λέξη. Για αυτό και εγώ το «σ’ αγαπώ μου» ολόψυχα σου δίνω.
Η συναγρίδα σου. Η συναγριδίτσα σου.