Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Σχεδόν όλοι, προσπαθούμε να κρατάμε τον οργανισμό μας υγιή μέσα από τη σωστή διατροφή, τη γυμναστική και την αποφυγή βλαβερών συνηθειών.
Τι γίνεται όμως με την ψυχή μας. Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνουμε ούτε να σκεφτούμε: πότε πέρασα όμορφα, ποια στιγμή ένιωσα απόλυτη ευτυχία, ηρεμία, αγαλλίαση, ικανοποίηση. Αμελούμε την ψυχή μας. Βυθιζόμαστε στα προβλήματα της καθημερινότητας και πλησιάζουμε επικίνδυνα τα όρια της κενότητας και της ασημαντότητας.
Μήπως η αξία και η σπουδαιότητα βρίσκονται στα απλά και τα ταπεινά; Ως οντότητα έχω βοηθηθεί αρκετά, εφαρμόζοντας κάποιες απλές ασκήσεις για το καλό της ψυχής μου.
Δεν μιλώ ως ψυχολόγος, μα μιλώ μονάχα ως απλή μαμά, ως απλή γυναίκα.
60 δεύτερα: Για ένα ολόκληρο λεπτό, κάποια στιγμή της ημέρας, διώξτε κάθε σκέψη από το μυαλό σας, κλείστε τα μάτια σας, και ακούστε μόνο την αναπνοή σας. Όταν ανοίξετε τα μάτια σας καταγράψτε σε ένα χαρτί την πρώτη απορία, την πρώτη εικόνα που θα σας έρθει. Κρατήστε τις σημειώσεις σας κάθε μέρα και μια φορά την εβδομάδα διαβάστε τις, αφουγκραστείτε τις.
Αυτοδιαφήμιση: Αυτή την άσκηση μπορείτε να την προτείνετε και στα παιδιά σας. Είναι ευχάριστη και κρύβει εκπλήξεις και ανατροπές. Γίνετε διαφημιστής του εαυτού σας. Προσπαθήστε με λόγια, με εικόνες, με ήχους, να περιγράψετε και να «πλασάρετε» όσο καλύτερα μπορείτε τον εαυτό σας. Δώστε χρονικό περιθώριο σκέψης, εφτά ημερών περίπου και αφιερώστε λίγο από τον χρόνο σας, για να αποκαλύψετε τις διαφημίσεις σας, ο ένας στον άλλον. Στο τέλος θα σας κάνει τρομερή εντύπωση, η διαφορετικότητα της κάθε διαφήμισης, και κατ’ επέκταση η διαφορετικότητα του καθενός.
Αγαπημένα: Μαμάδες και παιδιά, πάρτε χαρτί και μολύβι και αρχίστε να γράφετε τ’ αγαπημένα σας. Ένα απόγευμα μου ήρθε στο μυαλό ο ορισμός «Αγαπημένα» και ξεκίνησα να γράφω. Στην αρχή έγραψα για το αγαπημένο μου δέντρο, τον πλάτανο. Τα φύλλα του έχουν ιδιαίτερο σχήμα, ζει πάντα δίπλα στο νερό, και η μυρωδιά του με γυρίζει πίσω στο παλιό γυμνάσιο, στη γειτονιά μου, που παίζαμε και σκαρφαλώναμε πάνω στον γεροπλάτανο, όταν είμασταν μικρά παιδιά. Μία από τις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις, στο σπίτι της γιαγιάς μου, η μυρωδιά της ξυλόσομπας, ο παππούς να κάθεται πάντα στην άκρη του καναπέ για να είναι κοντά στη ζέστη, το ρυζόγαλο της γιαγιάς, οι «επιδρομές» που κάναμε με τον αδερφό μου στην αποθηκούλα και βουτούσαμε, όσα περισσότερα σοκολατάκια Τζοκόντα, μπορούσαμε στα χέρια μας…Το χέρι μου έγραφε ασταμάτητα. Όσο έγραφα, δάκρυα χαράς και συγκίνησης κυλούσαν απ’ τα μάτια μου. Όταν σταμάτησα το γράψιμο ένιωσα ανάλαφρη, γαλήνια. Αισθάνθηκα περήφανη που άνοιξα διάπλατα την πόρτα από το κλουβί της ψυχής μου και ελευθέρωσα τα συναισθήματά μου.
Ζύγισμα αρνητικών-θετικών: Κάθε φορά, που εσείς ή τα παιδιά σας, βρεθείτε σε δίλλημα ο καλύτερος τρόπος για να δείτε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα είναι να τα καταγράψετε. Στη μια πλευρά της σελίδας, γράψτε τα θετικά και στην άλλη τα αρνητικά της κάθε επιλογής σας. Αριθμήστε τα. Ζυγίστε τα. Έτσι θα αποφύγετε τις παρορμητικές αντιδράσεις και οι αποφάσεις σας θα είναι περισσότερο συνετές και ώριμες.
Μπείτε στη θέση του άλλου. Σίγουρα κατά τη διάρκεια της μέρας θα προκύψουν διαφωνίες, θα προκληθούν εντάσεις μεταξύ των μελών κάθε οικογένειας. Όποτε κατάφερα να «πατήσω φρένο» στις κουβέντες μου, στις αντιδράσεις μου και να περιμένω απλά να καταλαγιάσει «η φουρτούνα» στο τέλος όλα πήγαν καλά. Το σπουδαιότερο είναι -και αυτό προσπαθήστε να το περάσετε και στα παιδιά σας- να κάνετε στην άκρη τον εγωισμό σας και να μπαίνετε στη θέση του άλλου. Δείτε τα πράγματα από διαφορετική οπτική.
