Της Νατάσας Τσιτλακίδου.
Η ψυχή μου έχει φάει τόσες σφαίρες.
Μεγάλες τρύπες άδειες, δίχως αίμα.
Στέρεψε η ψυχή από χαρά και αγάπη.
Τόσος πόνος, τόσο αίμα.
Αν ήταν η ψυχή κορμί που πέσαν πάνω του τα βόλια, δε θα προλάβαινε να μπει στ’ ασθενοφόρο.
Μόνο, νεκρό χωρίς ανάσα στο χώμα πάνω να περιμένει τη βροχή να ρθει να το ξεπλύνει.
Και συ μου ζητάς να γελώ, να αγαπώ.
Πώς αφού την τελευταία σφαίρα την έριξες εσύ με κείνη την κουβέντα και γκρέμισε και εκείνη που είχε απομείνει, την ύστατη ελπίδα;
