Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Σήμερα αποφάσισα -αν και με πονάει- να σας φανερώσω και να σας μιλήσω για ένα κομμάτι της καρδιάς μου, που ανήκει σε ένα σκυλί, στη μονάκριβη μου Ντόρυ. Η Ντόρυ βέβαια είναι μέσα στις καρδιές και των παιδιών μου και των γονιών μου και σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.
Πριν λίγες μέρες, έμαθα ότι μία από τις φίλες της ψυχής μου, έχασε το σκυλάκι της. Η απώλεια είναι οδυνηρή τόσο για αυτήν και τον άντρα της όσο και για τα παιδιά της. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτό το αληθινά αγγελικό, ευγενικό και καλοκάγαθο πλάσμα και λυπήθηκα πολύ. Επειδή ξέρω αυτόν τον πόνο και το σφίξιμο στην καρδιά, θέλησα να αφιερώσω αυτά τα λόγια στη Γούμπη και τη Ντόρυ.
Όσοι από εσάς δεν ζήσατε με ζώο και ειδικά με σκύλο ενδεχομένως να με παρεξηγήσετε. Δεν πειράζει, γιατί απλά δεν ξέρετε. Εσείς όμως που μοιραστήκατε κάποια χρόνια με ένα σκυλί και νιώσατε την αγάπη αυτή, θα με καταλάβετε. Δεν θέλω να αναφερθώ στο πότε ήρθε στη ζωή μας, τι περάσαμε μαζί, πώς έφυγε και γιατί. Πάντως ένα είναι σίγουρο, αυτή μας βρήκε, όχι εμείς. Κάποιος την παράτησε στη μέση του πουθενά, χαμένη σαστισμένη. Όμως τα «σκουπίδια» κάποιου, για άλλους είναι θησαυρός. Και αυτό ήταν για εμάς αυτό το σκυλί, θησαυρός!
Όταν μάθαμε από το τηλέφωνο για το χαμό της, εγώ προσωπικά έχασα τον εαυτό μου. Έχασα τη μαμά Νατάσα, ξέχασα τα παιδιά μου, τον κόσμο. Χάθηκα! Τώρα πια που πέρασε ο καιρός και βλέπω ξεκάθαρα τα πράγματα, τολμώ να με δικαιολογήσω. Γιατί κατάλαβα ότι χάνοντας τη Ντόρυ, έχασα ένα βλέμμα αγνότητας και ανθρωπιάς που ριχνόταν πάνω μου και με πλημμύριζε αγάπη. Μέσα στα μάτια της έβλεπα και τη δική μου ματιά να είναι το ίδιο αθώα και καθαρή. Τα παιδιά μου είχαν την Ντόρυ σχεδόν ολόκληρη της ζωή τους, άρα για αυτά η απώλεια της είναι μεγάλη. Απλά τα παιδιά έχουν περισσότερη δύναμη να ξεπερνούν τις δυσκολίες και σκέφτονται πιο θετικά από εμάς τους μεγάλους. Είμαι σίγουρη ότι με έχουν και αυτά δικαιολογήσει και έχουν κρατήσει και αυτά μέσα στις τρυφερές καρδούλες τους τις όμορφες στιγμές και την αστείρευτη ανιδιοτελή αγάπη που μας χάρισε αυτό το ζωάκι. Ακόμη και η απώλεια ενός ζώου είναι μάθημα ζωής για τα
παιδιά.
Και πιστέψτε με, τα καλά που θα πάρουν εάν τους χαρίσετε έναν τέτοιο φίλο είναι τόσο πολλά και
ανεκτίμητα, όσα δεν χωράει ο νους σας…
“Άδεια μου αγκαλιά”
Για όλες τις ψυχούλες που μας άφησαν νωρίς.
