Ο Κωνσταντίνος Μπατάκας είναι δάσκαλος της έκτης τάξης δημοτικού του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αγριάς Βόλου.
Θέλησα να τον γνωρίσω, όταν έφτασε στο messenger μου ένα λινκ του youtube από έναν φίλο με το σχόλιο “δεν υπάρχει ο τύπος…” και αμέσως μετά ανέβηκε μια κοινοποίηση στον τοίχο ενός άλλου φίλου. Όλοι οι δρόμοι, λοιπόν, οδηγούσαν στον Κωνσταντίνο.
Πήρα μπλοκάκι και από την ολιγόλεπτη κουβέντα μου μαζί του, σημείωσα τα παρακάτω:
*Βρίσκεται στο χώρο της εκπαίδευσης τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια ενώ μόλις φέτος κατάφερε να επιστρέψει σε σχολείο του τόπου καταγωγής του, στο Βόλο.
*Η σχέση με τους μαθητές του δεν ήταν πάντα μια…εύκολη σχέση. Τα πρώτα χρόνια δεν κατάφερνε να είναι ευδιάκριτος ο κάθε ρόλος, αυτός του μαθητή και αυτός του δασκάλου καθώς η δοτικότητα ήταν υπέρ του δέοντος. Βλέποντας ότι αυτό δεν αποδίδει , – ως άμυνα – έγινε ο…αυστηρός δάσκαλος, κάτι που πάλι δεν έφερνε επιθυμητά εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Φτάνοντας στο σήμερα, μέσω χρυσής τομής, απολαμβάνει μαζί τους μια εξαιρετικά όμορφη σχέση.
*Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Σπούδασε Βυζαντινή μουσική -ο πατέρας του είναι ιερέας- ενώ στα φοιτητικά του χρόνια έφτιαξε το πρώτο του home studio παραγωγής μουσικής, το οποίο έπαιρνε μαζί του σε κάθε του εκπαιδευτική τοποθέτηση. Γράφει ηλεκτρονική – Ηouse μουσική ενώ η κιθάρα είναι…η προέκταση του χεριού του.
*Μια κιθάρα θα συναντήσεις και δίπλα στην έδρα του. Θα τον δεις συχνά, μάλιστα, να τη χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια της διδακτικής διδασκαλίας, είτε για να περάσει ένα μήνυμα στους μαθητές του είτε για να τους χαλαρώσει κατά τη διάρκεια μια γραπτής εξέτασης. Απίστευτο; Έχει στη συλλογή του ήδη τέσσερις κιθάρες, δώρα των μαθητών του.
*Στην αρχή της χρονιάς μπορεί να καθυστερήσει ακόμα και μια βδομάδα να μπει στην ύλη. Πεποίθησή του είναι ότι για να λειτουργήσει μια σχέση, ειδικά αυτή ανάμεσα σε μαθητή και δάσκαλο, χρειάζεται πρώτα να χτίσεις… να επενδύσεις πάνω της…
*Συνηθίζει να ετοιμάζει την τάξη του, σαν να ετοίμαζε ένα παιδικό δωμάτιο. Στρώνει χαλιά, σκεπάζει τα άσχημα μεταλλικά αντικείμενα, φροντίζει τα χρώματα. Θέλει οι μαθητές του να νιώθουν ότι μπαίνουν σε ένα προστατευμένο και ευχάριστο περιβάλλον…
*Στόχος του είναι να είναι ο δάσκαλος που δεν είχε. Παλεύει καθημερινά για να το πετύχει.
*Συνηθίζει να λέει στους μαθητές του ότι “για να κερδίσεις έναν πόλεμο, καμιά φορά πρέπει τελικά να τον χάσεις“. Σκέψη για σκέψη.
*Αγαπάει να ετοιμάζει μικρά project για τα “παιδιά” του και να τα καλεί να συμμετέχουν. Το αποτέλεσμα είναι πάντα αντάξιο όλων των προσδοκιών.
*Θεωρεί ότι οι δάσκαλοι της γενιάς του, οι συμφοιτητές του, είναι άνθρωποι με μεράκι και δημιουργικότητα. Είναι ιδιαίτερα περήφανος και αισιόδοξος για τους δασκάλους του “σήμερα”.
*Αποφάσισε να ετοιμάσει το παρακάτω τραγούδι για να επικοινωνήσει με τους μαθητές του, με τον τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν. Κάποιο “ζιζάνιο” το δημοσίευσε και κάπως έτσι, γίναμε κι εμείς κοινωνοί του.
Κλείσαμε τη βιντεοκλήση μας και έτρεξα στο διπλανό δωμάτιο που έπαιζε ο γιός μου, ο Άλκης.
“Κάνε, Θεέ μου, να συναντήσει σε έναν τέτοιο δάσκαλο“, σκέφτηκα και του έφερα την κιθαρίτσα που είχε κάπου στα παιχνίδια του, έτσι λίγο να την γρατζουνίσουμε…
