Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη Ζωή, θα σε παρέπεμπα απλά στο όνομά της.
Βλέπεις, η Ζωή είναι η ΖΩΗ. Η προσωποποίησή της.
Μετά από αυτό θα σου έλεγα ότι η Ζωή είναι ΜΑΜΑ.
Ναι, είναι η μαμά της Ράνιας, της Μελίνας και της Ιωάννας. Και ναι, είναι ΗΔΗ γιαγιά με δέκα εγγόνια.
Δε θα εννοούσα, βέβαια, μόνο αυτό, μιας και η Ζωή έχει καταφέρει να είναι η “μαμά” όλων μας, κάθε φορά που χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, λίγο νοιάξιμο και μια καλή συμβουλή…
Ενεργό στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης, με δεκαετίες εμπειρίας σε Πολιτιστικούς Συλλόγους -ούσα για πολλά χρόνια και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου της Νέας Φιλαδέλφιας- η Ζωή είναι εκείνη η γυναίκα που καταφέρνει με έναν δικό της, ιδιαίτερο τρόπο, να κλέβει εντυπώσεις και καρδιές.
Οι δρόμοι μας πρωτοδιασταυρώθηκαν στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Μικρασιατικών Σωματείων. Εγώ γραμματέας, εκείνη Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου. Η πρώτη μας συνάντηση άνοιξε με τη σκέψη μου “Μα πόσο όμορφη γυναίκα, Θεέ μου” και έκλεισε με μια σφιχτή αγκαλιά που με έκανε με πρωτοβουλία της και με άφησε άφωνη.
Μια δεκαετία μετά, η Ζωή ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που ήθελα να σας συστήσω μέσα από το Choosehappiness.gr.
Μπορεί να μη μιλάμε καθημερινά, μπορεί να έχουμε χρόνια να συναντηθούμε από κοντά, αλλά είναι το μήνυμα που φτάνει συχνά πυκνά στο messenger μου για να με ρωτήσει εάν είμαι ευτυχισμένη. Έτσι ξεκινάμε και αυτή τη συνομιλία μας.
“Είσαι;“, με ρωτάει και φαντάζομαι τα δύο μάτια της να λάμπουν, όπως πάντα έκαναν. “Είμαι“, της απαντώ και τώρα πια μου επιτρέπει να συνεχίσουμε.
Αναπόφευκτα την κουβέντα μας απασχολεί πολύ το θέμα της καραντίνας. “Στην πρώτη καραντίνα ήμουν άρρωστη με πνευμονία“, μου αποκαλύπτει. “Φοβήθηκα. Κι αν δεν ξανάβλεπα τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου; Έκανα δύο μήνες να επανέλθω αλλά τα κατάφερα. Σε αυτήν την καραντίνα, με έπιασα να χάνω τη ψυχραιμία μου και ώρες ώρες και τον ύπνο μου. Είπα, όμως, ΤΕΛΟΣ. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου στερήσει ό,τι με τόσο κόπο έχτισα. Το γέλιο και την αισιόδοξία μου. Παλεύω καθημερινά όπως όλοι μας“. Για να συνεχίσει: “Η γιαγιά μου μού έλεγε πως φτάνει να έχεις ξερό ψωμί και κάπου να μείνεις για να είσαι ευτυχισμένος και ναι, είχε δίκιο. Έχω τυρί; Θα φάω τυρί. Είναι τόσο απλό τελικά… Κάθε μέρα ξεκινάει μια καινούρια μέρα. Ποια είμαι εγώ και ποια είσαι εσύ να μην το εκτιμάμε;”
Επιλέγω να την πάω κατευθείαν στην απομάκρυνσή της από την…ενεργό δράση, προσπαθώντας να καταλάβω τί την ώθησε να αλλάξει ρότα. “Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη εκεί μέσα, μέσα στους Συλλόγους πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια. Ξεκίνησα από τα χορευτικά. Θυμάμαι τη μαμά του μπαμπά μου και μετέπειτα την αδερφή του να μου λένε ιστορίες από το παρελθόν, ιστορίες από την Πατρίδα. Γέννημα-θρέμμα από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο μπαμπάς μου από τη Θράκη, η μαμά μου από τη Μικρά Ασία, κάρμα. Δε σου κρύβω ότι υπάρχουν φορές που μου λείπουν οι εκδηλώσεις στην Παραλία που χορεύαμε, τα γλέντια, οι μαζώξεις. Αλλά να σου πω κάτι; Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μπει δυναμικά η νέα γενιά. Πρέπει να ξέρεις πότε να αποχωρείς και να δίνεις τη σκυτάλη“.
Δε μπορώ να μην την ρωτήσω εάν ο ερχομός της Δεσποινούλας τους έπαιξε και αυτός ρόλο στην απόφασή της. Η Δεσποινούλα, κόρη της μικρής της κόρης Ιωάννας, γεννήθηκε με σύνδρομο down και η γιαγιά Ζωή ήταν πάντα εκεί, όπως μου εκμυστηρεύτηκε και η Ιωάννα στην πρόσφατη συνέντευξή μας.
(Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Ιωάννας: “Η γιαγιά Ζωή. Η μαμά μου είναι Ζωή, όνομα και πράγμα. Η ζωή μου. Ήμασταν πάντα ένα. Συγκοινωνούντα δοχεία. Ήταν όρθια όταν εγώ λύγιζα. Είναι πάντα «εδώ». Δεύτερη μαμά για τα παιδιά μου, για όλα τα εγγόνια της είναι δεύτερη μαμά. Μαζί στις θεραπείες της Δέσποινας, μαζί στα εμπόδια, μαζί στα ζόρια, μαζί. Πόσο τυχερός άνθρωπος είμαι τελικά;”)
Η Ζωή δε μασάει τα λόγια της. “Η Δέσποινα δεν ήρθε στη ζωή μας για να μας στερήσει κάτι. Αντίθετα. Ήρθε για να μας δώσει. Μαθήματα, συναισθήματα, βιώματα. Και μπορεί η ενασχόλησή μαζί της να απαιτεί πολλές ώρες, αλλά είναι το θείο δώρο όλης της οικογένειας. Είναι σαν το παραμύθι με το ασχημόπαπο. Είναι μαγευτικό να την βλέπεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, να μεταμορφώνεται στον κύκνο μας. Λατρεύω όλα μου τα παιδιά, όλα μου τα εγγόνια, αλλά η Δέσποινα είναι το διαμάντι μας. Όταν γεννήθηκε και μάθαμε για το σύνδρομο down, φοβήθηκα ότι θα πονέσει το παιδί μου. Κάτι βαθιά μέσα μου μού έλεγε ότι η Δέσποινα θα βρει το δρόμο της, όπως και έγινε. Σήμερα, είμαι πολύ περήφανη για όλους μας. Είναι ωραίο να δικαιώνεται ένας αγώνας“.
Λίγο πριν το τέλος, μιλάμε για τον άνθρωπό της, για το στήριγμά της, για το βράχο της, τον σύζυγό της, τον Αποστόλη.
“Έχουμε διαφορά ηλικίας, αλλά εάν θέλεις το πιστεύεις, υπάρχουν φορές που είναι ο νεότερος της σχέσης μας. Με τον Αποστόλη ωρίμασα, μέσα στα 28 χρόνια που είμαστε πια μαζί. Εξελίχθηκα τόσο ως γυναίκα όσο και ως άνθρωπος. Με έμαθε να εμπιστεύομαι, να εκτιμώ την ελευθερία μου, να την απαιτώ ενίοτε… Μου χάρισε φτερά, όταν ένιωθα ότι φτάνω πάτο. Μου δίδαξε ότι με τη συζήτηση μπορούμε να λύσουμε και το πιο δύσκολο πρόβλημα. Έτσι είναι. Είχε δίκιο. Με έναν μαγικό τρόπο, πάντα έχει. Η ζωή μου μαζί του είναι μια συζήτηση και μια αγκαλιά. Η ζωή μου όλη”.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και έμεινα μόνη με την ηχογράφηση της κλήσης μας. (Θα είμαι ειλικρινής, δημοσίευσα μόνο το 1/5 αυτής…) Την έβαλα να παίζει ξανά και ξανά. Δεν πέρασε μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, δεν της ήρθαν όλα εύκολα… Αυτό το χαμόγελο, αυτή η λάμψη στα μάτια, δεν είναι αποτέλεσμα μιας ρόδινης ζωής, χωρίς εμπόδια και πληγές. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ζωής που της χαρίστηκε. Τίποτα δεν υπήρξε αυτονόητο και, θέλω να με πιστέψεις, τίποτα δεδομένο.
Δεδομένο είναι ότι, στο τέλος, κέρδισε…
Όσα της αναλογούσαν…
Όσα της άξιζαν…
Την αναγνώριση, την εκτίμηση, το σεβασμό και την αγάπη όλων εμάς που έχουμε την ευλογία να την έχουμε στις ζωές μας.
