Είχα καιρό να μιλήσω μαζί του. Όχι στο messenger. Όχι στο viber. Στο τηλέφωνο.
Εκεί που η φωνή προδίδει. Εκεί που η φωνή ξεγυμνώνει. Εκεί που η φωνή δε ξεγελάει, κι ας κάνει πως γελάει.
Αφού είπαμε τα…περί ανέμων και υδάτων μας, κοντοστάθηκε και ενώ νόμιζα ότι του είχα απαντήσει ήδη σε αυτό το ερώτημα, με ξαναρώτησε αργά και σταθερά αυτή τη φορά.
“Πώς νιώθεις;”
Επανέλαβα την ερώτησή του για να κερδίσω χρόνο -όπως έκανα στο σχολείο- και απάντησα μονολεκτικά.
“Ανεπαρκής”.
Περίμενα να με καλοπιάσει, να με παρηγορήσει, να με…χαϊδέψει, αλλά όχι. Αρκέστηκε σε ένα “κάτσε, σκέψου το” και κάπως έτσι, ξαναθυμήθηκα τί εκτιμώ στους άνδρες φίλους μου.
Εσύ, αλήθεια, νιώθεις καμιά φορά ανεπαρκής; Ότι υπερπροσπαθείς για όλα και τελικά κανείς δεν είναι ευχαριστημένος; Ή κάτσε να στο κάνω ακόμα χειρότερο. Ότι ακόμα κι αν οι γύρω σου -υποθετικά- είναι ευχαριστημένοι, δεν είσαι εσύ;
Εσύ, αλήθεια, νιώθεις καμιά φορά ότι τα κάνεις όλα λάθος; Ότι δεν είσαι αρκετή; Ότι, παρότι προσπαθείς συνεχώς να βελτιωθείς, καταλήγεις στην καλύτερη των περιπτώσεων στάσιμη;
Θα σου μιλήσω για μένα. Συνεχώς. Τον τελευταίο καιρό, δε, ακόμα πιο συχνά και ακόμα πιο βασανιστικά.
Ξέρεις ποιο είναι το πιο κομβικό σημείο σε όλο αυτό; Ότι δεν είμαι από τους ανθρώπους που βιώνουν έντονα το συναίσθημα του “ανικανοποίητου”. Δεν είμαι από τους ανθρώπους με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή που τέλος πάντων θεωρώ ότι δεν είμαι αρκετά καλή για τους γύρω μου. Δεν έχω νιώσει ποτέ “ασχημόπαπο”, ούτε τόλμησε ποτέ κανείς να με μειώσει ή να επικεντρωθεί (μπροστά μου) στα αρνητικά μου σημεία (που όλο και κάποια θα έχω κι εγώ!!!)
Τότε, γιατί; Τότε, γιατί τόσο έντονα τώρα;
Εάν διαβάζεις ακόμα γιατί περιμένεις απάντηση στο ερώτημά μου, μπορείς να αποχωρήσεις. Σου υπόσχομαι να μην παρεξηγηθώ καθώς δεν έχω απάντηση. Το μόνο που έχω είναι αυτός ο ενοχλητικός κόμπος στο λαιμό.
Εάν κάτι μου έμαθε η ψυχανάλυση, είναι να κάθομαι από απόσταση να με παρατηρώ. Και ω ναι, αυτό που παρατηρώ δεν με ικανοποιεί. Θα μπορούσα να σου αναλύσω όλους τους τομείς που θεωρώ ότι δεν περνάω καν τη βάση αλλά δεν είναι της παρούσης.
Εάν στεκόμουν μόνο σε έναν τομέα, αυτός θα ήταν της μητρότητας. Δεν ήμουν ποτέ από τα κορίτσια που τολμούσα να το σκεφτώ, να το ονειρευτώ, να το επιδιώξω αλλά προφανώς όταν τελικά ήρθε (εντάξει, αυτό δεν προέκυψε στα ξαφνικά μια ωραία πρωία) ήθελα να είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Μετά από τρία χρόνια, θα σου πω με σιγουριά ότι “ΟΥΤΕ ΚΑΝ”.
Από πού να το πιάσω;
Θέλεις από τα ατυχήματα που είχαμε από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε (και για όλα ευθύνομαι εγώ να σημειωθεί);
Θέλεις από το ότι όταν βλέπει τον μπαμπά του, ξαφνικά δεν υπάρχω; Ή ακόμα καλύτερα (#not) όταν υπάρχω, ζητάει απεγνωσμένα τον…μπαμπάκα του;
Θέλεις από το ότι με πιάνω να φωνάζω σαν υστερική ολημερίς και οληνυχτίς, την ίδια ώρα που ο μπαμπάκας τα λύνει όλα με σταθερή -άντε καμιά φορά αυστηρή- φωνή;
Ή μήπως θέλεις να συζητήσουμε για το τί φαγητά τρώμε, πόσο συχνά δίνουμε το κινητό μας ή τι ώρα κοιμόμαστε για βράδυ (ο Ρέμος σε φουλ σεζόν κοιμάται πιο νωρίς…);
Δεν με θεωρώ κακή μαμά. Με θεωρώ, όμως, ανεπαρκή. Δεν μπορώ να είμαι για εκείνον η μαμά που ήταν για μένα η μαμά μου. Θέλω. Αλλά όσο και να προσπαθώ, στο τέλος αποτυγχάνω. Φαντάσου ότι δεν μπορώ να είμαι για εκείνον ούτε καν η μαμά που είναι οι φίλες μου για τα παιδιά τους. Και μη βιαστείς να πεις ότι είμαι η ΔΙΚΗ ΤΟΥ μαμά και αυτό του αρκεί. Εμένα δεν θα μου αρκούσε. Ξέρεις κι εσύ πόσο κρίνουμε τους γονείς μας μεγαλώνοντας. Τί σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα το κάνουν και τα παιδιά μας με τη σειρά τους για εμάς; Και γιατί να μην το κάνουν στην τελική; Τί πιο υγιές;
Θα μπορούσα να γράψω τόσα κι άλλα τόσα αλλά συνειδητά σταματώ.
“Και τί κάνεις, αλήθεια, όταν νιώθεις τόσο έντονα ανεπαρκής” , με ρωτάω; Εσύ δεν ξέρω αλλά εγώ για την ώρα επιλέγω να πατήσω pause.
Γιατί, στη δική μου περίπτωση, η υπερπροσπάθεια τελικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Και δεν το θέλουμε. Το θέλουμε;
Κλείνω αυτές τις σκέψεις μου με μια αγκαλιά. Σε σένα (σε περίπτωση που την χρειάζεσαι) αλλά και σε μένα.
Ποιος σου είπε ότι δεν μπορούμε να μας επιβραβεύσουμε ακόμα κι όταν νιώθουμε “λίγοι”;
Εξάλλου, μην μασάς, για κάποιον εκεί έξω ΕΙΜΑΙ (ΕΙΣΑΙ) σίγουρα το “πολύ” του!