Γράφει η Νατάσα Τσιτλακίδου.
Μου έρχεται στο μυαλό διαφήμιση ινστιτούτου αδυνατίσματος. Η εικόνα της γεματούλας κυρίας από τη μια και από την άλλη η εικόνα της ίδιας κυρίας, αδυνατισμένη πλέον, έπειτα από μερικές επισκέψεις στο ινστιτούτο. Κάπως έτσι εντυπωσιακές είναι και οι διαφορές της ανέμελης, δίχως οικογενειακές υποχρεώσεις γυναίκας με αυτήν που έχει γίνει πλέον μητέρα! Ωστόσο, η αδυνατισμένη κυρία το πιθανότερο είναι να ξαναπάρει τα κιλά που με τόσο κόπο είχε καταφέρει να χάσει, ενώ μια μητέρα δεν πρόκειται να πάρει πίσω αρκετά από όλα όσα είχε κατακτήσει όσο ήταν ελεύθερη.
Ήμουν κάποτε, και εγώ μια γυναίκα ελεύθερη και ωραία. Δεν ήξερα πως να ξοδέψω τον χρόνο μου. Περιποίηση μαλλιών, προσώπου ή σώματος. Ποια μάσκα φρούτων να φτιάξω σήμερα και με ποια φίλη μου να βγούμε για ποτάκι αύριο. Τι παίζει στην πόλη; Σινεμά, θέατρο, συναυλία ή κανένα σούπερ πάρτι.
Είχα ό,τι ήθελα. Είχα ό,τι ήθελα; Τι πραγματικά ήθελα;
Ώσπου σε μια βραδινή έξοδο με την κολλητή μου γνώρισα το άλλο μου μισό. Αχ, αυτά τα μπλε μάτια. Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε που εξελίχθηκε σε αγάπη, σιγουριά και ασφάλεια. Ωραία χρόνια.
Αν και συνειδητά ήθελα να γίνω μητέρα, ομολογώ ότι όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος πανικοβλήθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτό όμως που ένιωσα όταν πρωτοπήρα στην αγκαλιά μου το μωρό μου, μόνο μία λέξη μπορεί να το περιγράψει: ΘΑΥΜΑ. Και μάλιστα ήμουν τυχερή γιατί έζησα δύο τέτοια θαύματα στη ζωή μου.
Οι κόρες μας, άλλαξαν τελείως τις ζωές μας. Μπορεί να μην έχω πλέον τόση ελευθερία, τόσο χρόνο, τόση ανεμελιά να μην περιποιούμαι όσο θα ήθελα, όμως όταν έχω τις κόρες μου στην αγκαλιά μου έχω ολόκληρο τον κόσμο.
Όταν γίνεσαι γονιός αλλάζεις ριζικά, ξαναγεννιέσαι. Καθημερινά, δίνεις και παίρνεις από τα παιδιά σου. Εξελίσσεσαι. Φυσικά οι αλλαγές αυτές φέρνουν αλλαγές και στον κοινωνικό σου κύκλο. Φίλοι απομακρύνονται, νέοι δεσμοί γεννιούνται. Το τοπίο ξεκαθαρίζει. Ωριμάζεις και οτιδήποτε σε χαλάει το απομακρύνεις με συνοπτικές διαδικασίες γίνεσαι πιο ξεκάθαρος.
Μερικές φορές πάλι, νιώθεις σαν να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί με τα μάτια δεμένα. Κι όμως αισθάνεσαι μια περίεργη σιγουριά ότι ακόμα και αν στραβοπατήσεις δεν πρόκειται να πέσεις στο κενό. Αυτή την αίσθηση ασφάλειας, μας τη χαρίζουν τα παιδιά μας. Αυτά μας κρατούν από το χέρι και μας καθοδηγούν.
Εμείς οι γονείς, «οι μεγάλοι», δεν τα ξέρουμε όλα. Δεν υπάρχει κάποια μυστική συνταγή ή manual για να γίνουμε σωστοί γονείς. Δεν ξέρουμε τι είναι πραγματικά καλύτερο για τα παιδιά μας. Αυτά σταδιακά θα μας φανερώσουν τα σημάδια. Τα σημάδια για τα ταλέντα και τα «θέλω» τους.
Ας είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί.
Ας προχωράμε μαζί τους χέρι, χέρι.