Την Νατάσα τη γνώρισα στο περιοδικό “Επιλογές” της εφημερίδας “Μακεδονία”.
Η σχέση μας ξεκίνησε ως καθαρά επαγγελματική για να εξελιχθεί με το πέρασμα των χρόνων σε βαθιά οικογενειακή, καθώς μου έκανε την τιμή να δεχτεί την πρότασή μας να βαφτίσει τον γιο μας και να γίνει η πνευματική του μαμά.
Όταν μου ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει παραμύθι, χωρίς να μοιραστεί μαζί μου περαιτέρω λεπτομέρειες, ενθουσιάστηκα. Όταν το έπιασα στα χέρια μου, ο ενθουσιασμός μου έγινε κλάμα συγκίνησης και το κλάμα συγκίνησης, ευτυχία. Περήφανη για το τελικό αποτέλεσμα που έπιανα στα χέρια μου, της ζήτησα να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη και να χαρίσει ένα βιβλίο στους αναγνώστες της σελίδας μας. Δέχτηκε με χαρά.
Διαβάζοντας για πρώτη φορά το παραμύθι της, με κατέκλυσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, αναπόλησα αλλά κυρίως ταυτίστηκα. Και ξέρεις ποιο είναι το σημαντικότερο; Ότι, ανεξάρτητα από το ποιος το έγραφε αυτό το παραμύθι, εγώ θα ήθελα να κοσμεί την παιδική μας βιβλιοθήκη.
«Οι Τρεις κύριοι», ο κύριος Ονειρούλης, ο κύριος Γιατρούλης και ο κύριος Ευθυμούλης συναντούν τη Φοβούλα, την Πονούλα και την Γκρινιαρούλα και «μια φορά κι έναν καιρό…»
Το μόνο που μπορώ να σου αποκαλύψω είναι ότι, ναι, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Κυρίες και κύριοι, η συγγραφέας μας Νατάσα Τσιτλακίδου…
- Μετά από πολύχρονη εργασιακή εμπειρία, επέλεξες να αφοσιωθείς στην οικογένεια σας και να είσαι «full time» μαμά. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή στη ζωή σου και πόσο εύκολο είναι τελικά για μια γυναίκα να υπηρετεί μια τέτοια απόφαση;
Δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Η οικονομική κρίση και το κλείσιμο του ομίλου στον οποίο εργαζόμουν για πολλά χρόνια, με ανάγκασαν να παραμερίσω τις επαγγελματικές προσδοκίες μου. Η αλλαγή αυτή ομολογώ ότι ήταν δύσκολη και ψυχοφθόρα. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να πιστέψω και πάλι στον εαυτό μου και τις δυνατότητές του. Ο σύζυγός μου με στήριξε πολύ σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Φυσικά τα παιδιά μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην «αναδόμησή» μου. Οκτώ χρόνια περίπου είμαι μια «full time» μαμά. Όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα…Υπήρξαν βέβαια δυσκολίες, όμως, οι όμορφες στιγμές, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα γέλιο, μια αγκαλιά, ένα «σ’ αγαπώ μαμά», έκαναν τα προβλήματα να φαίνονται θολά και τοσοδούλικα. Τελικά όποτε γυρνάω πίσω στο χρόνο μόνο τα όμορφα θυμάμαι.
- Πώς προέκυψε η ανάγκη σου να γράψεις ένα παραμύθι; Γιατί, για παράδειγμα, δε διάλεξες να απευθυνθείς σε ενηλίκους αναγνώστες;
Η ανάγκη αυτή υπήρξε μέσα μου απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Μικρή σκαρφιζόμουν ιστορίες τις οποίες φανέρωνα στους φίλους μου μέσα από τις κούκλες μου. Το ίδιο κάνω και τώρα ως μαμά. Λέω ιστορίες στις κόρες μου, ιστορίες που έρχονται αβίαστα στο νου μου. Πιστεύω ότι, πάντα θα κουβαλάω το παιδί που κάποτε ήμουν μέσα μου, όσο και να μεγαλώνω. Η αθωότητα, η λαχτάρα και η παρορμητικότητα της «μικρής Νατάσας», θα με ακολουθούν για πάντα. Αυτοί είναι και οι λόγοι που προτιμώ να γράφω παραμύθια για παιδιά.
- Ο άνθρωπος που έχουμε συνδέσει όλοι με το παραμύθι, ο Ευγένιος Τριβιζάς, είπε ότι το παραμύθι αποτελεί τη μύηση στην ενήλικη ζωή. Αυτός ήταν ο λόγος που καταπιάστηκες με έννοιες όπως ο φόβος, οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί;
Σίγουρα τα παραμύθια βοηθούν τα παιδιά να περάσουν από το μονοπάτι της παιδικότητας στην ωριμότητα και την ενήλικη ζωή. Πολλές φορές μάλιστα περνάν αυτό το μονοπάτι χωρίς καν να το περπατήσουν, από ψηλά πάνω σε ένα μαγικό χαλί. Φοβίες, ανησυχίες και προβληματισμούς όλοι έχουμε. Ουδείς αλώβητος. Γράφοντας αυτό το παραμύθι έβγαλα στην επιφάνεια θέματα που ταλαιπωρούν μεν τα παιδιά αλλά στην ουσία ταλαιπωρούν και εμένα και κάθε ενήλικα. Σάμπως εμείς οι μεγάλοι δε φοβόμαστε; Δεν πιστεύουμε ότι κάτι κακό μας συμβαίνει ή πρόκειται να μας συμβεί; Δε γκρινιάζουμε ακόμα και όταν τα έχουμε όλα;
- Σε μια εποχή που τα παιδιά κοιμούνται αγκαλιά με τα tablet, πόσο «χωράνε» τα παραμύθια που μας διάβαζε η μαμά ή η γιαγιά πριν κοιμηθούμε; Σε τι εποχές μεγαλώνουμε, αλήθεια, τα παιδιά μας;
Πόσο μου λείπουν εκείνες οι στιγμές! Η μαμά μου να έχει αγκαλιά τον αδερφό μου και εμένα και να μας διαβάζει παραμύθι πριν κοιμηθούμε. Μάλιστα τις φορές που ήταν κουρασμένη και περνούσε καμία σειρά τις φωνάζαμε κι οι δυο να διαβάζει πιο προσεκτικά. Τέτοιες στιγμές είναι πολύτιμες και δεν πρέπει να χαθούν από τις παιδικές αναμνήσεις. Είναι στο χέρι των ενηλίκων να τις διατηρήσουν ώστε τα παιδιά να γνωρίσουν τον συναρπαστικό κόσμο των παραμυθιών. Να ταυτιστούν με τους ήρωες, να τους αγαπήσουν ή να τους αντιπαθήσουν, να γελάσουν ή να συγκινηθούν. Τα tablet και τα κινητά είναι αναπόφευκτα. Αυτό όμως, δε σημαίνει ότι, ότι δε γίνεται να υπάρχει και το παραμύθι στην καθημερινότητα των παιδιών μας. Η μυρωδιά του βιβλίου, ο ήχος της σελίδας που γυρίζει και η ζεστή αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά, πριν την αγκαλιά του Μορφέα.
- Τα παραμύθια, εκτός των πολλών θετικών τους επιδράσεων στα παιδιά μας, έχει αποδειχθεί ότι κεντρίζουν τη φαντασία τους και εξασκούν την αυτοσυγκέντρωσή τους. Θέλουμε τελικά τα παιδιά με αυξημένες αυτές τις δεξιότητες, όταν τα σχολικά εκπαιδευτικά μοντέλα προωθούν εκ δια μέτρου αντίθετες πρακτικές;
Δυστυχώς τα εκπαιδευτικά μοντέλα στη χώρα μας, «υπακούουν» σε στερεότυπα και παρωχημένες μεθόδους διδασκαλίας. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες εντός των σχολείων και δάσκαλοι που ενθαρρύνουν τα παιδιά να αγκαλιάσουν ένα βιβλίο, να το πάρουν σπίτι, να το ξεφυλλίσουν, να το διαβάσουν και να το αφουγκραστούν. Πολλοί εκπαιδευτικοί διαβάζουν παραμύθια στις ευέλικτες ζώνες του σχολικού προγράμματος. Στη θεατρική αγωγή ενίοτε το έργο που καλούνται να «ανεβάσουν» οι μικροί ηθοποιοί, είναι η ιστορίας ενός παραμυθιού. Ποια θα γίνει η Κοκκινοσκουφίτσα και ποιος ο κακός λύκος; Ποια θα φορέσει το γυάλινο γοβάκι και ποιος θα νικήσει τους γίγαντες παρέα με τον Δον Κιχώτη. Αυτά είναι τα ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν τα παιδικά μυαλά και όχι το πώς θα μάθουν παπαγαλία τις ημερομηνίες των πολέμων και τα ονόματα των στρατηλατών.
- Η Φοβούλα, η Πονούλα και η Γκρινιαρούλα… Αξιοποίησες τις εμπειρίες και τα βιώματά σου ως μαμά και τις εμπνεύστηκες; Τελικά ποιες είναι οι μεγαλύτερες ανησυχίες των παιδιών μας;
Φυσικά και τις αξιοποίησα. Γράφω για αυτά που ζω και με απασχολούν. Τις φοβίες, τις ανησυχίες, τις γκρίνιες των παιδιών μου, με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη αρκετές φορές μέσα στην ημέρα. Όπως όλοι οι γονείς άλλωστε. Οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί των παιδιών είναι όμοιοι με αυτούς των ενηλίκων. Όμως, στα παιδικά μάτια φαίνονται μεγαλύτεροι και πολλές φορές γιγαντώνονται. Κάτι που εμείς το θεωρούμε ασήμαντο, για το παιδί μπορεί να είναι Γολγοθάς. Το να βλέπει εφιάλτες στον ύπνο του, να πιστεύει ό,τι είναι άρρωστο, να νιώθει μοναξιά και να την εκδηλώνει με γκρίνια και νεύρα, είναι μερικά μόνο από τα ψηλά εμπόδια που θα ξεφυτρώσουν μέσα σε μια παιδική ψυχή. Η μεγαλύτερη τους ανησυχία βέβαια είναι: «μήπως δεν είμαι τόσο καλό παιδάκι, όσο η μαμά και ο μπαμπάς μου, θέλουν. Μήπως κάποια στιγμή πάψουν να μ’ αγαπούν;».
- Μέσα από απλό και λιτό λόγο, κατάφερες να τρυπώσεις στις καρδιές των παιδιών μας και να πετύχεις την ταύτιση τους με τις ηρωίδες σου. Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην επιτυχία του παραμυθιού σου, η «διαφορετική» προσέγγιση της εικονογράφησης, του Ορέστη Παπακωνσταντίνου;
Η εικονογράφηση είναι το άλφα και το ωμέγα σε ένα παιδικό παραμύθι. Όταν έγραφα τις λέξεις είχα στο μυαλό μου ακριβώς τη μορφή των ηρώων, την όψη των αντικειμένων και της κάθε σκηνής. Ο Ορέστης Παπακωνσταντίνου, ο εικονογράφος του παραμυθιού κατάφερε να αφουγκραστεί τις σκέψεις μου και να τις αποτυπώσει στο χαρτί, με μεγάλη έμπνευση και φαντασία. Σα να συναντήθηκαν το όραμά μας και τα χέρια μας και δημιουργήσαμε το πρώτο μας παραμύθι. Ένα όνειρό μας έγινε πραγματικότητα.
- Ο Ονειρούλης, ο Γιατρούλης και ο Ευθυμούλης. Αν κοιτάξουν τα παιδιά γύρω τους, που θα μπορέσουν να συναντήσουν άραγε τέτοιους ανθρώπους που θα λειτουργήσουν ως φύλακες και προστάτες τους.
Το θέμα δεν είναι πού θα αναζητήσουν φύλακες και προστάτες, αλλά να αντιληφθούν πόσο πραγματικά τους έχουν ανάγκη. Όλοι χρειαζόμαστε κάποια στιγμή στη ζωή μας, μικροί και μεγάλοι, βοήθεια. Απλά πρέπει να βρούμε τη δύναμη (βλέπε κυρία Φιστικούλα), να τη ζητήσουμε. Να τη ζητήσουμε όμως από αυτιά που θα μας ακούσουν στωικά, που θα σκύψουν πάνω στο πρόβλημά μας και μαζί να το ξεπεράσουμε. Φύλακας ή προστάτης μπορεί να είναι ένας αληθινός φίλος, οποιοσδήποτε μας αγαπά και μας νοιάζεται. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πού θα το βρω:
«Οι τρεις κύριοι» της Νατάσας Τσιτλακίδου (Εκδόσεις Γρηγόρη) διατίθενται στη Θεσσαλονίκη στα βιβλιοπωλεία «ΙΑΝΟΣ», «ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ» και «ΑΝΙΚΟΥΛΑ».
Σε περίπτωση που βρίσκεστε σε κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας, αναζητήστε το διαδικτυακά σε μεγάλα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ή επικοινωνήστε με τις «Εκδόσεις Γρηγόρη» και το δίκτυο πώλησής τους.
Πόσο κοστίζει:
Τιμή έκδοσης: 12€.
Εκδόσεις: ΓΡΗΓΟΡΗ
Συγγραφέας: Νατάσα Τσιτλακίδου
Εικονογράφηση: Ορέστης Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου-διορθώσεις: Μαρίνα Παυλίδου Ελαμίν
Σελιδοποίηση-σχεδιασμός εξωφύλλου: Βιβλιοτεχνία
Facebook page: https://www.facebook.com/oitreiskurioi/
*Εάν θέλεις κι εσύ να διεκδικήσεις το παραμύθι “Οι Τρεις Κύριοι” της Νατάσας Τσιτλακίδου, δήλωσε τη συμμετοχή σου στο διαγωνισμό μας. Λήγει 01/11/2020: https://www.facebook.com/villyargiroudi/posts/2740562822828824