Η Ιωάννα είναι λες και γεννήθηκε για να είναι μαμά.
Πρόσεξέ με, όχι για να γίνει..!
Για να είναι..!
Για εμένα που ακόμα προσπαθώ να γίνω, η απόκοσμη ψυχραιμία της… οι απόκοσμες αντοχές της… η απόκοσμη δύναμη και η ανιδιοτελής προσφορά της μοιάζουν με …πλανήτη προς ανακάλυψη.
Μοιάζουν με κόσμο που θέλεις να πλησιάσεις αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις εκ των προτέρων ότι είσαι ακόμα πολύ μακριά!
Εγώ, λοιπόν, που είμαι σαφώς μακριά, θέλησα να έρθω λίγο πιο κοντά, να δω τι κρύβεται πίσω από αυτά τα υπέροχα μάτια, να δω πως είναι να είσαι η μαμά που όλοι θα θέλαμε και λίγοι είχαμε την τύχη να έχουμε.
Ποιος ξέρει; Ίσως μέσα από τις απαντήσεις της καταλάβαινα καλύτερα τη μαμά μου ή είχα την ελπίδα να της μοιάσω, προσφέροντας στο γιο μου λίγη από την αυτονόητη τελειότητά τους. Που, ας το παραδεχτούμε, μόνο αυτονόητη δεν είναι…
Είσαι η μαμά του…. της…. και της… και οι ηλικίες τους είναι…..
Είμαι η μαμά του Σταύρου- Παναγιώτη (7 ετών κ 8 μηνών),της Μαρίας (6 ετών κ 2 μηνών) και της Αναστασίας (3 ετών).
Έγινες πρώτη φορά μαμά σε ηλικία…..
Πρώτη φορά που έγινα μανούλα ήμουν 28 ετών.
Είσαι μαμά full time. Περιέγραψέ μου ένα 24ωρο σου (καθημερινή) με τα παιδιά σου.
24ωρο με τρία παιδιά και γρήγορη απάντηση δε νομίζω να υπάρχει…. Λοιπόν, ξυπνάμε στις 7:00 το πρωί, ετοιμάζω πρώτα τα παιδιά, τους κάνω το πρωινό τους, όσο εκείνα τρώνε ετοιμάζω το κολατσιό του σχολείου. Φεύγουμε από το σπίτι 7:40 , για να πάνε στη στάση λεωφορείου για να πάνε σχολείο (είναι εκτός πόλης το σχολείο μας και πάνε με λεωφορείο). Επιστρέφουμε με τη μικρή μου σπίτι, σηκώνω μανίκια και action… Συμμαζεύω κρεβάτια, αερίζω το σπίτι, βάζω πλυντήριο ρούχων, ετοιμάζω το φαγητό για το μεσημέρι, φτιάχνω στη μικρή μου να φάει τα φρούτα της, πλένω τα πιάτα που έχω λερώσει, βάζω ηλεκτρική σκούπα, κάνω το μπαλκόνι για να μπορέσω να απλώσω τα ρούχα που θα βγουν από το πλυντήριο, θα κάτσω να παίξω με τη μικρή…. 13:20 φεύγουμε από το σπίτι για να πάμε να πάρουμε τα παιδιά από τη στάση… Επιστρέφουμε όλοι μαζί σπίτι, βγάζουν τα μικρά παπούτσια, πάνε στο μπάνιο να πλύνουν χεράκια, αλλάζουν ρούχα και κάθονται για διάβασμα, όσο εγώ ετοιμάζω το μεσημεριανό τους (τις περισσότερες φορές διαβάζουμε και τρώμε ταυτόχρονα για να προλάβουμε). Αφού τελειώσουμε το διάβασμα, κάθονται λίγο να παίξουν και 17:40 φεύγουμε για τις δραστηριότητες μας (ο μεγάλος μου πάει ποδόσφαιρο και η μεσαία μου ενόργανη και χορό). Ο μπαμπάς πάει με τον μεγάλο στη προπόνηση και εγώ με το μωρό, πάμε την αδερφή της στο γυμναστήριο. Τελειώνει η γυμναστική μας, επιστρέφουμε σπίτι με τα πόδια, κάνουμε μπάνιο, απογευματινό, χαλάρωση για λίγο… Με τον μεγάλο μου θα κάνουμε επανάληψη την ανάγνωση και την ορθογραφία άλλη μια φορά, θα φάνε πάλι κάτι ελαφρύ για βράδυ, θα κάνουμε δόντια, τουαλέτα και επιτέλους η ώρα της μαμάς…. Είναι κάθε μέρα έντονη, που νιώθω ότι δε μου φτάνουν οι 24 ώρες..
Νιώθεις ότι κάποιο από τα παιδιά είναι αδιάθετο. Από ποια σημάδια το υποψιάζεσαι και ποιες είναι οι πρώτες σου κινήσεις.
Συνήθως όταν είναι να αρρωστήσουν τα μικρά μου, αρχίζουν μια μέρα πριν να έχουν πιο έντονη γκρίνια ή να έχουν μειωμένη όρεξη…. Αυτό που κάνω είναι να τους δώσω αρκετά φρούτα, τους κάνω να πιούν φυσικό χυμό πορτοκαλιού και γενικά κοιτάω να μη φάνε ποσότητα, αλλά ποιότητα..
Χτυπάει κάποιο από τα παιδιά. Τι προσέχεις και πώς το διαχειρίζεσαι;
Χτυπήματα με τρία παιδιά πολλααααααα….Δε μπορούμε να προσέχουμε δυστυχώς, απλά προσπαθώ να μην έχω αιχμηρά αντικείμενα στο χώρο και τα τραπεζάκια και οι γωνίες να είναι καλυμμένα. Γενικά αυτές τις καταστάσεις τις διαχειρίζομαι με ψυχραιμία, γιατί εμένα έχουν τα μικρά που πρέπει να τους δώσω κουράγιο, αν φρικάρω και εγώ … χαθήκαμε.
Διατροφή. Πώς οργανώνεις το καθημερινό σας τραπέζι;
Προσπαθώ κάθε εβδομάδα να έχουμε τουλάχιστον ένα γεύμα με όσπρια, κρέας, ψάρι, λαχανικά….Γενικά δε τρώμε τηγανιτά… Και φρούτα εννοείται…
Οικονομικός προϋπολογισμός. Πώς οργανώνει μια μαμά τα έξοδα των παιδιών. Ποια είναι τα κυριότερα; Με το χαρτζιλίκι τι συμβαίνει;
Μεγαααααλη κουβέντα. Όταν έχεις παιδιά και εργάζεται μόνο ο ένας μέσα στο σπίτι, πρέπει όλα να γίνονται προγραμματισμένα… Πρώτος στόχος να είναι καλυμμένες οι ανάγκες των παιδιών, ρούχα, παπούτσια, γιατρός, εξετάσεις, σχολικά και μετά έρχονται οι υποχρεώσεις του σπιτιού… Λογαριασμοί, σούπερ μάρκετ….Ακόμα είμαστε μικροί και στο σχολείο μας δεν έχουμε κυλικείο, οπότε ακόμα δεν έχουμε χαρτζιλίκι.
Βραδινός ύπνος. Ακολουθείτε κάποια ρουτίνα;
Ο βραδινος ύπνος κάποτε ήταν μαρτύριο…Τώρα πια είναι εύκολη υπόθεση..Άλλωστε όλη η μέρα τους είναι γεμάτη, οπότε το αναζητούν και οι ίδιοι το κρεβάτι τους…Δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη ρουτίνα…
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ανεπαρκής ως μαμά; Υπάρχουν φορές που είσαι συνεχώς θυμωμένη και μετά έχεις τύψεις; Πώς το αντιμετωπίζεις;
Δε ξέρω πως νιώθουν οι υπόλοιπες μανουλες… αλλά εγώ νιώθω μονίμως ανεπαρκής σαν μαμά. Νιώθω τις περισσότερες φορές μέσα στη μέρα θυμωμένη, εξαντλημένη κ όταν τα μαλώνω, το επόμενο δευτερόλεπτο το έχω μετανιώσει ήδη…Δυστυχώς δεν το αντιμετωπίζω…είναι το ευαίσθητο σημείο μου….η Αχίλλειος πτέρνα μου….
Σχέση με τον μπαμπά. Πώς κρατιέται ζωντανή η σχέση με το σύζυγο όταν οι ανάγκες των παιδιών είναι ολοένα και αυξανόμενες;
Η σχέση με τον μπαμπά τις περισσότερες ώρες μέσα στη μέρα είναι σαν να περπατάς σε τεντωμένο σχοινί…η κούραση, η δουλειά του άντρα μου, οι υποχρεώσεις, φτάνεις πολλές φορές σε σημείο που νιώθεις να τρελαίνεσαι….το καλό μας όμως είναι ότι το βράδυ τα ξεχνάμε όλα….χαλαρώνουμε οι δυο μας και προσπαθούμε να είμαστε ο εαυτός μας και όχι η μαμά κ ο μπαμπάς….Οπότε δεν έχουμε παραδώσει τα όπλα, το προσπαθούμε κάθε μέρα…
Ποια τρία πράγματα χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώνει ομαλά;
Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, τα τρία πράγματα που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει ομαλά….είναι ΑΓΑΠΗ,ΑΓΚΑΛΙΕΣ (χωρίς περιορισμούς) και ΧΡΟΝΟ (ποιοτικό, να ακούς τους προβληματισμούς, τα όνειρα, την τρέλα τους, τα πάντα τους). Τα πολλά κάνουν απλά φασαρία…και τελικά είναι για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας …..
Προσωπικός χρόνος. Έχεις; Υπάρχουν στιγμές που θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνο σύζυγος και μαμά;
Προσωπικός χρόνος;;;;Τι είναι αυτό;;;;Πολύ κακώς βέβαια, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου εδώ και οχτώ χρόνια περίπου δεν θυμάμαι ότι είμαι και εγώ άνθρωπος…. παρά μόνο πρώτα από όλα μαμά και μετά σύζυγος… Τα πρώτα 18 χρόνια είναι ζόρικα λένε…. Λέτε να με θυμηθώ σε καμία δεκαριά χρόνια; Who knows..
Φοβίες. Έχεις όσον αφορά τα παιδιά. Πώς τις νικάς;
Φοβίες γενικά δεν έχω πολλές…παρά μόνο μη πάθω κάτι εγώ και δε μπορώ να είμαι εκεί για τα παιδιά μου….Πάντα προσπαθώ να βλέπω τα πάντα αισιόδοξα και χαλαρά, βέβαια υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και εγώ, αλλά αμέσως σκέφτομαι τα μουστάκια που με έχουν ανάγκη και σηκώνομαι ξανά!