Ή αλλιώς “Πώς ένιωσα που τελικά δεν έγινα η επόμενη Έλλη Στάη”!
Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος από τότε που με θυμάμαι, από τότε που μαθήτρια ακόμα ξεκίνησα δειλά δειλά να στέλνω κείμενά μου στις εφημερίδες, από τότε που άρχισα να παίρνω τα πρώτα βραβεία από τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Στα 18 μου ήμουν πια πολύ κοντά στο…όνειρο. Εργαζόμουν ήδη σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Βορείου Ελλάδος, στη “Μακεδονία”, έκανα συνεντεύξεις με προσωπικότητες που δεν είχα καν τολμήσει να ονειρευτώ για το περιοδικό “Επιλογές” και ήμουν πια πεπεισμένη ότι σε λίγα μόλις χρόνια η Ελλάδα θα αναγνώριζε το ταλέντο μου, εξασφαλίζοντάς μου τη θέση που μου άξιζε.
Οι λόγοι που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ήλπιζα είναι πολλοί αλλά δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα πια ξέρω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης το είχα εγώ, όπως εξάλλου συμβαίνει και με όλες τις… “αποτυχίες” μας. Γιατί για πόσο θα φταίνε τα κυκλώματα, για πόσο θα φταίνε τα άστρα, για πόσο θα φταίνε τα…κρεβάτια, για πόσο θα φταίνε οι τρίτοι;
Γιατί όχι εμείς; Οι αδυναμίες μας, οι φόβοι μας, οι ανασφάλειες μας, οι ανεπάρκειες μας…
Ο Τόμας Έντισον είπε πως πολλές από τις αποτυχίες της ζωής έχουν να κάνουν με το ότι οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο κοντά είναι στην επιτυχία όταν σταματούν. Ποιος ξέρει; Ίσως αυτός να υπήρξε ο δικός μου λόγος της αποτυχίας… Ποτέ δε θα μάθουμε.
Γιατί, όμως, τα μοιράζομαι μαζί σου όλα αυτά;
Αφενός επειδή χθες μόλις έπεσε στα χέρια μου ένα από τα άλμπουμ με τις συνεντεύξεις μου και δε σου κρύβω ότι μεγαγχόλησα και αφετέρου επειδή σκέφτηκα ότι είναι τελικά σύνηθες για όλους μας να φτάνουμε κάποιες φορές στη βρύση και να μην πίνουμε νερό.
Αυτό δεν είναι, όμως, και το Choosehappiness;
Να πέφτεις και να σηκώνεσαι;
Να ενεργοποιείς το plan B, αν δεν σου κάθεται με τίποτα το plan A;
Να παίρνεις μαθήματα ζωής από τα λάθη σου, για να μην χρειαστεί να τα επαναλάβεις;
Να δέχεσαι ότι και οι αποτυχίες είναι “μέρος του παιχνιδιού” και να παλεύεις κάθε μέρα για το καλύτερο;
Όταν αποχαιρέτησα, προσωρινά ή μόνιμα, το όνειρο της δημοσιογραφίας αποφάσισα να κρατήσω βαθιά μέσα μου όλα όσα κέρδισα από αυτόν τον σταθμό ζωής: Τους αληθινούς φίλους που έγιναν οικογένεια, τις γνωριμίες και τις γνώσεις (που μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις…ξέρεις εσύ)…
Επειδή μέχρι σήμερα έζησα στη ζωή μου ουκ ολίγες αποτυχίες, όπως στοιχηματίζω ότι πιθανόν συνέβη το ίδιο και με εσένα, θέλω να συμφωνήσουμε στο παρακάτω: “Δεν έχει σημασία να αποφεύγεις την αποτυχία. Σημασία έχει πώς την διαχειρίζεσαι και τι κάνεις για να επανακάμψεις“.
Ας μη γελιόμαστε: Είναι άχαρο να φτάνεις στη βρύση και να μην πίνεις νερό. Συχνά απογοητευτικό. Για να μη μιλήσω για εκείνες τις φορές που μπορεί να σε καταρρακώσει και να σε πάει πολλά βήματα πίσω.
Και; Θα του το επιτρέψεις ή θα πεισμώσεις;
Επέλεξα να πεισμώσω και σου προτείνω να κάνεις το ίδιο, εάν ποτέ βρεθείς σε μια ανάλογη θέση.
Κράτησε ζωντανά τα όνειρά σου και στην πρώτη ευκαιρία φρόντισε να τα ξαναφέρεις στην επιφάνεια. Ίσως το μόνο που χρειαζόντουσαν τελικά είναι ένα καλύτερο timing… Δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις!
Choose happiness!
