Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο όταν βρήκα στα εισερχόμενα της σελίδας μας ένα μήνυμα μιας κοπέλας που με ρώτησε πώς είναι να είσαι ερωτική μετανάστρια (είχε διαβάσει μερικά πράγματα για μένα) και εάν τελικά το έχω μετανιώσει.
Άφησα το μήνυμά της αρκετές μέρες αναπάντητο, προβληματισμένη για το τι έπρεπε να της πω. Για να με ρωτάει, κάτι θα σκέφτεται. Κάτι θα την προβληματίζει. Κάτι παρόμοιο ίσως καλείται να ζήσει. Αποφάσισα να την παραπέμψω στο κείμενο που διαβάζεις κι εσύ τώρα. Στο κείμενο που θα μοιραστώ μαζί σου ΜΟΝΟ τη δική ΜΟΥ εμπειρία, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως εάν ήσουν στη θέση μου θα βίωνες κι εσύ κάπως έτσι όλα όσα έζησα εγώ.
Πάμε, λοιπόν, να σου πω δυο λόγια για τη δική μου ιστορία.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Κάπου στην ηλικία των 26 ετών γνώρισα τον σύζυγό μου, ερωτεύτηκα παράφορα και αποφάσισα να τα παρατήσω όλα και να τον ακολουθήσω στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, όπου έμενε από παιδί και εργαζόταν. Στον Πολύγυρο που απέχει μόλις 50 λεπτά από τη Θεσσαλονίκη. (Δεν το λες και εξορία, ίσως βιαστείς να σκεφτείς).
Ήταν εύκολη απόφαση; Ναι. Όταν είσαι ερωτευμένος, δεν υπάρχουν δύσκολες αποφάσεις.
Προσαρμόστηκα εύκολα; Σε καμία περίπτωση. Έχουν περάσει περίπου 10 χρόνια από τότε που ήρθα και ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ. Υπάρχουν, μάλιστα, φορές που δεν είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω.
Με “αγκάλιασαν” με το που μετακόμισα; Όχι, βέβαια. Φταίει το ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ήμουν πια το εξωστρεφές κορίτσι που ήμουν στον τόπο μου; Φταίει το ότι λίγοι ήταν αυτοί που είχαν πραγματικά όρεξη να με γνωρίσουν αληθινά; Φταίει το ότι γρήγορα κυκλοφόρησαν φήμες -όχι απαραίτητα κακές-;
Τι με δυσκόλεψε στην επαρχία;
- Η κλειστή κοινωνία. Όλοι τους ξέρουν όλους. Και να μην τους ξέρουν προσωπικά, έχουν ακούσει κάτι. Και να μην έχουν ακούσει κάτι, έχουν δει κάτι. Και να μην έχουν δει κάτι, έχουν υποψιαστεί κάτι. Μπορώ να συνεχίσω σε αυτόν τον ρυθμό για ώρες, δε θα ήταν φρόνιμο όμως…
- Οι λίγες επιλογές. Στον Πολύγυρο θα βρεις καταστήματα που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα αντίστοιχα της Θεσσαλονίκης. Όπως είναι λογικό, όμως, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Η αγορά είναι μικρή κι εσύ καλείσαι να επισκεφτείς περισσότερες φορές από όσες θα ήθελες πιθανόν τα ίδια και τα ίδια μαγαζιά. Εάν έχεις συνηθίσει αλλιώς, είναι ομολογουμένως ζόρικο.
- “Μακρυά και…αγαπημένοι”. Πόσο εφικτό είναι να μην πέσεις πάνω στον άλλον όταν καλώς-κακώς κινείστε όλοι στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μαγαζιά, στην ίδια αγορά; Εγώ θα σου πω. Είναι απλά ανέφικτο. Κοινώς, σου εγγυώμαι ότι θα χαλάσει πολλές φορές η διάθεσή σου για… ευνόητους λόγους. Το μόνο ίσως παρήγορο είναι ότι θα χαλάσει και η διάθεση του άλλου… Ωραία περνάμε, δεν μπορείς να πεις…
- Μήπως παραγνωριστήκαμε; Ως παιδί μεγάλης πόλης, είχα μάθει να κρατάω τις αποστάσεις μου. Δε θα σε ρωτήσω με το “καλημέρα” ποιανού είσαι εσύ (ναι το ρωτάνε ακόμα…), δε θα εισβάλλω ακάλεστη στην προσωπική σου ζωή και δε θα νιώσω χωρίς λόγο υπέρμετρη οικειότητα. Εδώ στον Πολύγυρο, συνάντησα ακραίες περιπτώσεις ανθρώπων. Εκείνον που συνάντησα στο δρόμο, είπα “καλημέρα” και με αγριοκοίταξε και εκείνον που με το “καλημέρα” ήθελα να μάθει πώς τύλιξα τον Κώστα, εγώ η καπάτσα Θεσσαλονικιά… Κατέληξα ότι προτιμώ τον πρώτο από τον δεύτερο… Ω ναι…
- Ξέχνα όσα ήξερες. Η ζωή μου άλλαξε 1000%. Τι κι αν η Θεσσαλονίκη είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακρυά; Δεν μπορώ να δω τους φίλους μου εύκολα. Δεν μπορώ να ξαναπροσαρμοστώ εύκολα στη φιλοσοφία της μεγαλούπολης και ναι, έχω μια συστολή κάθε φορά που χρειάζεται πια να περάσω κάποιον μεγάλο δρόμο με τρελή κίνηση. Ποια; ΕΓΩ!!!
Τα θετικά…
- Φύση. Άλλη ποιότητα ζωής ό,τι και να λες. Φρέσκος αέρας, πολύ κοντά στη θάλασσα και μέσα στο βουνό. Μην είμαστε και πλεονέκτες…
- Ευκολίες. Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς. Πάρα πολλές. Θέλεις στις αποστάσεις; Θέλεις στις δημόσιες υπηρεσίες; Θέλεις στις δραστηριότητες με τα παιδιά; Θέλεις που πάντα θα ξέρεις κάποιον σε κομβική θέση; Θέλεις που πάντα κάποιος θα μπορεί να σε προμηθεύσει με λάδι, με βιολογικά λαχανικά και με ξύλα, αν χρειαστεί;
- Οι αληθινές φιλίες. Στον Πολύγυρο συνάντησα και υπέροχους ανθρώπους. Ανθρώπους που άνοιξαν την αγκαλιά τους την πρώτη κιόλας μέρα, ανθρώπους που με παρηγόρησαν όταν ετοιμάστηκα να παραδώσω τα όπλα, ανθρώπους που τους θαύμασα για τη στάση ζωής τους, για τη φιλοσοφία τους και τον τρόπο που μεγάλωσαν, ανθρώπους που με υπερασπίστηκαν όταν το χρειάστηκα, ανθρώπους που μου απέδειξαν ότι θα είναι εκεί, κι ας μην είμαι από εδώ.
- Ευκαιρίες. Στον Πολύγυρο μου δόθηκαν ευκαιρίες που δεν μου δόθηκαν στην πόλη μου. Ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα, ευκαιρίες στον προσωπικό τομέα, ευκαιρίες να γνωρίσω και να γευτώ νέες εμπειρίες, νέες κοσμοθεωρίες, νέες στάσεις ζωής. Πρόσεξε: όχι κακές ή καλές. Νέες. Μην το συγχέουμε.
Συμπερασματικά: Το μετάνιωσα;
Υπήρξαν στιγμές που αμφιταλαντεύτηκα. Υπήρξαν φορές που απηύδησα. Υπήρξαν μέρες που ήθελα διακαώς να ξαναγεμίσω την κόκκινη βαλιτσούλα -ναι με αυτήν ήρθα- και να γυρίσω πίσω. Ποιος ήταν ο λόγος που δεν το έκανα; Ο ίδιος λόγος που με έκανε να αλλάξω πριν από μια δεκαετία τη ζωή μου. Ο ίδιος λόγος που πιθανόν`πάλι την ίδια απόφαση θα έπαιρνα αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω.
Συμβουλές προς…ερωτικούς μετανάστες.
- Δεν θα είναι εύκολα. Σκέψου το μία, δύο και τρεις. Αν το αποφασίσεις, προχώρα και ετοιμάσου να υποστείς τις όποιες συνέπειες.
- Το αξίζει; Μην κάνεις κάτι τόσο μεγάλο για…μικρούς ανθρώπους. Αποφάσισε να αλλάξεις τη ζωή σου, μόνο αν πιστεύεις ότι κάποιος θα το σεβαστεί, κάποιος θα το αναγνωρίσει, κάποιος θα το εκτιμήσει. Ξέρεις σε ποιον “κάποιον” αναφέρομαι, σωστά;
- Μην μοιράζεις ευθύνες. Δική σου απόφαση. Αν το αντιμετωπίζεις ως τεράστια θυσία, μην το κάνεις. Πόσο μάλλον αν σκοπεύεις να του το χτυπάς σε κάθε ευκαιρία. Δεν το αξίζει ούτε εκείνος, ούτε εσύ. Σιγουρέψου ότι είναι καθαρά προσωπική σου απόφαση η…μετανάστευση και όχι δική του.
- Δώσε ευκαιρίες. Στους νέους ανθρώπους που θα έρθουν στο δρόμο σου… Στα νέα επαγγελματικά ξεκινήματα… Στους νέους τόπους που θα φιλοξενήσουν τα καινούρια σου πατήματα…
- Έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Τον πρώτο καιρό παρατήρησε. Μπαίνεις σε μια νέα πραγματικότητα. Τι συνήθειες έχουν οι κάτοικοι στο νέο μέρος που πας; Ποια είναι τα στέκια τους; Τι χαρακτηριστικά έχει η πλειοψηφία τους; Πώς βιοπορίζονται; Πίστεψέ με, χρειάζεσαι χρόνο για όλο αυτό. Μπες στο παιχνίδι τους, αν θέλεις, αλλά μην παίζεις το παιχνίδι τους…Ούτε αυτοί θα εκτιμήσουν να μοιράζονται την καθημερινότητά τους με κάποια που παίζει το ρόλο της. Δώσε αλήθεια, να πάρεις αλήθεια.
- Βρες συμμάχους. Στη ζωή χρειάζεσαι συμμάχους. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Αν δεν ήταν η μαμά μου -που μετακόμισε εξαιτίας μας-, αν δεν ήταν λίγοι καλοί φίλοι, αν δεν ήταν ο Κώστας, δε θα τα συζητούσαμε τώρα όλα αυτά. Με νοείς τι εννοώ;
Αντί επιλόγου.
Θεσσαλονίκη-Πολύγυρος. Σημειώσατε Χ.
Θα το ξανασυζητήσουμε σε καμιά δεκαετία, καλά να είμαστε.
Ποιος ξέρει; Μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη μέχρι τότε.
