Παίζοντας με το τηλεκοντρόλ, έπεσα πάνω στην ταινία “Νύφες σε πόλεμο” , η οποία βέβαια έχει…happy end.
Μάλιστα κλείνει κάπως έτσι: “Μερικές φορές στη ζωή υπάρχουν δεσμοί που δεν σπάνε ποτέ” .
Μερικές φορές, πάλι, υπάρχουν δεσμοί που σπάνε.
Κάπως έτσι θα ξεκινήσω εγώ το κείμενό μου.
“Πού είναι το…Choosehappiness σε όλο αυτό;” , θα αναρωτηθείς εύλογα εσύ με τη σειρά σου. Κάνε λίγη υπομονή και θα σου εξηγήσω στο τέλος.
Υπάρχουν φορές που χτίζεις σχέσεις ζωής για δεκαετίες. Σχέσεις που τις προσέχεις, τις φροντίζεις, τις περιφρουρείς, τις προστατεύεις σαν κόρη οφθαλμού. Και κάτι συμβαίνει -μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό- και εκεί που ορκιζόσουν ότι θα γεράσεις με αυτόν τον άνθρωπο, τα φέρνει έτσι η ζωή και αλλάζετε μόνο ευχές σε γενέθλια και ονομαστικές εορτές. Μέχρι που σταματάτε να το κάνετε και αυτό.
Αν διαβάζεις αυτές τις σειρές και αναρωτιέσαι πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε ζηλεύω. Αν πάλι καταλαβαίνεις το…συναίσθημα που σου αφήνει όλο αυτό, αυτήν την πικρή γεύση στο στόμα και στην καρδιά, τότε μάλλον έχεις βρεθεί κι εσύ στη θέση μου, μάλλον έχεις χάσει κι εσύ ένα κομμάτι της καρδιάς σου, που ξέρεις ότι ποτέ δε θα μπορέσει κανείς άλλος να στο αναπληρώσει, καθώς ΝΑΙ κάποιοι άνθρωποι υπήρξαν αναντικατάστατοι (κι αυτό είναι που πονάει ακόμα περισσότερο).
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θα βρεις ποτέ ποιος φταίει. Είναι σύνηθες, μάλιστα, το να μην παραδέχεται κανείς ότι φταίει περισσότερο από τον άλλον. Όταν μια σχέση ζωής φτάσει σε τέλμα, σε αδιέξοδο, προφανώς και δεν υπάρχει επιστροφή. Ακόμα κι αν κάποια από τις δύο πλευρές έκανε την προσπάθειά της για επανασύνδεση, προφανώς αυτή έπεσε στο κενό. Πάντα υπάρχει μια λογική εξήγηση και σε αυτό. Πίστεψέ με, δεν παρηγορεί ούτε αυτή.
Όταν μια φιλία ετών ρίχνει αυλαία, όταν σε μια φιλία ζωής πέφτουν οι τίτλοι τέλους είναι λες και συμβαίνει ένας ακρωτηριασμός. Λες και χάνεις ένα μέλος του σώματός σου… Λες και πρέπει να μάθεις να περπατάς με περπατούρα… Λες και ποτέ ξανά δε θα είσαι ο ίδιος. Άκουσέ με προσεχτικά, δε θα είσαι…
Εκεί που τα όνειρά σου γκρεμίζονται, εκεί που οι προσδοκίες σου ναυαγούν, εκεί που τα παιδιά σας δε θα μεγαλώσουν τελικά μαζί, εκεί που υπάρχουν μέρες που συνειδητοποιείς ότι μόνο μαζί της θα ήθελες να πεις κάποια πράγματα αλλά εκείνη δε θα είναι ποτέ πια ξανά εκεί, εκεί που κάτι σπάει μέσα σου, εκεί που γίνεται πραγματικότητα ο χειρότερος εφιάλτης σου…
Όταν επιλέγει ένας άνθρωπος συνειδητά να βγει οριστικά από τη ζωή σου, σε πονάει. Ποιος ξέρει, ίσως επειδή πρόλαβες να τον πληγώσεις ανεπανόρθωτα πρώτος…
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως, οφείλεις να προχωρήσεις.
Κι εδώ έρχεται το…Choosehappiness!
Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου, κάτι έχεις να μάθεις.
Κάτι δυσάρεστο ίσως, κάτι επώδυνο, κάτι σκληρό, κάτι όμως σίγουρα σημαντικό…
Κάτι που θα σε μεταμορφώσει σε άλλον άνθρωπο, αλλά αν το καλοσκεφτείς κι αυτό μες στο παιχνίδι της ζωής δεν είναι;