Μετά από μια δύσκολη μέρα (και μετά από έναν ακόμα δυσκολότερο μήνα που μόλις έφυγε), δε σου κρύβω ότι έπιασα χαρτί και στυλό, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σημειώσω τι κάνω τόσο λάθος φορές-φορές και τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως πιθανόν θα ήθελα! (πόσο κομψά θέτω το “από το κακό στο χειρότερο” εεεεε;;; Παρακαλώ να μου το “χρεώσετε”, θα το εκτιμήσω)
Σε μια γρήγορη ανασκόπηση, λοιπόν, διαπίστωσα τα παρακάτω -5 από τα μεγαλύτερα λάθη μου- και τα μοιράζομαι μαζί σου. Όχι για να αποποιηθώ τις όποιες (μπόλικες) ευθύνες μου αλλά έτσι, μήπως κάποια στιγμή ξαναδιαβάσω αυτές μου τις σκέψεις και βάλω στόχο να…διορθώσω τα κακώς κείμενα. (ξέρεις εσύ, από Δευτέρα…)
- Επανάληψη. Ένα γνώρισμα των λαθών μας είναι ότι τείνουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Αν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ μας, συνήθως ξέρουμε πότε κάνουμε ένα λάθος. Κι όμως… Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις ίδιες συνθήκες, συνήθως πατάμε ξανά την μπανανόφλουδα και τσουππππ… να ακόμα ένα γνώριμο λάθος στο…παλμαρέ μας!
- Έλεγχος. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου είναι η ανάγκη μου να ελέγχω τα πάντα γύρω μου. Αυτό, μάλιστα, εντάσσεται στα ΠΑΘΗ μου, ίσως το αδικώ όταν το χαρακτηρίζω λάθος. Είναι κακή συνήθεια, είναι εμμονή, είναι εθισμός. Δεν ξέρω αν συνδέεται με την τελειομανία, με την ενοχικότητα, με το μητρικό ένστικτο που όλοι κρύβουμε μέσα μας ή αν είναι απλά σημάδι κακομαθημένου παιδιού. Γιατί άντε να θέλεις να ελέγξεις κάτι…ξέρω γω… άψυχο…! Τι γίνεται όταν ενδόμυχα προσπαθείς να “μανιπιουλάρεις”, να χαλιναγωγήσεις τις ενέργειες -ή ακόμα χειρότερα τα συναισθήματα- των άλλων; Ντρέπομαι που το λέω, αλλά το κάνω. Κι αν το ξανασκεφτείς, μπορεί να το κάνεις άθελα σου κι εσύ!
- Προσδοκίες. Το επόμενο λάθος δεν σε ρωτάω αν το κάνεις, μη σου πω ότι δε χρειάζεται καν να το ξανασκεφτείς. ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Εγώ να δεις…Εξαρτάμε την ευτυχία μας από τους άλλους ανθρώπους. Ενώ αυτό είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Οι υπερβολικές προσδοκίες από τους άλλους οδηγούν αναπόφευκτα σε μια συνεχόμενη απογοήτευση. Και σε ματαίωση. Δε το θέλεις αυτό. Το θέλεις;
- Τα μικροπράγματα. Θυμάσαι το βιβλίο “Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα γιατί όλα είναι μικροπράγματα;”. Ε αυτό. Χρειάζεσαι και ανάλυση; Για πόσα ασήμαντα πράγματα χαλάμε τη ζαχαρένια μας; Ξενερώνουμε; Πληγωνόμαστε; Ζοριζόμαστε; Θυμώνουμε; ΛΑΘΟΣ!
- Όλοι εξαντλούν τα περιθώρια που τους δίνεις. Το τελευταίο είναι το μότο της μαμάς μου. Μιας μαμάς, βέβαια, που ποτέ δεν έβαζε όρια. Στις συμβουλές, βλέπεις, όλοι πρώτοι είμεθα.
Θα κλείσω αυτό το κειμενάκι με το τραγούδι του Σινάτρα “I did it my way”.
Γιατί μερικές φορές είμαστε τα λάθη μας…
(Μήπως, όμως, αυτή δεν είναι επαρκής δικαιολογία για να συνεχίσουμε να τα κάνουμε ίδια και απαράλλαχτα; Δε χάνεις κάτι να πειραματιστείς!)