“Χίλιες να πέφτεις. Χίλιες και μία να σηκώνεσαι” , συνηθίζουν να λένε οι γύρω σου κάθε φορά που λιγοψυχείς, κάθε φορά που παραιτείσαι, κάθε φορά που μοιρολατρείς ή ματαιοπονείς.
Και το λένε έτσι απλά -εμφατικά βέβαια, αλλά απλά- λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Πέφτεις, παίρνεις μια ανάσα, σκουπίζεις τα γόνατά σου και συνεχίζεις το δρόμο σου. Αμ πως…
Παρόλα αυτά, επιλέγω να επικεντρωθώ στο σημείο της ανάσας. Κατά τη γνώμη μου, βλέπεις, αυτό είναι το κομβικό σημείο αυτής της “διαδρομής” . Η ανάσα. Αν ποτέ σου “κόπηκε” σε κάποια από τις πτώσεις σου, τότε ξέρεις τι λέω. Αν πάλι όχι, πόσο σε ζηλεύω… (Ή μήπως όχι;)
Μετά την…πτώση και λίγο πριν την ώρα που θα σηκωθείς, θα χρειαστείς μια ανάσα. Η αλήθεια να λέγεται… Κοφτή, βαθιά δεν έχει σημασία. Εσύ μόνο ξέρεις. Εγώ, για παράδειγμα, χρειάστηκα περισσότερες από μια. Πολλές περισσότερες από μία.
Μια “πτώση” εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Να σπάσεις το πόδι σου, να στραμπουλήξεις τον αστράγαλό σου, να πληγώσεις τη ψυχή σου, να τραυματίσεις την αυτοπεποίθησή σου, να κλονίσεις την πίστη σου.
Πολλές φορές, μάλιστα, μπορεί να είναι αδύνατον να ξανασηκωθείς μόνος σου. Πιθανόν να χρειαστεί να απλώσεις το χέρι σου και να ζητήσεις βοήθεια. Πιθανόν να χρειαστείς γύψο, κάποιο νάρθηκα… Πιθανόν να χάσεις τον εαυτό σου… Και πιθανόν να τον ξαναβρείς ακόμα καλύτερο, να σε περιμένει στην επόμενη στροφή.
Όταν πέφτεις, δεν επιβάλλεται να σηκωθείς. Άστους να λένε. Ποιος είναι αυτός που θα σου το επιβάλλει;
Όταν πέφτεις, πρέπει να θέλεις να σηκωθείς. Εάν θέλεις, θα μπορέσεις.
Και στο λέω εγώ!
Εγώ που έπεσα.
Εγώ που σκούπισα τα γόνατά μου.
Εγώ που σκούπισα και τα μάτια μου.
Εγώ που χρειάστηκα πολλές ανάσες.
Εγώ που σχεδόν έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου.
Εγώ που ακόμα προσπαθώ να βρω εκείνον τον καλύτερο εαυτό.
Η ιστορία συνεχίζεται! Πάντα θα συνεχίζεται!
Μείνε συντονισμένος!
