Έχεις γνωρίσει γυναίκες που έχουν άποψη για τα παιδιά και για το πώς πρέπει να τους φέρεσαι , πολύ προτού αποκτήσουν τα δικά τους; Εγώ ήμουν μια από αυτές. Και στο λέω με ντροπή.
Το αποτέλεσμα; Ο Άλκης μου έπεσε όταν ήταν δέκα μόλις ημερών, για να μην σου μιλήσω για τα ατυχήματα που ζήσαμε, τα οποία έπαθε (ΟΛΑ) όταν ήταν στα χέρια μου…
Ούσα αρρωστοφοβική, μάλιστα, αν άφηνες την τύχη του στα χέρια μου, θα ήμασταν καθημερινά στον γιατρό. Για εκείνο το σπυράκι που φοβόμουν ότι ήταν ιλαρά, για εκείνο το πέσιμο μήπως έπαθε διάσειση, για εκείνη τη διάρροια μήπως ήταν κάποια σπουδαία αλλεργία.
Ο μπαμπάς του έσωσε πολλές φορές την “παρτίδα” και αποφύγαμε το εφημερεύον. Άλλες τόσες η ξαδέρφη μου η Άντα και άλλες τόσες οι ψύχραιμες μαμαδοφίλες μου που ήταν πλέον έτοιμες να βγάλουν νύχια και να καλέσουν την Πρόνοια, εάν δεν συμμορφωθώ…
Μετά τη σημερινή μας εμπειρία -την οποία δεν μπορώ καν να περιγράψω- διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πόση σημασία έχει να έχεις καλό παιδίατρο. Θυμάμαι σαν τώρα μια φίλη μου που γεννούσαμε μαζί, λίγους μήνες πριν έρθουν στον κόσμο τα μωρά μας, που μου έλεγε ότι έκλεινε ραντεβού με παιδιάτρους για να αποφασίσει ποιον θα εμπιστευτεί αργότερα. Ακόμα κι εγώ, τη θεωρούσα υπερβολική. Πόσο λάθος έκανα…
Τον πρώτο χρόνο του Άλκη είχαμε επιλέξει έναν γιατρό στο μέρος που μένουμε. Δε θα σου πω τίποτα αρνητικό για εκείνον. Θα σου πω μόνο ότι τελικά δεν ταιριάξαμε, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι ήταν εξαιρετικός επιστήμονας, για το οποίο δεν έχω καμία επιφύλαξη. Αντιθέτως…
Λίγο πριν ο Άλκης γίνει δύο ετών, αποφασίσαμε από κοινού με τον μπαμπά μας ότι χρειαζόμαστε δίπλα μας ακόμα έναν σύμμαχο. Δε θέλαμε κάποιον να μας κρίνει, δεν θέλαμε κάποιον να μας αγχώνει, δε θέλαμε κάποιον να μας κουνάει το δάχτυλο και ταυτόχρονα θέλαμε κάποιον ετοιμοπόλεμο, εάν και εφόσον προέκυπτε κάποια ανάγκη.
Την βρήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Δεν σου λέω το όνομά της και γιατί δεν την ρώτησα αν μου επιτρέπει και γιατί δε θέλω να σκεφτείς ότι κάνω διαφήμιση. Εκτίμησα την επιστημονική της κατάρτιση, την εμπειρία της και το νοιάξιμο της. Πρώτη φορά με ρώτησε γιατρός αν είμαι εγώ καλά, αν είναι ο μπαμπάς καλά, καθώς πιστεύει ότι για να είναι καλά το παιδί πρέπει πρωτίστως να είναι καλά οι γονείς του. Πρώτη φορά ένιωσα τυφλή εμπιστοσύνη, πρώτη φορά ένιωσα ασφάλεια και -πίστεψέ με- δε θέλεις να νιώσεις τίποτα λιγότερο από αυτό, όταν μιλάμε για το γιατρό του παιδιού σου.
Για μένα ο καλός παιδίατρος πρέπει:
-Να είναι αναλυτικός και κατανοητός. Να σου επιτρέπει τις χαζές ερωτήσεις, να κατανοεί το άγχος σου και να είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι τόσο εσύ, όσο και το παιδί σου.
-Να μην το παίζει παντογνώστης. Να ξέρει πότε πρέπει να σηκώσει το βάρος της ευθύνης του και πότε να σε παραπέμψει σε κάποια άλλη ειδικότητα.
-Να μην είναι μονίμως “μη διαθέσιμος”. Να ξέρεις ότι μπορείς να έχεις πρόσβαση στο ιατρείο του, αν παραστεί ανάγκη.
-Να είναι καλός με το παιδί σου. “Γιατί υπάρχει περίπτωση να μην είναι;”, θα με ρωτήσεις εύλογα. “Υπάρχει περίπτωση να είναι ψυχρός, να είναι απότομος, να είναι αυστηρός”, θα σου απαντήσω εγώ εμπειρικά.
Κλείνοντας, θα σου πω ότι σε κάθε σχέση σου πρέπει να διεκδικείς το καλύτερο. Ακόμα κι αν αυτή η σχέση είναι η σχέση σου με το γιατρό σου. Δεν ταιριάζουμε με όλους. Μη χάνεις πολύτιμο χρόνο! Δεν παίζουμε με αυτά…
Choosehappiness!