Τον Ιούνιο που μας πέρασε κυκλοφόρησε “ΤΟ ΔΩΡΟ 2” του Στέφανου Ξενάκη, το οποίο -όπως ήταν εξάλλου αναμενόμενο- έγινε αμέσως ανάρπαστο.
Ο συγγραφέας του οποίου η δημοτικότητα έχει εκτοξευτεί στα ύψη τα τελευταία χρόνια, δέχθηκε με χαρά να μιλήσει στο Choosehappiness.gr και, κάπως έτσι, να μοιράσει λίγη από τη “σοφία” του, λίγη από την αποφασιστικότητά του, λίγη από την πεποίθησή του ότι η αλλαγή προς το καλύτερο είναι ξεκάθαρα θέμα επιλογής.
Διαβάστε τη συνέντευξη που ακολουθεί και κρατήστε σημειώσεις.
Επικεντρώστε την προσοχή σας πίσω από τις λέξεις, φυλάξτε την ουσία και ανατρέξτε σε αυτήν όποτε και αν παραστεί ανάγκη.
Ο Στέφανος, μέσα από τα βιβλία του, μέσα από τις ομιλίες του, μέσα από τη στάση ζωής του, ομολογώ ότι κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να επηρεάσει την κοσμοθεωρία μου.
Μήπως να του δώσεις μια ευκαιρία να αγγίξει και τη δική σου;
“Ένα τσικ μπορεί να απέχει η ζωή που ζεις από αυτή που ονειρεύεσαι”, διαβάζει κανείς στο “Δώρο 2” που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτήν την φορά η πάσα σας προς όλους εμάς, το μήνυμά σας, είναι πιο…direct, πιο… “επιθετικό” , πιο… “δεν σου αφήνω περιθώριο να…τα θαλασσώσεις;” ;
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου έχει μια ιστορία για τους ΑΛΛΟΥΣ. Τελειώνει η ιστορία “οι άλλοι είσαι εσύ” . Ίσως γιατί κάπως έτσι το τοποθετώ και στον εαυτό μου. Δεν του δίνω περιθώριο να τα θαλασσώσει αλλά του το έχω καταστήσει σαφές ότι θα τον αγαπάω ακόμη κι αν τα θαλασσώσει…
Παρακολουθώντας στο youtube ομιλίες και συνεντεύξεις σας, σημείωσα λέξεις κλειδιά, οι οποίες τελικά μοιάζουν να έχουν μια κοινή συνισταμένη: Συνήθεια, δέσμευση, κίνηση, δράση, επιλογή… Μιλήστε μας για αυτούς τους βασικούς πυλώνες που μοιάζουν τόσο διαφορετικοί, κι όμως οδηγούν στον ίδιο προορισμό;
Θέλουμε τη ζωή που θέλουμε αλλά δεν θέλουμε ούτε να προσπαθήσουμε, ούτε να δεσμευτούμε, ούτε να ζοριστούμε. Δεν γίνεται. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Για την ακρίβεια αν δεν σπείρεις δεν θα θερίσεις. Ειδικά αυτή την εποχή είναι ακόμη πιο έντονο και πιο επικίνδυνο να παρασυρθείς στην αδράνεια μπροστά στα όμορφα gadget που μας κάνουν τη ζωή εύκολη και συχνά τεμπέλικη. Πατάω το like, κάνω την κριτική μου, κι εγώ αράζω κι αφήνομαι να βουλιάζω στην ακινησία και την αδράνεια και στο τέλος μου φταίνε οι άλλοι. Κριτική πάνω, Αγάπη κάτω. Περισσότερο από ποτέ άλλωτε, η ΔΡΑΣΗ είναι απαραίτητη σήμερα για να μπορώ να έχω τη ζωή που θέλω και να πάψω επιτέλους να γκρινιάζω. Θάνατος είναι η γκρίνια.
Παλεύοντας χρόνια με την αρρωστοφοβία, προβληματίστηκα όταν σας άκουσα να λέτε ότι η υγεία είναι τελικά το αόρατο στέμμα στο κεφάλι μας, στέμμα που βλέπει μόνο όποιος δεν είναι υγιής. Τελικά είμαστε αχάριστοι, αγνώμονες ή πρέπει να χάσουμε αυτό που έχουμε για να το εκτιμήσουμε; (Κι ας μην περιοριστούμε μόνο στο θέμα της υγείας).
Ο άνθρωπος είναι ον της συνήθειας. Αυτό που έχω τεινω να το θεωρώ δεδομένο και μόνο όταν συνειδητοποιήσω ότι ανα πάστα στιγμή μπορώ να το χάσω αρχίζω να το ευγνωμονώ. Νομίζω ότι το Σύμπαν είναι ο Τέλειος Αλάνθαστος Αλγόριθμος που ανά πάσα στιγμή σου δίνει αυτό που χρειάζεται να μάθεις ή και να πάθεις, προκειμένου να γίνεις αυτό που εσύ έχεις ανάγκη να γίνεις. Συχνά λέω ότι κάθε φορά που κάνω κάτι περισσότερο γίνομαι ο ίδιος κάτι περισσότερο. Το Σύμπαν λοιπόν έχει το δικό του τρόπο να μας ξεβολέψει και να μας αναγκάσει να γίνουμε κάτι περισσότερο. Άσε που όταν γίνεις κάτι περισσότερο, όλο το Σύμπαν γίνεται κάτι περισσότερο μαζί σου. Το Σύμπαν είμαστε εμείς.
Στις ομιλίες σας δεν χαϊδεύετε αυτιά, προτιμάτε τα…χαστούκια. Επιμένετε: Μην λιμνάζεις, μην παρκάρεις τη ζωή σου, σκάσε και κολύμπα, τελείωνε με τις δικαιολογίες… Ρέπουμε προς την παραίτηση οι άνθρωποι στα ζόρια; Τι μας…ξεβολεύει και τι τελικά μας…ξαναβάζει στο “παιχνίδι”;
Βόλεμα = Θάνατος. Αργός και βασανιστικός. Σαν τον βάτραχο που βολεύεται στο ζεστό νερό και κάποια στιγμή έχει βράσει χωρίς να το έχει καταλάβει. Ο χειρότερος θάνατος δεν είναι να πεθάνεις. Ο χειρότερος θάνατος είναι να μη ζήσεις. Προτιμώ να συναντήσω κάποιον μετά από δέκα χρόνια και να μου πει ότι η κλωτσιά που του έδωσα τον βοήθησε, παρά να μου πει ότι το χάδι δεν τον ξεβολέψει.
Στο project σας “Ναι μπορώ” θα βρει κανείς ιστορίες που όπως λέτε κλείνουν μέσα τους όλα τα βασικά που θα θέλαμε να μας δείξει κάποιος όταν ήμασταν παιδιά. Ποια θεωρείτε εσείς “βασικά” ; Αν πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε ένα πράγμα στα παιδιά μας, ποιο να πρωτοεπιλέξουμε;
Το βασικότερο βασικό είναι να είμαι ο εαυτός μου. Ο σημαντικότερος πόνος είναι να μην είναι ο εαυτός μου. Τα δικά μου “λάθη” είναι τα σωστά λάθη. Στην Ελλάδα αλλά και στις Μεσογειακές χώρες είναι πολύ έντονο το φαινόμενο της “ιδιοκτησίας” των παιδιών. ο Γκιμπραν έλεγε πάντα ότι τα παιδιά σου δεν είναι δικά ΣΟΥ είναι δικά τους και μόνο. Στο Δ2 έχω μια ιστορία για την ΤΗΛΕΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. Μεγαλώνουμε τηλεκατευθυνόμενα παιδιά. Εγώ το ξέρω καλά γιατί υπήρξα ένα από αυτά και κατάφερα και με την συγκινητική δουλειά που έκαναν κι οι ίδοι οι γονείς μου που και οι ίδιοι μεγάλωσαν ως τηλεκατευθυνόμενα να βρω το δικό μου χειριστήριο. Όταν είχε γεννηθεί η μεγάλη μου κόρη, η Μαρία η Πηρουνάκη η θεραπεύτριά μου, μου είχε πει “να τη δεις όπως επιθυμεί και να σου αρέσει” . Ορκίστηκα να μην το ξεχάσω ποτέ.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια προσωπική ερώτηση. Εξομολογηθήκατε ότι σε κάποια φάση της ζωής σας, χωρίς να υπάρχει παθολογικό υπόβαθρο, χάσατε για έξι ολόκληρους μήνες τη φωνή σας, συνέπεια μιας δύσκολης περιόδου της ζωής σας. Πηγαίνοντάς το σε ένα παράλληλο επίπεδο, γιατί μεγαλώνοντας οι άνθρωποι χάνουμε ολοένα και περισσότερο τη φωνή μας; Την έντασή της; Γιατί πνίγουμε το συναίσθημα, το λυγμό και δεν ακουγόμαστε ξεκάθαρα, απόλυτα, εκκωφαντικά όπως γινόταν όταν ήμασταν παιδιά;
Περνώντας τα χρόνια αποποιούμαστε την αληθινή μας φύσης για να χωρέσουμε στα κουτάκια. Χάνουμε τη φωνή μας για να ακούσουμε τις άλλες φωνές. Μαθαίνουμε να είμαστε καλά παιδιά και να μη λέμε όχι. Δεχόμαστε και συνεχίζουμε τοςυ κακούς προγραμματισμούς των γονιών μας που τους κληρονόμησαν από τους δικούς τους γονείς. Νομίζω κανένας γονιός δεν θέλει το κακό του παιδιού του, αλλά λείπει η γνώση για να μπορέσει να μεταδώσει την αγάπη, χωρίς να σκοτώσει ή να ευνουχίσει το παιδί του. Είμάστε θύματα θυμάτων έλεγε ο δικός μου δάσκαλός. Είναι καιρός να μάθουμε “κώδικα” για να ξαναγράψουμε εμείς τον κώδικα της δικής μας ζωής. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον ιό της μαθημένης ανημπόριας να νιώθεις ότι η ζωή σου άγεται και φέρεται από τους άλλους ή τις συνθήκες. Φέρνει στενοχώρια, θυμό, θλίψη, κατάθλιψη και στο τέλος σχεδόν σίγουρα καταλήγει σε αρρώστια.
*Η ευτυχία είναι επιλογή. Αν είναι και η δική σου επιλογή ζωής, σε περιμένουμε στο Choosehappiness.gr εδώ: https://www.facebook.com/villyargiroudi/