«Για να αρχίσεις να σκέφτεσαι σωστά, πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι», μου πέταξε κάτι που προφανώς είχε διαβάσει κάπου και του φάνηκε έξυπνο.
Μετά από λίγες μέρες θα μου έλεγε ότι πρέπει επιτέλους να ξαναρχίσω το γράψιμο. “Πάρε μολύβι και χαρτί και κατέγραψε τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι φοβάσαι, τι σε ανησυχεί. Πες ότι είναι μαθηματικά. Μπορείς να λύσεις τις πράξεις στο μυαλό σου, αν είναι περίπλοκες; Όχι! Γιατί να μπορείς τώρα; Δοκίμασε. “.
Ήταν προφανές ότι είχε απηυδήσει πια μαζί μου. Αλλά μήπως τελικά έπρεπε να ξαναφέρω στην επιφάνεια εκείνο το ημερολόγιο που κρατούσα μέχρι και τα πρώτα ενήλικα χρόνια μου;
Και το έκανα.
Για δυο τουλάχιστον εβδομάδες.
Στο τέλος κάθε μέρας σημείωνα πώς πέρασα τη μέρα μου, πώς ξόδεψα τον ελεύθερο χρόνο μου, τι σκέψεις έκανα, ποιους συνάντησα, τι συναισθήματα μου προκάλεσαν.
Επέλεξα την συνειρμικό τρόπο σκέψης, αφέθηκα χωρίς να αυτολογοκρίνομαι, χωρίς να μου βάζω όρια και φραγμούς. Λευκή κόλλα χαρτιού, στυλό και σημειώσεις. Άλλες φορές βιαστικά, άλλες με καλύτερα γράμματα, μερικές φορές αδύνατο να ξαναδιαβαστούν.
Και ναι, έπιασε. Και ναι, κατάφερα να αποκτήσω μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο έλεγχο στη μέρα μου, στην υγεία, μη σου πω και στη ζωή μου.
Μήπως να το δοκιμάσεις κι εσύ μαζί μου;
Κι αν μια στις χίλιες πιάσει και στη δική σου περίπτωση;
Ρισκάρεις να χάσεις την ευκαιρία;
