Όταν το Choosehappiness πρωτοήρθε στη ζωή μου ως σκέψη, πριν από αρκετά χρόνια, περνούσα μια ενδιαφέρουσα και συνάμα πρωτόγνωρη περίοδο. Ετοιμαζόμουν να γίνω μαμά και είχα την ανάγκη να φέρω τον μικρό μου σε έναν καλύτερο κόσμο, σε έναν πιο φωτεινό κόσμο, σε έναν πιο αισιόδοξο κόσμο. Είχα την υποχρέωση να ψάξω το φως μέσα στο σκοτάδι, το λευκό μέσα στο μαύρο, το θετικό μέσα στο αρνητικό…
Δύο και κάτι χρόνια μετά, όταν αποφάσισα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τρέξω αυτό το Project, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι πλησιάζω στον πάτο. Ξέρεις, ο καθένας έχει το δικό του τερματικό σταθμό κι εγώ τον δικό μου τον φλέρταρα επικίνδυνα. Ήμουν πια ανεπαρκής μαμά, κακή σύζυγος, απούσα στους φίλους μου και σκληρή. Πολύ σκληρή. Με όλους αλλά πρώτα και πάνω από όλα με τον εαυτό μου. Οι κρίσεις πανικού διαδέχονταν η μία την άλλη, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα γινόντουσαν πια μόνο σωματικά και ήταν πια ξεκάθαρο σε όλους ότι τα πράγματα είχαν πάρει λάθος δρόμο.
Κάπου εκεί ήρθε μια φάση που συνηθίζω να την αποκαλώ “ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ”. Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν τη σύγκρουση, είναι εκείνα τα λεπτά πριν πέσεις στο γκρεμό, είναι εκείνες οι μέρες πριν τα τινάξεις όλα στον αέρα, είναι εκείνες οι στιγμές πριν σηκώσεις τα χέρια ψηλά και φωνάξεις “εγώ παραιτούμαι”.
Πριν το τέλος, λοιπόν, ή θα φρενάρεις ή θα απασφαλίσεις. Ή θα πάρεις φόρα και θα πέσεις στο γκρεμό ή από κάπου (κάποιον) θα κρατηθείς και έστω και την τελευταία στιγμή θα μείνεις όρθιος. Κι αν όχι όρθιος, καθιστός. Κι αν όχι καθιστός, ξαπλωτός αλλά “παρών”. Ετοιμοπόλεμος.
Εδώ για να το παλέψεις. Εδώ για να το πάρεις από την αρχή. Εδώ για να σταθείς σε όσους σε χρειάζονται. Εδώ για να σταθείς στον ίδιο σου τον εαυτό που, πολλές φορές, σε έχει πιο πολύ ανάγκη από όλους.
Από προσωπική μου εμπειρία θα σου πω ότι όταν λες “θα αλλάξω”, είσαι ακόμα πολύ μακρυά από αυτό. Έλεγα ότι ΘΑ αλλάξω περίπου εδώ και μια δεκαετία. Δεν έλεγα ψέμματα. Το ήθελα. Το προσπαθούσα. Δεν το αποφάσιζα. Προφανώς γιατί ακόμα δεν είχα πιάσει πάτο.
Όταν βρίσκεσαι εκεί, ξέρεις. Δεν πάει παρακάτω. Ή θα βρεις τη δύναμη να σκαρφαλώσεις, ή θα βρεις το κουράγιο να βγεις στην επιφάνεια, ή θα συμβιβαστείς με τον πάτο και θα χτίσεις τη ζωή σου, εκ νέου, εκεί.
Μην έχεις ψευδαισθήσεις. Η διαδρομή προς τα πάνω δε θα γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Εξάλλου και η διαδρομή προς τα κάτω δεν έγινε έτσι ξαφνικά, έτσι δεν είναι;
Προσωπικά, σήμερα είμαι πια στη φάση που από σκληρή, προσπαθώ να είμαι απλά αυστηρή… Στη φάση που προσπαθώ να εκτιμήσω όσα έχω, που προσπαθώ να πετάξω από πάνω μου όποιον και ό,τι με βαραίνει και με κρατάει πίσω, που λέω συχνότερα “ευχαριστώ”, “συγνώμη” και “σε αγαπώ”. Στη φάση που δε φοβάμαι όσο φοβόμουν, που δεν παρακαλώ όσο παρακαλούσα, που δεν κλαίω όσο έκλαιγα, που δεν θυμώνω όσο θύμωνα.
Αντίθετα, διεκδικώ, λέω ξεκάθαρα τι θέλω και τι σκέφτομαι, δεν παραμυθιάζω αλλά δεν παραμυθιάζομαι κιόλας.
Επιλέγω την ευτυχία και βαθιά μέσα μου ελπίζω να με επιλέξει επιτέλους κι εκείνη!
Αν κατάφερα εγώ να…choose happiness, μπορείς κι εσύ!
Ας είναι αυτό το βράδυ, το βράδυ που δεν θα πεις απλά “ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ”.
Τώρα ξέρεις τι εννοώ…
Τώρα ξέρεις καλύτερα ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το Project…
Τώρα θέλω να ξέρεις ότι είμαι “εδώ” αν χρειαστείς μια έμπνευση να αλλάξεις κι εσύ…