“Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, μα πώς μπορείς να μη με αγαπάς τα Σάββατα”;
Με το που ξύπνησα σήμερα το πρωί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κόλλησε τόσο στο μυαλό όσο και στο στόμα μου αυτό το τραγούδι, ο παραπάνω στίχος. Την ώρα που βούρτσιζα τα δόντια μου, την ώρα που μαγείρευα, την ώρα που έπαιζα με τον Άλκη, την ώρα που κάθισα στον υπολογιστή για να διαβάσω τα email μου…
Τα Σάββατα.
Ποια Σάββατα, όμως; Τα “τότε” ή τα “τώρα”;
Είμαι πεπεισμένη ότι όσο μεγαλώνεις, τα Σάββατα χάνουν την αξία που είχαν όταν ήμασταν μικρότεροι. Για κάποιους από εμάς, τα Σάββατα είναι πια ακόμα ένα βράδυ. Ίσως πιο χαλαρό, ίσως πιο ξεκούραστο, μα σε καμία περίπτωση ίδιο με εκείνα τα ιστορικά Σάββατα που θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, στη θύμησή μας.
Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν σκέφτεσαι για πρώτη φορά: “Μωρέ, μήπως να βγούμε Πέμπτη και το Σάββατο να πάμε κανά σινεμαδάκι”; Με το που θα το σκεφτείς και θα τολμήσεις και να το πεις κιόλας, δε θέλω να σε πληγώσω, αλλά έχασες την…πίστα της νεότητας.
Στην επόμενη πίστα του παιχνιδιού, από τη μια στιγμή στην άλλη, θα σε ρωτάνε οι φίλοι τι θα κάνεις το Σάββατο και θα γελάτε όλοι μαζί στο πλαίσιο του “περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις”. Νοείς τι νοώ;
Τα Σάββατα ήταν πολύτιμα. Τα διοργάνωνες μια ολόκληρη εβδομάδα. Τα σεβόσουν. Έπρεπε να συμβεί κάτι αξιοσημείωτο αλλιώς ήταν ένα χαμένο Σάββατο. Δεν θα το επέτρεπες να συμβεί. Το Σάββατο θα ξεκινούσε με έναν πρωινό καφέ, ίσως κάτι πρόχειρο για φαγητό στο πόδι και ξεκούραση για να αντέξεις το βράδυ. Το βράδυ που ήταν εξ αρχής πολλά υποσχόμενο. Βράδια που χωρούσαν μέσα τους ξενύχτι, ποτό, χορό, εξομολογήσεις, μπουζούκια, club, σεξ. Βράδια με μηνύματα στο κινητό στις τρεις τα ξημερώματα. Μηνύματα που είτε θα έστελνες είτε θα περίμενες να λάβεις. Βράδια που θα έσβηνε τις αμαρτίες τους η Κυριακή με το πρώτο φως της. Αμαρτίες που θα γινόντουσαν παρελθόν μέχρι το επόμενο Σάββατο, που θα έκρυβε άλλες, νέες αμαρτίες.
Κάποια βράδια Σαββάτου θα σε ορίζουν, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θα είναι εκεί να σου θυμίζουν και να σου υπενθυμίζουν… Θα είναι εκεί για σένα, ακόμα και τις φορές που δεν θα είσαι ούτε καν εσύ εκεί για σένα.
Μην μένεις στις αναμνήσεις. Καλά “Τα Σάββατα” του Ρέμου αλλά και το “Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι” της Νέγκα δεν πάει πίσω. Φτιάξε καινούρια Σάββατα. Επένδυσε σε αυτά και “ζωγράφισε” νέες αναμνήσεις ζωής.
Ίσως έρθει η στιγμή που θα τις χρειαστείς κι αυτές…
Ή μήπως;;;;;;;;