Σοκ. Το πρωί αγόρασα το λουλούδι στην αριστερή εικόνα και το βράδυ αντίκρισα τη δεξιά. Και μπορεί για σένα που ξέρεις από λουλούδια το συγκεκριμένο θέαμα να είναι αναμενόμενο, εμένα το μυαλό μου πήγε αλλού.
Που πήγε;
Σε μένα. Σε σένα ίσως… Στο φίλο μας. Στο σύντροφό μας. Στο αφεντικό μας. Στο γονιό μας. Στο παιδί μας.
Δεν έχω καταλήξει αν οι άνθρωποι γεννιόμαστε καλοί ή κακοί. Δεν έχω κατασταλάξει αν τα βιώματά μας χθες είναι αυτά που τελικά καθορίζουν και το ποιοι είμαστε σήμερα, το ποιοι θα γίνουμε αύριο.
Για αυτό που είμαι σίγουρη, όμως, είναι ότι όλοι μας έχουμε τον καλό και τον κακό μας εαυτό. Τον ανθισμένο και τον μαραμένο. Τον πρωινό και τον νυχτερινό. Τον φωτεινό και τον σκοτεινό.
Δεν μπορώ να σου πω αν χρειαζόμαστε απλά λίγο…πότισμα, λίγη…φροντίδα, μια…γλυκιά κουβέντα για να ξεδιπλώσουμε τα…φύλλα μας. Δεν μπορώ να σου πω αν χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, ένα ευχαριστώ, ένα συγνώμη ή ένα σε αγαπώ.
Μπορώ να σου πω, όμως, ότι δε χάνεις τίποτα να το δοκιμάσεις. Μην περιμένεις από τον άλλον να σε ποτίσει, φρόντισε εσύ τον εαυτό σου. Αλήθεια, πως θέλεις να σε βλέπουν οι γύρω σου; Πως σου αξίζει να σε βλέπεις εσύ όταν κοιτάς τον καθρέφτη σου; Πώς οφείλεις να σε βλέπουν τα παιδιά σου;
Παρατήρησε τα σημάδια γύρω σου: Μπορεί να είναι μια γλάστρα.
Μπορεί να είναι τελικά παραπάνω από μια γλάστρα.
Τροφή για σκέψη.