Ποιο πρόσωπο σου έρχεται στο μυαλό όταν με ακούς να μιλάω για ανεκπλήρωτο έρωτα; Δε θέλω να το μοιραστείς, θέλω απλά όση ώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, να το έχεις «μπροστά» σου.
Για αυτόν τον έρωτα, αυτήν τη μορφή, αυτή τη «ράτσα», έχουν ειπωθεί πολλά. Άλλοι τον εκθειάζουν, άλλον τον απορρίπτουν, άλλοι τον σέβονται και άλλοι –όσο κι αν προσπαθούν- είναι προσκολλημένοι πάνω του.
Τι αποκαλούμε, όμως, ανεκπλήρωτο έρωτα; Ο καθένας μας μάλλον έχει το δικό του ορισμό, έναν ορισμό που πιθανώς προήλθε από κάποιο βίωμα, συχνά ψυχοφθόρο.
Για σένα μπορεί να είναι ένας έρωτας που ποτέ δεν ομολογήθηκε, για έναν άλλον ένας που εκμυστηρεύτηκε μεν, δε βρήκε ανταπόκριση δε… Για μένα μπορεί να είναι εκείνος ο έρωτας που υπήρξε αμοιβαίος αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να οδηγηθεί σε σχέση, επειδή κάποιος μπορεί να φοβήθηκε, κάποιος μπορεί να έδωσε υποσχέσεις που δεν κατάφερε να κρατήσει, κάποιος πάλι μπορεί να αλλαξοπίστησε στην εκπνοή του χρόνου…
Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε: Ανεκπλήρωτος έρωτας είναι εκείνος ο… ύπουλος έρωτας που δεν φθάρηκε μέσα στον χρόνο, δε δοκιμάστηκε, δεν εξελίχθηκε, δεν πρόλαβε να απομυθοποιηθεί. Εκείνος ο… μυστήριος έρωτας που δεν είχε την ευκαιρία να κτιστεί και τη δυστυχία να γκρεμιστεί.
Κάποιοι «επικίνδυνα ρεαλιστές», μάλιστα, επιμένουν να υποστηρίζουν ότι αυτό το είδος έρωτα είναι φθηνό, μιας και πρόκειται για ένα … προβλέψιμο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι εκ του ασφαλούς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που γελούν κάθε φορά που διαβάζουν ατάκες του στυλ «Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες πάνε στον Παράδεισο». Ναι, και είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που προφανώς έχουν κι εκείνοι κάποιον «μπροστά» τους τώρα που διαβάζουν αυτές τις σειρές, όσο κι αν αρνούνται να το παραδεχτούν.
Ακόμα κι αν μας έχουμε επαναλάβει ουκ ολίγες φορές στον εαυτό μας πως πρόκειται για μια μεγάλη απάτη, ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ένα φάντασμα που συχνά στοιχειώνει τη ζωή μας, αν όχι την καθημερινότητά μας. Είναι το κομμάτι που μας λείπει για να ολοκληρώσουμε το παζλ μας… Ένα παζλ, όμως, που ποτέ δεν ξέρουμε αν τελικά θα θέλαμε να το κορνιζάρουμε, αν το βλέπαμε ποτέ με όλα του τα κομμάτια….
Τον ανεκπλήρωτο έρωτα συνηθίζω να τον προσφωνώ «απωθημένο» και –πίστεψέ με- πάντα γυρίζει όταν τον φωνάζω έτσι. Κάπου διάβασα ότι είναι άδικο να βάζουμε επίθετα όταν μιλάμε για έρωτα. «Σαρκικός έρωτας, ψυχικός έρωτας, καρμικός έρωτας κ.λ.π. Τον ταμπελώνετε, τον συρρικνώνετε, τον εξοντώνετε. Κρατήστε το ουσιαστικό! Ερωτας=Ερωτας!». Επιλέγω να διαφωνήσω.
Για μένα ο έρωτας έχει ποιότητες. Και ως ενήλικες καλούμαστε να κάνουμε ξεσκαρτάρισμα και να επιλέγουμε τον καλύτερο. Ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή σου και της έδωσε φως, αλλά ποτέ το πράσινο φως, επέλεξε συνειδητά να είναι απών.
Σε αντίθεση με κάποιον άλλον που επίλεξε να το παλέψει μαζί σου, να πάρει τα ρίσκα του και να γίνει συνοδοιπόρος σου. Το να μυθοποιούμε όσα δε ζήσαμε και να απαξιώνουμε ό,τι ζούμε είναι παγίδα που όλοι μας έχουμε πέσει.
Μπορεί στα ζόρια να θυμάσαι εκείνον που σε έκανε βόλτες με το αμάξι τα βράδια, εκείνον που σου έλεγε ωραία λόγια και που σου χάριζε απλόχερα στιγμές ξενοιασιάς και γλεντιού, εκείνον που πάντα μύριζε τόσο όμορφα και σε ξελόγιαζε με χάδια και υποσχέσεις, αλλά που είναι τώρα αυτός ο κ. Τέλειος; Γιατί μόνο να τον θυμάσαι στα ζόρια και να μην είναι εκεί, δίπλα σου;
Όπως έγραψε και ο Θάνος Ασκητής: «Οι έρωτες που έχουν ανταπόκριση και προχωρούν στη δημιουργία σχέσεων, δοκιμάζονται, εξελίσσονται ή απομυθοποιούνται, κτίζονται στο πέρασμα του χρόνου ή γκρεμίζονται. Σε κάθε περίπτωση, κρίνονται και αξιολογούνται στο κάθε μέρα τους και μαζί κι εμείς μαθαίνουμε να τους διαχειριζόμαστε και ωριμάζουμε μαζί τους. Ακόμα και όταν ο έρωτας καταλαγιάσει, καλούμαστε να αποφασίσουμε αν αυτό που μένει πίσω του αξίζει να επενδύσουμε ή το εγκαταλείπουμε δίνοντας χώρο και χρόνο για έναν επόμενο έρωτα να ανθίσει».