Αφορμή του κειμένου που διαβάζετε είναι η παρακολούθηση της σειράς “The morning show” με πρωταγωνιστές τους Jennifer Aniston, Reese Witherspoon, Steve Carell.
Όση ώρα παρακολουθεί κάποιος τη σειρά, φοράει διάφορα “κουστούμια”. Του θύματος. Του θύτη. Του δικαστή. Του εξωτερικού παρατηρητή.
Τα ερωτήματα, δε, που γεννώνται πολλά: Είναι αδίκημα η σεξουαλική παρενόχληση όταν από την άλλη πλευρά υπάρχει…συναίνεση; Πρέπει να είναι δακτυλοδεικτούμενος κάποιος που υποκύπτει σε ανήθικες πιέσεις προκειμένου να κερδίσει κάτι, μικρό και μεγάλο, ό,τι κι αν είναι αυτό;
Και εντάξει, προσωπικά αναρωτήθηκα πολλές φορές πως θα χειριζόμουν εγώ καταστάσεις που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές. Θα κατήγγειλα κάποιον συνάδερφο ή προϊστάμενό μου αν έπεφτε στην αντίληψή μου μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά ή μήπως θα τον κάλυπτα; Θα έπεφτα στην παγίδα να σχολιάσω πίσω από την πλάτη του κάποιον που ήξερα ότι ενέδωσε, για παράδειγμα, σε μια σεξουαλική παρενόχληση; Θα διεκδικούσα κι εγώ κάποια θέση, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα αποδεχόμουν κάποια “πρόταση” πάσης φύσεως και ο νοών νοείτο;
Δεν σου κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να ψάξω ποιος συνήθως είναι εύκολο θύμα μιας παρενόχλησης. Κοινή συνισταμένη όλων όσων αναζήτησα, η χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ειδικά στις μέρες μας που η αβεβαιότητα στον εργασιακό χώρο κρατά τα σκήπτρα, τα περιθώρια για τέτοιες τοξικές συμπεριφορές ολοένα και μεγαλώνουν.
Οι θύτες δε δέχονται χωρίς συνέπειες το “όχι” για απάντηση ενώ συνηθίζουν να τριγυρνούν συνεχώς γύρω από το θύμα με πολλά υπονοούμενα. Τα θύματα πάλι συνηθίζουν να αποξενώνονται, να είναι μελαγχολικά και στο τέλος να μην είναι αποδοτικά και στην εργασία τους.
Κάποιοι από εμάς πιστεύουμε ότι τα πράγματα γίνονται στο πλαίσιο του “οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους”. Εγώ σε προσεγγίζω, σου διευκρινίζω εκ των προτέρων τι εχεις να κερδίσεις εάν αποδεχθείς την πρότασή μου κι εσύ με τη σειρά σου παίρνεις τον χρόνο σου να σκεφτείς αν θα πεις “ναι” ή θα φανείς πιστός στις αρχές σου και θα αρνηθείς, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω σου. Δε συμβαίνει έτσι. Στο εγγυώμαι. Τίποτα δε νοείται. Όλα υπονοούνται. Και όπως θα φαντάζεσαι, σε τέτοιες ανήθικες προτάσεις πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η επίκληση στο συναίσθημα. Σε προσεγγίζω, θυμίζοντάς σου πόσα έχουμε περάσει εμείς οι δύο… Σε προσεγγίζω, αγκαλιάζοντάς σε τρυφερά λέγοντας πόσα σημαίνεις για μένα… Σε προσεγγίζω, αποκαλύπτοντάς σου ότι χωρίς εσένα τίποτα δε θα ήταν το ίδιο στη ζωή μου.
Πίστεψε στον εαυτό σου, οχυρώσου και συμφιλιώσου με το “όχι”.
Μάθε να δέχεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου και σε καμία περίπτωση μη φοβηθείς να “δώσεις στεγνά” όποιον ξεπερνάει τα όρια σου.
Αλλά, όπως και να έχει, μη βιαστείς να κρίνεις.
Όχι για να μη κριθείς. Όχι… όχι για αυτό…
Επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα κάνεις τελικά, όταν και αν μπεις στα παπούτσια του άλλου.
Σου εύχομαι να μην μπεις.
Κι αν μπήκες, να κατάφερες να το ξεπεράσεις και να προχωρήσεις στη ζωή σου, όποια τραύματα κι αν κλήθηκες να γιατρέψεις.
ΝΟΜΟΣ: Choose happiness και μην αφήνεις κανέναν, ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ, να παίζει με τις αρχές, τις ανασφάλειες, τη ψυχή και το σώμα σου.
ΜΗΝ ΓΙΝΕΙΣ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Πονάει πολύ…
.