Όταν έπεσε το μάτι μου στην παραπάνω εικόνα, δεν ήξερα εάν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Πόσο εγώ…
Ενοχές. Όλη μου η ζωή. Επειδή δεν έπαιξα όσο έπρεπε με τον Άλκη αλλά ήμουν χωμένη στην οθόνη του κινητού μου, επειδή έφαγα εκείνο το σοκολατάκι ενώ έχω ξεκινήσει δίαιτα, επειδή δεν ήμουν όσο αποδοτική ήθελα στο γραφείο, επειδή “ο σκύλος έχει ένα αυτί και το άλλο το έφαγες εσύ”… Ενοχές. Για όλα και για όλους.
Νιώθεις κι εσύ έτσι; Είναι αδύνατον να απαλλαγείς από αυτό το φορτίο; Διογκώνεται τόσο πολύ μέσα σου που καταντά ασφυκτικό; Έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου; Φοβάσαι να πεις όχι και παίρνεις χαρά από το να ικανοποιείς συνέχεια τα χατίρια των άλλων;
Αν ταυτίστηκες με τα παραπάνω ερωτήματα, ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Κάτι κάνουμε λάθος! Κάποιοι μιλάνε για χαμηλή αυτοεκτίμηση, κάποιοι το αποδίδουν σε πιθανή αυστηρή διαπαιδαγώγηση που είχαμε όσο ήμασταν παιδιά, κάποιοι το διαχωρίζουν σε υγιείς και τοξικές ενοχές και κάποιοι άλλοι βρίσκουν τη λύση μόνο στη ψυχοθεραπεία.
Μάλιστα, σε μια συνέντευξη που έκανα εχθές και θα διαβάσεις σύντομα στο Choosehappiness.gr, η Ιωάννα μου εξίσωσε την ενοχικότητα με τη χαιροβοφία, το φόβο του να είσαι ευτυχισμένος, σύνδεση που δεν είχα κάνει ξανά στο μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Αν και για τις ενοχές θα μας μιλήσουν ψυχολόγοι στη σελίδα μας το επόμενο χρονικό διάστημα, τους ζήτησα να μου δώσουν μια μικρή γεύση για τον τρόπο καταπολέμησης αυτής της εσωτερικής μάστιγας.
Συνοψίζοντας, όλοι τους εντόπισαν τη…σωτηρία μέσα μας και μόνο εκεί. Όλοι τους μου μίλησαν για αυτογνωσία, για βουτιά στη πηγή των ενοχών, για την ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί και δεν μου άφησαν περιθώριο δεύτερης σκέψης: οι ενοχές μπορούν να γίνουν επικίνδυνες, όταν δεν είναι ελεγχόμενες.
Κλείνοντας, θέλω να σταθώ σε αυτό που μου είπε ένας φίλος, ένα βράδυ πριν από χρόνια στο “Ακταίον”, στο τότε στέκι μας:
“Οι ενοχές είναι επιθετικότητα στραμμένη προς τον εαυτό σου. Δάμασέ τες”!
Μπορεί να μην τα κατάφερα ακόμα αλλά επιφυλάσσομαι.
Κάνε το ίδιο!
