Όταν η Ράνια από τους S1ngles άνοιγε το στόμα της, οι υπόλοιποι παίρναμε μπλοκάκι να σημειώσουμε τις ατάκες της. Έλα, παραδέξου το… Όλοι έχουμε κοπιάρει τα λεγόμενά της σε κάποια περίσταση, λίγο ή πολύ. Πες τα γνωμικά, πες τα ρητά, πες τα ευφυολογήματα… ήταν ένας από τους λόγους που η σειρά εκτινάχτηκε στα ύψη της τηλεθέασης. Πάμε να θυμηθούμε μερικά από τα αγαπημένα μας. Πού ξέρεις; Δύσκολοι καιροί! Κάτι μου λέει ότι σύντομα κάπου θα χρειαστεί να τα…ταιριάξουμε.
*Ο πόνος είναι σαν βιβλίο σε δανειστική βιβλιοθήκη…Άλλοι βυθίζονται μέσα του…Άλλοι τον αφήνουν στο ράφι…άλλοι τον μοιράζονται…κι άλλοι τον επιστρέφουν ακριβώς όπως τον πήραν…
*Οι νέες αρχές είναι πάντα δύσκολες, αλλά τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε εμείς…Κι ο μόνος τρόπος να ξαναρχίσεις είναι να αφήσεις πίσω σου ό,τι σου κάνει κακό και να αρχίσεις να δίνεις σημασία σε εκείνα που μπορούν να σε πάνε μπροστά!
*Αν η πραγματικότητα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας η ζωή μας έχει πολλούς σκηνοθέτες…Ως ένα σημείο διαλέγουμε εμείς τι βλέπουμε…Ως ένα σημείο είναι η τύχη…κι ως ένα σημείο διαλέγουν άλλοι. Ακόμα κι όταν έχεις όλες τις πληροφορίες, πολύ συχνά, δεν ξέρεις να τις διαβάσεις σωστά. Αλλά το χειρότερο είναι πως οι πληροφορίες που δεν έχεις είναι συνήθως εκείνες που μπορούν να σε βλάψουν περισσότερο.
*Υπάρχουν πράγματα στη ζωή όλων μας που δεν μας αρέσει να τα βλέπουμε. Βιαζόμαστε να τα παραχώσουμε στη μεγάλη ντουλάπα που λέγεται υποσυνείδητο…αλλά επειδή δεν τα βλέπουμε, δεν σημαινει ό,τι δεν υπάρχουν κιόλας…Καμμιά φορά η πόρτα της ντουλάπας ανοίγει από μόνη της και τότε…
*Είμαστε σαν τα ψάρια στο νερό. Κολυμπάμε ανάμεσα σε δίχτυα…άλλα είναι ορατά κι άλλα όχι…άλλα σε παγιδεύουν για λίγο κι άλλα για όλη σου τη ζωή…Ζούμε περιτρυγιρισμένοι από δίχτυα, αλλά αυτό που επιμένουμε να ξεχνάμε είναι πως ένα μεγάλο μέρος τους το έχουμε υφάνει μόνοι μας και γι’ αυτό, αντίθετα με τα ψάρια, μπορούμε να ξεφύγουμε ανά πάσα στιγμή, αρκεί να πάρουμε την απόφαση.
*Γιατί δεν υπάρχουν πια παρέες; Γιατί έχουμε γίνει πιο εγωιστές. Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο τι θέλουμε να κάνουμε παρά στο με ποιους. Γιατί όλοι μας έχουμε πληγωθεί από φιλίες, και δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε ξανά σε καινούριους ανθρώπους. Έτσι, γλιτώνουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης, αλλά χάνουμε και μεγάλα κομμάτια συντροφικότητας.
*Υπάρχουν 2 είδη μοναξιάς. Η πραγματική και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας. Η πραγματική μοναξιά είναι όταν κανείς δε σ’ αγαπάει και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας είναι όταν υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν τριγύρω αλλά εσύ δε το βλέπεις. Μερικές φορές είναι ποιο εύκολο να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει απ το να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο κάποιος ήδη υπάρχει.
*Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το τάβλι. Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Τα παιχνίδια εναλλάσσονται ανάλογα με τη φάση της σχέσης και τα άτομα που την απαρτίζουν. Όμως, όπως σε κάθε παιχνίδι, ένα πράγμα είναι βέβαιο: κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει.
*Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε. Αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι.
*Το να πηγαίνεις κόντρα στο πεπρωμένο σου είναι σαν να είσαι φτιαγμένος από μέταλλο και να τρέχεις αντίθετα σε έναν τεράστιο μαγνήτη. Είναι δύσκολο, αλλά αν έχεις αρκετή θέληση μπορείς να τα καταφέρεις.
*Αν η ζωή μας είχε ένα κουμπί restart, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Θα μπορούσες να διορθώσεις όλες τις λάθος κινήσεις σου και να πετύχεις καλύτερο σκορ.
* Περνάμε τις ζωές μας αναζητώντας την ΕΥΤΥΧΙΑ. Μερικές φορές, όμως, την αναζητάμε τόσο επίμονα, που ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
*Ο έρωτας είναι σαν το Survivor. Μερικές φορές δεν κερδίζει ο καλύτερος, αλλά αυτός που μπορεί και ξέρει να επιμένει και δεν το βάζει κάτω, όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει από το νησί.