Όταν έκλεισα και την τελευταία μου βαλίτσα και την κατέβασε ο Κώστας στο αυτοκίνητο, σαν η καρδιά μου να έκανε ένα μικρό “κρακ”. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη για όσα επέλεξα να ζήσω και τόσο θλιμμένη για όσα επέλεξα να αφήσω πίσω… Ένα μικρό “κρακ” για όσα δεν θα ήταν πια όπως παλιά, για το ότι δεν θα μπορώ ανά πάσα στιγμή να κατέβω στην παραλία και να πάρω μια βαθιά ανάσα, για το ότι η “Χαρά” -θα σου εξηγήσω αμέσως μετά- δεν θα ήταν πια πέντε λεπτά δρόμος… Χωρίς αυταπάτες, λοιπόν, (κι ας πήγαινα σε μια πόλη μια ώρα μόνο μακρυά) μπήκα κι εγώ στο αυτοκίνητο, αποφασισμένη να ακολουθήσω μια μεγάλη αγάπη, αφήνοντας πίσω πολλές άλλες!
“Θεσσαλονίκη μου ποτέ δεν σε απαρνιέμαι, είσαι η Πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι”. Κάθε φορά που άκουγα αυτόν τον στίχο όσο ήμουν στην Αθήνα για σπουδές, ακόμα ένα “κρακ”, ακόμα ένα πιο δυνατό “κρακ”, μιας και εκεί -βλέπεις- δεν ακολουθούσα καμία αγάπη. Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι σου λείπει μια πόλη επειδή σου λείπουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτήν την πόλη. Οι άνθρωποι που μοιράστηκες μαζί τους στιγμές, οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σήμερα στις αναμνήσεις σου. Εκείνες οι γωνιές που έντυσαν τα βράδια σου, εκείνες οι θάλασσες που απάλυναν τους πόνους σου, εκείνοι οι πεζόδρομοι που βάσταξαν τις αγωνίες σου.
Πριν από λίγες μέρες, γκρίνιαζα ξανά -ω πόσο πρωτότυπο- για το πόσο μου λείπει η πόλη μου. Σε καιρούς καραντίνας αυτή η νοσταλγία γιγαντώνεται, λες και πονάει περισσότερο. “Τι σου λείπει περισσότερο από αυτή;“, με ρώτησε ο…αποδεχόμενος -ΗΡΩΑΣ- για ακόμα μια φορά την γκρίνια μου. Παύση. “Εγώ”. Ακόμα μια παύση. Δικαιολογημένη αυτήν την φορά.
Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, διαπίστωσα ότι όταν μας λείπει κάτι, μια πόλη, μια αγκαλιά, μια γωνιά, μια θάλασσα, μας λείπει αυτό που ήμασταν εμείς εκείνη τη δεδομένη στιγμή που την απολαμβάναμε, που τη ζούσαμε, που ίσως δεν την εκτιμούσαμε όπως άρμοζε στο τότε “τώρα” μας.
Από τη Θεσσαλονίκη μου λείπουν τόσα πολλά που δεν μπορώ καν να τα απαριθμήσω. Η Καλαμαριά που μεγάλωσα και ο πεζόδρομός της που δοκίμασα τον πρώτο μου φραπέ, η Αρετσού που ήπια το πρώτο μου ποτό -Sprite με γραναδίνη θαρρώ-, η Πλατεία Αριστοτέλους που έζησα τους πρώτους έρωτες με το Nasim της Φωτεινούλας και τα βράδια με τα παιδιά τις Τσικνοπέμπτες, τα Κάστρα και το πρώτο ραντεβού με τον Κώστα, η Νέα Παραλία που πρωτοαντίκρισε ο Άλκης με το που βγήκε από το μαιευτήριο.
Επίτρεψέ μου, όμως, από όλες αυτές τις γωνιές, να ξεχωρίσω μία. Την “Χαρά” στην Καλαμαριά. Ένα μικρό κομμάτι παραλίας που έτσι το φωνάζαμε, μιας και δίπλα της υπήρχε μια μικρή παλιά ταβέρνα με αυτό το όνομα. Αυτή η παραλία, λοιπόν, -που δεν έχω καμία διάθεση να σου αποκαλύψω ακριβώς πού είναι, αν δεν ξέρεις ήδη- φιλοξένησε μερικές από τις πιο μεγάλες χαρές της προ-ενηλικίωσής μας. Μερικές από τις πιο ανέμελες, μερικές από τις πιο έντονες, μερικές από τις πιο δυνατές σε καρδιά και μυαλό. Μερικές από αυτές που ποτέ δεν θα επιστρέψουν και ίσως για αυτό να είναι τόσο πολύτιμες και ξεχωριστές.
Η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα η Πατρίδα μου και ο Πολύγυρος είναι το σπίτι μου. Δεν ξέρω αν θα είναι για πάντα αλλά είναι τώρα και αυτό είναι από μόνο του αρκετό. Το σπίτι σου είναι εκεί που είναι τη δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι που αγαπάς. Η Πατρίδα σου δεν έχει να κάνει με το χρόνο. Με το παρόν και το παρελθόν, ούτε καν με το μέλλον. Η Πατρίδα σου θα είναι πάντα εκεί. Να σε δυναμώνει. Να σε προστατεύει. Να σε περιμένει.
