Η Ανάσταση του Χριστού συμβολίζει τη θέωση, τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή, την ελπίδα, το νέο ξεκίνημα. Μέσα από την Ανάσταση όλα αποκτούν νέο νόημα, νέα υπόσταση.
Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εκμεταλλευτούμε το συμβολισμό αυτό και να τον εφαρμόσουμε έμπρακτα και στη ζωή μας; Στη ζωή μας, όχι γενικά. Όχι γενικόλογα. Στη ζωή μας, σήμερα. Τώρα.
Ο κάθε ένας από εμάς “κουβαλάει το δικό του σταυρό”. Μικρό ή μεγάλο… Και περιμένει τη δική του “Ανάσταση”. Μικρή ή μεγάλη, αντίστοιχη με το μέγεθος του σταυρού…
Για μένα η “Ανάσταση” μπορεί να ισοδυναμεί με επούλωση πληγών, για σένα με “γέμισμα” κενών, για τον δίπλα μας με το κλείσιμο ενός κύκλου ζωής και την απαρχή ενός καινούριου.
Όλοι φανταζόμαστε κάπως την “Ανάστασή” μας. Επειδή, όμως, πλέον γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν έρχεται ως μάννα εξ ουρανού, πρέπει να την επιδιώξουμε. Να την προσκαλέσουμε, να την προκαλέσουμε αν χρειαστεί. Ακόμα κι αν πριν από αυτή κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τη “σταύρωση” και τη θυσία. Δυστυχώς, αυτά σχεδόν πάντα πάνε μαζί.
Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, χωρίς βροχή, δεν βγαίνει ουράνιο τόξο. Το ξέρεις. Το ξέρω κι εγώ.
Σήμερα, τώρα, σκέψου αν υπάρχει τρόπος -κι ας είναι επώδυνος- να απαλλαχθείς κι εσύ από το δικό σου “σταυρό”.
Πάτησε φρένο, μηδένισε το κοντέρ σου, άφησέ τα όλα πίσω σου και κάνε μια καινούρια αρχή.
Διεκδίκησε τη δική σου “Ανάσταση”. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Δεν λένε ότι “κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή”;
Ας το αποδείξουμε!