Όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος, αμέσως μετά την ανεξέλεγκτη χαρά, το μυαλό μας άρχισε να κάνει μαθηματικούς υπολογισμούς. Προγεννητικές εξετάσεις, μαιευτήριο, παιδικό δωμάτιο, αποστειρωτές, ρουχισμός, η λίστα ξαφνικά έμοιαζε ατελείωτη. Και δεν έμοιαζε μόνο. Ήταν.
Και κάπου εκεί που το άγχος πήγε να σκιάσει -τόσο δα- την ευτυχία μας, ξαφνικά τα καλά νέα άρχισαν να καταφτάνουν. Η λέξη κλειδί; Οι αγαπημένοι μας. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί ήταν για ακόμα μια φορά εκεί να καλύψουν τις ανάγκες μας, πολύ προτού προλάβουμε να τις εκφράσουμε.
Η Χριστίνα, η Γιώτα, η Κέλλυ, η Άντα, η Μαρία, η Σάσα, η Ιωάννα, η Νατάσα, η Μαρίνα, η Ρούλα, η Λίτσα, η Φωτεινή, η Πόλυ, η Ελένη, η Βάσω και πόσες ακόμα, όλες ήταν εκεί.
Στην πρώτη γραμμή.
Κρεβάτι, καρότσια, καλαθούνες, καθίσματα αυτοκινήτων, καρεκλάκια, συρταριέρες, παιχνίδια, κούνιες, αποστειρωτές, διακοσμητικά, ρούχα, ξαφνικά ένα-ένα σβήνονταν από την αγχωτική μας λίστα. Για να μην αναφερθώ σε όλα εκείνα που θα έπρεπε να είχαμε συμπεριλάβει στη λίστα και δεν είχαμε ιδέα ότι θα χρειαζόντουσαν. Κι, όμως, βρισκόντουσαν ήδη στο δωμάτιο του μικρούλη μας…
Από τον έναν μήνα στον άλλον, από τη μια μέρα στην άλλη, από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα ήταν στη θέση τους. Όλες οι ανάγκες είχαν καλυφθεί. Όλα τα κενά είχαν γεμίσει.
Και η ανησυχία έγινε αισιοδοξία… και τα δάκρυα άγχους έγιναν δάκρυα συγκίνησης… και ο προβληματισμός έγινε ευτυχία… και το “ευχαριστώ” έμοιαζε τόσο φτωχό μπροστά στον πλούτο της προσφοράς…
“Ο καλύτερος τρόπος να πάρεις αυτό που θέλεις είναι πρώτα να το δώσεις. Κι εσύ το έχεις δώσει με το παραπάνω...”, μου είπε ένα πρωινό μια φίλη όταν άρχισε να αδειάζει τη μια σακούλα μετά την άλλη μπροστά στην πόρτα μου. Και μετά σιωπή. Σαν τι να πεις; Και μετά και άλλες σακούλες και άλλες και άλλες.
Αν κάτι μου έμαθε όλο αυτό είναι πως είναι τόσο συγκινητικό να παίρνεις αλλά το να δίνεις είναι ακόμα πιο συγκινητικό. Κάθε μια σακούλα συνοδεύονταν από ζευγάρια βουρκωμένων ματιών, από διάπλατα χαμόγελα, από χιλιάδες ευχές, από σφιχτές αγκαλιές, από απλόχερα λόγια αγάπης.
Σήμερα, με την ευκαιρία της καραντίνας, ετοιμάζω κι εγώ με τη σειρά μου τις δικές μου σακούλες προσφοράς. Κάνε το ίδιο. Έλα να βρούμε τα καλύτερα μας, τα πιο προσεγμένα μας, τα πιο όμορφα μας και να τα χαρίσουμε σε άλλες μητέρες, σε άλλα παιδιά, σε άλλες οικογένειες.
Αυτό που σήμερα δεν χρειάζεται σε σένα, είναι θείο δώρο για κάποιο άλλο μωρό που σήμερα βρίσκεται σε κάποια κοιλίτσα ή σε κάποια καλαθούνα.
Αυτό που σήμερα δεν χωράει στο δικό σου παιδί, είναι “ταμάμ” -εσείς τη χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη;- για κάποιο άλλο. Κρίμα δεν είναι να κάθεται στην ντουλάπα σου;
Πάμε να κάνουμε το καλό. Σου εγγυώμαι ότι θα σου επιστραφεί εις διπλούν, εις τριπλούν και όχι μόνο…
ΧΑΡΙ-ΖΟΥΜΕ!
ΖΟΥΜΕ ευτυχισμένοι…
Κι εμείς… και τα παιδιά μας!