Κάποιοι με ρωτάτε -εκείνοι που δεν με ξέρετε- εάν είμαι… “Choosehappiness” στη ζωή μου. Την απάντηση, βέβαια, θα σας έδιναν με μεγάλη χαρά και ΣΙΓΟΥΡΙΑ, εκείνοι που με ξέρουν. Για να μην τους δώσω αυτήν την ικανοποίηση, όμως, θα σου απαντήσω ΕΓΩ.
ΟΧΙ.
Αυτός είναι, όμως, ο στόχος μου. Ο προορισμός μου. Το ζητούμενο μου. Το “θέλω” μου.
Υπάρχουν εκείνες οι φορές -όχι λίγες- που δεν είναι το “μπορώ” μου.
Συζητώντας με αρκετό κόσμο αυτό το χρονικό διάστημα, την περίοδο της καραντίνας, διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιβαρυμένη ψυχολογία.
“Λογικό”, επισημαίνουν οι ψυχολόγοι, μιας και όλο αυτό που ζούμε κάποιοι το προσομοιάζουν με μια μορφή πένθους. Μια μορφή απώλειας. Μια απώλεια, που όπως και στο πένθος, αποτελείται από κάποια στάδια, στάδια κοινά και στις δύο περιπτώσεις.
Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη, αποδοχή.
Στην αρχή, είτε είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι επιτέλους θα ξεκουραστούμε (άρνηση της πραγματικότητάς μας μέχρι τότε), είτε επιμέναμε ότι πρόκειται για μια απλή γρίπη και σε τίποτα δεν θα επηρεαζόταν η ζωή μας. Στη συνέχεια, κάποιοι θύμωσαν. Με τα πρώτα υποχρεωτικά μέτρα, κάποιοι ένιωσαν ότι απειλείται η ελευθερία τους. Ο θυμός ξαφνικά προσπαθούσε να μας προστατεύσει από τον φόβο, από την ανασφάλεια, από την αγωνία και από άλλα παρόμοια συναισθήματα. Το στάδιο της διαπραγμάτευσης νομίζω είναι ο προθάλαμος του πέμπτου σταδίου, αυτού της αποδοχής. Είναι αυτό το σημείο που νικάει η λογική που λέει ότι όλοι μας έχουμε ατομική ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Προσωπικά, νομίζω πως ώρες ώρες βρίσκομαι στο τέταρτο στάδιο. Στο στάδιο της θλίψης. Μου άρεσε αυτό που διάβασα σε ένα άρθρο για αυτό το στάδιο: “Η επίγνωση πλέον της σκληρής, δυστυχώς, πραγματικότητας έχει αρχίσει να “γρατζουνάει” ήδη πληγές που δεν έχουν ανοίξει ακόμα, αλλά προβλέπεται να είναι οδυνηρές”… Ναι, αυτό. Αυτό το πλάκωμα που νιώθουμε καμιά φορά στο στήθος, αυτός ο ανεξέλεγκτος φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι, αυτό το αβέβαιο, αυτό το απροσδιόριστο και ταυτόχρονα τόσο προσδιορισμένο. Αυτή η συνειδητοποίηση που μοιάζει φορές φορές να είναι σκληρή και να μην σου αφήνει περιθώρια ελιγμού.
Και εκεί που βυθίζομαι, εκεί που τα βλέπω όλα μαύρα και σκοτεινά, ώρες ώρες πετάγομαι στο πέμπτο στάδιο της αποδοχής. Και μην κάνεις το λάθος να μπερδεύεις αυτό το στάδιο με τη μοιρολατρία. Είναι ρεαλισμός. Όταν δεν με καταπίνει ο φόβος μου, αποφασίζω να αξιοποιήσω το χρόνο που μου δίνεται στην καραντίνα θετικά. Να επιστρατεύσω όσα και όσους με κάνουν ευτυχισμένη, να στοχεύσω στην κάθε λογής ανθεκτικότητα και να κάνω -έστω και μέσω πανδημίας- βήματα μπροστά, βήματα προόδου.
Αν με ρωτάς τι θα μπορούσες να κάνεις όταν σε παίρνει από κάτω, δεν έχω απάντηση. Εγώ προσπαθώ να το αποδεχτώ. Να συμφιλιωθώ μαζί του. Να το αγκαλιάσω. Δεν είναι ότι τα καταφέρνω πάντα.
Αυτό που δεν αντέχω εγώ, για παράδειγμα, είναι οι ενοχές μου. Ενοχές όταν ξυπνάω αργότερα, ενοχές που δεν εργάζομαι, ενοχές που δεν είμαι παραγωγική, ενοχές για όλα. Κάθε φορά, λοιπόν, που νιώθω έτσι μου θυμίζω ότι δεν ζούμε μια κανονικότητα. Με καθίζω κάτω, με φέρνω αντιμέτωπη με τη λογική και με καθησυχάζω.
Θέλοντας να ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε εκεί που το…αφήσαμε, ας δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτόν που μας σώζει διαχρονικά και σταθερά από τα ζόρια. Όλοι έχουμε έναν τέτοιο βαθιά κρυμμένο μέσα μας.
Εσύ;